Alle inzendingen over dieren

een hoopje zwart te groeien haren met wat wit ertussenin kan niet verbergen welke kleine duivel zij kan zijn met kleine klauwen die onbehouwen klimmen langs onbeklede benen om te komen spinnen dat ze van de pijn niet wist het spel wordt gespeeld zoals het haar is geleerd de eerste slag is raak de tweede om dat in te zien maar hoe…

laat de kevers maar kruipen hij richt zich liever op, schijnheilig met fatale vangarmen jager van de tropen bij vlagen kannibaal wiegend op lenige poten fopt en tergt hij de hagedis voelsprieten op een wendbare kop ogen meten de diepte van het veld tasten alles af wat dichtbij beweegt vaak roerloos in zijn schutkleur soms waggelt…

liefde en losse vlinders op je rode tongetje, zacht gespin zwervend in wol en roze maanpootjes diep in de nacht op mijn voeten tussen sterrenpluis lik je melk uit de vroegte, speels getjilp en lome luierzon een beetje dromen, beetje zweven, beetje heimwee naar de boom, drijf nu maar op knotjes wolken ik zing aanhalig de sprookjes…

moeder geworden kort geknipt en kaal geschoren geniet lucht in groene wei teken steken in donzig kale vacht mekkerend schurken verjaagd jeuk ontspant zo kaal en zuigend herkent het lam zijn kale moe maar net zo kaal geschoren had ik mijn moeder nooit herkend dus is een lam intelligent…

tussen lommerrijke bomen liggen bruinwitte vlekken roerloos bijeen verstillen zelfs hun lome staarten lijdzaam wachtend op de koele avond schemering…

De zon komt op achter de horizon en schenkt hem haar rosse gloed. Hij repeteert hartstochtelijk zelfverzekerd over Wonderen - heelt juichend de tijd: de winter voorbij. Hij overdondert haar met zijn waterval van schrille tonen. Fantaseer ik in haar bekhoek even een glimlach? Ze vliegt op, de schaduwen glijden en houden haar geheim…

paaiende karpers spelen aan de waterkant een waar spektakel onstuimig spetteren zij hun kuit en hom in het rond…

Heur' trompe steekt de koe: ze is moe van neerstig om te knagen; van lange, in ‘t jeugdig grasgewas, de zware eur te dragen; de zware eur, die, molkenvol, al bij de grond genaakt; die zwaait, die heur de tred belet, en ‘t lichaam lastig maakt. Ze steekt de trompe en tuit, om uit den meers te mogen komen, ter melksteê…

Een nacht waarin een nachtvlinder op mijn arm land En dan weer ritmisch tegen het plafond stoot Totdat ik het licht uit doe Een dag waarin ik geen voldoening voel Al spoel ik al mijn glazen af Totdat ze blinkend schoon zijn Een nacht waarin ik vast zal slapen En mijn REM-slaap zich onverstoorbaar herhaalt Totdat ik langzaam wakker…

Lieve Zoë In deze warme julinacht zingen de kleine dingen Maar je vacht, o je vacht !? zit vol met kleefkruidballen Het plaagkruid stond op wacht!…

Rond deze tijd van ‘t jaar is alles smaak en kleur Bloesem En droesem Van lichtblauwe hemels en violettengeur Druppels van dauw Dansen in de zon Dansen op jou Je stoffige cocon De rimpels naar zee om Je mond gezweemd De droogte van je lippen Je ogen vervreemd Je had een vochtig hertenhart Verwrongen en versaagd Sluit zacht…

Eerst in cocon gevangen langzaam op eigen tempo ontdoet hij zich van het omhulsel. Door de wet van de zwaartekracht opent hij zijn strakke jas en dan als de metamorfose een feit is, eerst nog verbaasd over ’t feit dat de jas te ruim is, komt het besef dat zijn vleugels gelijk aan die van engelen, zich ontvouwen. De bekoorlijke pracht…

Wetend dat jij voor me zorgt Wetend dat jij me beschermt Wetend dat jij me accepteert Wetend dat jij van me houd Weet ook dat jij op één staat Weet ook dat jij altijd voor gaat Jouw trouwe loyaliteit kent geen grens of tijd Ik zou mijn leven geven voor jou enkel en alleen omdat ik van je hou…

zwervend door een arendsveld zwemmend in de Orinoco voel ’k me mateloos gesteld vrij van hard en loos geweld rennend door een eksterbos dollend met een bende apen vlei ‘k me moe neer op het mos en laat goed en have los veilig in dit dierendom is ’t mij allemaal kifkif : ver van ’t mensenrijk zo krom doe ik wel en zie niet om…

zachtmoedig van aard toch als Attila's horden stampen ze stuivend en bloc voorbij koersvast de schapen op weg naar de kooi de lammeren wat onzeker daartussen of achteraan allez..! roept omkijkend de herder keert even terug op zijn schreden geeft de achterblijvende allerkleinste een teder duwtje in de tengere rug -----------…

