Alle inzendingen over taal

Obscure selecties van pure projecties: reflecties, figuren, connecties, structuren, Daartussen: de rozen die razen in broze extase van kussen. ------------------- uit: 'Rebis' 1989.…

Jeroen wou zeggen: 'buitensporig', Maar 'borenspuitig' kwam er uit. Een poging, om 't weer goed te maken, Had 'sporenbuitig' tot besluit. Nog bleef de man naar juistheid streven En 'spuitenborig' werd de klank; - Toen zag hij af van verder pogen En sprak: 'Meneren! 'k zeg u dank, Dat gij de daad hier voor de wil naamt; Een goedheid…

poëzie bestaat uit juiste woorden vinden voor het beschrijven van de geur van die onbekende wilde orchidee van de muskus van een os of hert die ongekende gedachten en die kleurrijke ondergaande zonnen weten te vangen die letters aan liefde kunnen hangen soms onbegrijpelijk soms apert die al wat je ziet of juist niet emoties als vreugde…

Zonder houvast leidt de dichter de pen rolt van tafel op een woordtapijt In tijdloos licht wacht de taal op een teken van de schrijver schuift met vaste hand gesmoorde woorden terzijde in de ronkende schaduw van het geschrift…

dit was het huis waar wij woonden het veld waar we lagen in zomergeurend gras hier was ons tintelende samen in het milde stille licht waar we in de verte van onze ogen argeloze dromen droomden hier was de geurende aarde de zoete lucht van oude lindebomen in de donkerte van de nacht hier was het zilveren stromen van de beek de spiegeling…

toen het weer licht en morgen was zweefde een liedje voor mij uit ik wist het zeker: vroeg of laat vind ik het woord levend als water dat mij bevrijdt de ochtend was ongemeten wijd…

het regent vandaag, morgen verdort de avond dat het gedrukt staat met vervoeging van woorden gevangen in het dunne plaatstaal van ontluikende letters, de gaten in zinnen gedicht, de orde die mensen niet past, de wetenschap die geen liefde beschrijft, het onaanraakbare de haperende taal, het volmaakte gedurende het ogenblik…

De horizon is de taal, de taal die ik word geacht te delen met het verminkte kind, met de jongeling die soldaat geworden is en zo fier op zijn laarzen, met de grijsaard met zijn gescheurde darmen in zijn armen. Het regent fosfor en sirenes De stemmen van mijn land meestal in de televisie. Moordzuchtige families. Misdadig gezang. En…

Beste El Niño, Moge ik U Edele erop wijzen - Ter voorkoming van ongeoorloofde, redeloze geestverdoolde imitatiedrang onder uw leeghoofdige lezers - Dat het neutrum van het substantivum 'testament' Een relativum achter zich aan sleept dat eveneens in de onzijdige vorm ('dat') wordt gebezigd? Dank, mijn beste getatoeëerde…

Door Wordie, quizmaster van Dictionary De site voor cryptowoordenmaniakken Vol raadselsyno- maar ook homoniemen Ben ik na zeven vragen zwaar getest Met een meerkeuzeantwoord op één vraag Drie kluitjes in het riet, één in het bos Drie valse vrienden en één in bull's eye Game set and match, bingo, one hundred eighty! Met zeven…

het ontbrekende woord in een vers de onderbroken kus van een engel die me redde de niet verzonden brief aan een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron…

Uit een woelige zee van taal, zoek ik naar woorden. Verlangend met mijn hart om ze te vinden. Met mijn vingers sorteer ik de letters, één voor één. Ongeduldig tast ik om mij heen. Ik haat dit zoeken, moe tot op het bot Toch wil ik horen, iedere letter komt aan bod. Moeizaam vorm ik mijn woorden, maak ze passend aan mijn gevoel. Maar…

toen ik in het nest van mijn hoofd verwikkeld was gooide ik onwetend porseleinen eieren overboord als een zwerm vogels vloog de taal uit het ijzeren nest de zon schitterde van verlangen en vergetelheid op de poëzie van het gebroken porselein…

Zeg Anny, kon jij trouwens de cancan En ken jij hem zoals Elfi het kan En by the way, kun jij drie-in-de-pan? Ik heb het willen kannen, man o man! Maar 'k ben geen kok, ik ken d'r echt niks van Als jij het ken, dan is 't in kannen, An En kruiken, ja die kennen barsten dan Maar al die kannen doe ik in de ban... 'Welnee,' zegt Annie,…

TE diep ’t Moet een geleerde zijn, geleerde man! Die, waar gij leert, van u iets leren kan. TE lang Goed – maar te lang. Het sticht niet maar vermoeit Te lang wil zeggen: uit zijn kracht gegroeid. TE veel Te veel, te vol , te rijklijk, en te breed. Wij wisten ’t wel, dat gij zo heel veel weet. TE koud ’t Zij duidlijk en zo klaar als…

