Hartenkreten

hartenkreet (nr. 50.648):

Ondergegaan

Ik zag je aankomen
Iedere dag
Op straat
Liep je met een heimelijke glimlach
Je moest nergens echt heen
Zat op een bankje
Totdat je weer
Uit mijn blikveld verdween
We zeiden goedendag
Naar elkaar
Glimlachten
Als een gebaar
Van elkaar zien
Elkaar
Mogen
Onze hoofden die even naar elkaar bogen
De blik in jou ogen deden mij iets
Het was alsof je mij wilde zeggen leer te leven met niets
Leef in het moment
Niet gepland
Bij jou was het dat ik dacht
Er is niemand die op haar wacht
Ze kijkt met een blik van meewarigheid
Om haar heen
Ik weet haar hart is niet van steen
Nu zie ik haar niet meer aankomen
Ik zie haar niet meer op straat
En er is niemand die over haar praat
Die blik in haar ogen
Die meewarigheid
De sympathie die ik voelde
Op afstand bleef ik
Al die tijd
Maar ik wist van binnen
Die kan zomaar verdwijnen
In het niets
Ondergegaan in eenzaamheid