Verkleuring, nieuwe kleine knoppen embryo van `t eerste, luikend groen doen harten sneller kloppen aprilmoppen worden uitgedacht brengt nu een volle lach straks verwacht hoor de oude grijze merel hopend zingen blijkbaar niet gevonden hij die zoekt geblinddoekt zingt hij door het platte land belandt in kerkenhoge oude boom vermoeid valt…

Iedere avond als het schemert Staat hij helemaal alleen Aan de kant van zijn domein Te wachten op één been Ik twijfel altijd na een tijdje Of hij nog wel leeft En weet het pas echt zeker Als hij Vis te pakken heeft Tegen schemerdonker vliegt hij op Zijn kunstje weer gedaan Met opgeheven hoofd kan Reiger In ’t Nest te ruste gaan…

Kom, mijn vriend, we gaan een eindje lopen; we halen graag een frisse neus, dat het droog is mag ik hopen, al hebben we eigenlijk geen keus. Til maar op, je poot, maar niet tegen de planten van de buren, nu, in 't gloeiend avondrood, zie ik de buurvrouw naar ons gluren. Kom, naar het parkje aan de overkant, waar de struiken van de gemeente…

de mens gedraagt zich als een edel paard en zint zoals een vos op slimme streken hij heeft de kater uit de boom gekeken of pronkt zoals een pauw loopt met zijn staart een enkeling komt van gegoede huizen de meerdeheid gelijkt op grijze muizen…

Kat loert lui met één groen oog zie ze daar bouwen onder de schuttingboog zij berekent haar kans en wacht de tijd al spinnend spiedt zij hoe moeder merel gedijt dan wordt het onrustig rondom het nest zij vliegen met hapjes tot schemering rest Poes kijkt en gaapt geen beweging bij `t huis een fladderende vleermuis maakt schemergeruis…

in het amsterdamse bos van alle mensen los daar is een slootje en ik weet waar de brasem paait in een modderpoel met rotte bladeren bellen uit de bagger uiteen spattend we zullen stil zijn wachten je ziet het wentelen reuze grijze vissenlijven heel enge waterschuddingen tot overstromen toe nee zal ik zeggen ze eten geen mensen…

Met opgeheven kop en staart lopen vier poten hooghartig aan mij voorbij. Een geruisloze sprong tot aan de warme vensterbank waar hij met ongeinteresseerde blik naar buiten schouwt het is pas maart... en nog veel te koud.…

mijn vader was een trotse beverrat toen men besloot op beverrat te jagen begon de onrust flink aan hem te knagen de knager werd dat almaar knagen zat hij zocht vertroosting bij een fles jenever de trotse rat is nu een bange bever…

hij strekt de nek en spitst de neus hij woont in een mantel van vet omsloten door een vacht van gebroken wit die golft in de poolwind een straal tekent een scherpe hoek tussen driftend pakijs en de lage zon die hier geen sprankel verkwist dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed de moeder kruipt door een tunnel in…

er schuifelt een wolf door de stad dicht langs de huizen, laat door de straten voorbij Blokker en C&A waar de rolluiken zijn neergelaten een wolf vanachter de heuvels uit een Pools woud snuffelt nu door de Nieuwstraat langs slagerij van Hout ik vind het niet zo vreemd dat heb je met een koudegolf daar krijg je sneeuw en hagel van en af…

een ieder schuift een beetje op de wip spring'rig speels winter verliest grip op natuur en zin in flirt en lentemin wie denkt straks nog aan opgesloten kip?…

'Een teengezwel wordt onverbloemd een vogelkijker soms genoemd,' beweert de boze vlieger. 't Zit 'm hoog. Hij klaagt: 'Het mensdom doet 't fout en snapt niet, dat het mij berouwt: het is een likdoorn in m'n eksteroog.'…

Ik wierp mijn hengel in het water. De vis beet, en ik ving de vis. Ik doodde de vis, ik kookte de vis, Ik at de vis, de vis at mij. De vis was giftig, ik moet sterven. De vis groeit in mij, ik verminder. Zijn bek bijt en zijn vinnen steken. Ik ving de vis, de vis ving mij.…

Pistache, met diep bedroefde stem Zeg ik voor u een requiem. Gij ligt daar levenloos en koud, En ’t ergste, Gij waart niet in fout. Volgens het laatste reglement (aan u en mij zo wel bekend) Kan ieder uw goed recht bewijzen, Want gij liep tussen de punaisen. Gij hebt alleen maar uw instinct, Geen katoog dat s’avonds blinkt, En evenmin…

goedemorgen de zon komt op ik kijk omhoog er vliegt wat tegen het raam dood de dag is begonnen…