Het laatste woord trok op zoek naar het voorlaatste en vond het niet. Toen trok het laatste woord op zoek naar het eerste dat net naar het laatste onderweg was. Het eerste en het laatste woord trokken zwijgend verder, arm in arm. Zij waren eenzaam, misten iets, maar wat? Waren verliefd, maar wisten niet op wat. Alle woorden die tussen hen kwamen…

Zijt gij een pelgrim of een boetedoener Uit wroeging bedevaerder, offerzoener? Uw vaerzen smachten naar de Wael en Ooy Een spiegelbaai, historiael en mooi Nu gij bekeerd zijt tot het openbaere Vraag ik, wat zondigt ge, o boetzelaere?…

Hoeveel manieren van dichten kent de wereld, of hoe weinig maar: superieur ingenieurswerk met woorden, de kosmisch bewogen gevoelige snaar, de inktvraat van het onttoverd citaat of schaarse woorden in een wit ravijn. Men kan ook met minder omhaal. van de taal een werkplaats maken, verzen hup in haken hangen, kloppen aan ritme en vijlen aan…

Daar viel mij in ‘t gedacht entwat, dat, al te onveerdig opgevat, verloren liep; en, mondgemeens, en zal ‘t noch ik, noch iemand eens genieten. Het deert mij danig! Ei! ‘t en doet: en heel en is en al, voor goed, dat ongedicht gedachtje, dat was al te onveerdig opgevat, te nieten. Het leeft entwaar entwat dervan, dat vissende ik nog…

Soms, als een distel door dik asfalt, barst er een regel poëzie de taal van mensen in. Zo werd de Dapperstraat een plek van hoge adel en duurt de Mei al meer dan honderd jaar. Zo wijs ik soms mijn kleine zoon des avonds op een fonkelend verschijnsel en roep: O Venus, felle star. Hij corrigeert mij wel, maar geeft het later toch misschien…

Men weet niet hoe dit is, dat woorden Toekomen en zij zijn bereid Om de geruchten die zij hoorden Daad te doen zijn en werklijkheid. Zij hebben zich stil volgezogen Met geur en kleur, contour en klank En zijn als vogels opgevlogen En rusten op het vers als bank En heffen zich ten langen leste Met licht geworden vleugelslag En vliegen naar…

Ik houd van de gulheid van cijfers De manier, bijvoorbeeld, waarop ze bereid zijn mee te tellen eender wat of eender wie: twee augurken, één deur naar de kamer, acht dansers gekleed als zwanen. Ik houd van de gezelligheid van optellen- voeg roerend twee kopjes melk toe- het gevoel van overvloed: zes pruimen op de grond, nog drie die uit…

Automatische vertalingen zijn wegen -- waarop je verdwaalt.…

Ga niet plichtsgetrouw aan je bureau zitten. Verlaat je huis en trek de wereld in. Het is oké om een notitieboekje mee te nemen maar een goedkope is het beste eentje die bladzijden heeft met de kleur van slappe thee en op de voorkant een kitten of een ruimteschip Vermijd elke afgesloten ruimte waar meer dan drie mensen een coltrui dragen.…

De hieronder genoemde figuur van Tacitus ('de Zwijger') is inderdaad de Romeinse geschiedschrijver Publius Cornelius Tacitus, wier Annalen en Historiën in de Middeleeuwen reeds in vergetelheid dreigden te geraken. Een der grootste literatoren uit ons taalgebied - Pieter Cornelisz. Hooft - heeft zich in de Gouden Eeuw over dat historisch-cultureel…

ik wil je alleen maar slaan je vastbinden aan een stoel desnoods doe ik je pijn als ik in godsnaam maar begrijp wat ik lees de meester in de poëzie laat me begaan hij glimlacht sereen als een oude wijze monnik geduld en liefde is genoeg hij neemt me bij de hand naar een donker huis ik zoek op de tast een lichtschakelaar hij laat…

Ik doe nog even een sonnetje schrijven Wat zeg je Wim, is dat niet juist gezegd? Ben ik in taal niet goed ondergelegd? Want ik besef me best “wie schrijf zal blijven” Door jouw heb ik dit zomaar neergepend Bedankt heer Overweg: me compliment…

Het doet zich weer eens voor op grote schaal, Waarvoor een taalgebruiker op moet passen: “Graag laat ik mij eens uitgebreid verassen”, Dé valkuil van de Nederlands taal. Al doet het mij aan beide ogen zeer, Verrassen doet verassen mij niet meer.…

op weg naar ongevulde woorden in kalkwitte tijd telt de doorgestreepte regel niet langer mee zij is de voorbije pennenvrucht van gesmoorde woorden gedane liefde schuilt in haar vervallen huid de doorgestreepte regel zij is een geschroeide vlucht in het woordtapijt van nergens naar niets…

met knokige vaste hand schuift hij schriften met dwalende taal behoedzaam terzijde de tafel gegroefd landschap geëtst in krassen en kringen huivert nu hij wordt blootgelegd ontdaan van schuivende veilige dekens niet alleen de dichter lijdt pennen zonder houvast rollen van tafel iemand raapt iets op is ontroostbaar iemand…