Alle inzendingen van Elbert Gonggrijp

Wie mij gezien heeft, denkt de schoenen verlaten, moet het licht nog uit doen, vraagt zich af waar de vaat blijft. Dit zijn de dingen van de dag: pijnlijke herinneringen aan later waarbij de vragen achterwege zouden moeten blijven. Waarin zal het huis ons tussenbeide komen? De tijd verwelkomen die nog überhaupt gastvrij is? Houvast…

Het is moeilijk het begrip tijd niet in de mond te nemen, want het is er – hier, in deze bomen, dit landschap, dit uitzicht. Als ik er naast zit – leg mij het uit. Als zij oud is – geef het vleugels – laat het koren golven in de wind – zaaigoed voor sagen, zee voor al wat vruchtbaar is – in goede aarde. Als zij jong is – laat haar…

Als je het niet wist, als je het niet zocht, als je het niet zag, riep, voelde: laat het zingen aan de wind, laat het deinen aan de golven, maar zachtjes, om de stilte heen. Om de stilte willen woorden, zoeken mensen, is men eenzaam. Laat de pen de hand proberen. stilte om de schrijver heen. In stilte stilte dichten. Het schrift…

Doe ik dan mijzelf tekort, als jij nooit de liefde wordt? Aan het einde van de dag vraag ik mij veelvuldig af hoe diep de smart mijn hartslag tart. Zoek dit maar niet verder uit. Niets raakt zo pijnlijk aan mijn huid als jij die mij niet strelen kan. Zeg het dan maar tot besluit. Wat was is nu zeker uit. Een streep, een grens.…

Ik kan mij niet vergissen. dat jij, een lieve lach, ondertussen bij mijn kussen past, mond op mond verkondigd. Dubbele diagnose. Met hart en ziel sta ik verbaasd, dat zoveel liefde dronken maakt, trefzeker mijn gevoelens kent. Dit ben je dan. In elk detail. In alles echt. Tot de kern. Jou aan mij gegeven. Een diamant.…

1. Hiervoor werd een sloot gedempt, een vete uitgevochten, maar zelfs een maliënkolder bood geen soelaas tegen de kruisboog van de geschiedenis. Wie hier nog jager is, heet smelleken, vliegt in het geniep achter struiken en duinen, overvalt genadeloos in stilte onverbiddelijk. Wat hier verleden heet, spoelt aan, breekt af bij zijn…

In memoriam Hans Faverey, Bestaan; en het vergeten. Leven; en weten van de weg; het keert terug, in zichzelf, spreekt met dubbele tong, vraagt om een reden. Loslaten wat is, wat zich afspeelt in het uiterste kwadraat; een gespiegeld ik, gevangen in het oog van de draak. Beginnen met geluk. Waar? De ijsschots onneembaar, ontwijk ik de…

Dat het tot mij doordringt: De zee, in zijn palet, door Iriserend zonlicht beschenen, De golf, voortdurend van zijn Bed gelicht. Er heerst geen indruk meer Het is al zo vaak bekeken: een Dijk, de weg, de oever. Het dorre gras, de verse bomen, Wolken torenhoog in een Hemel van belofte. Zover het oog reikt, de blik intens Naar verder…

In het geduld van een regendruppel valt alles stil. Dwarrelend blad, in het kielzog van de tijd, grijpt voortdurend mis. Wat als stilte weer ondraaglijk wordt, het moment verkort tussen nu en toen? Ik zet mijn denken op een kier, verblijf hier waar jij nu bent, mij de lieve dingen voorzegt omtrent de ademloze stilte: Klinkers…

Zoals het lied De vroegte doorbreekt En zich de ochtend Toe-eigent. Ik heb hier niets Misdaan, ook nu Niet. Ik keek toe hoe Hier iets van stilte Ontstond, stilte Rond een vogel. Jij was teder geweest Vannacht, mijn liefste, Wat ik ervan verwachtte Bleek ook waar te zijn. Zongen wij even Ingehouden, niet meer Of minder lichtzinnig…

Het perkament van handen, dor en droog van leeftijd, kennen geen tijd, worden niet node gemist. Wie vangt hier al het lijden, een aanraking aan de eenzaamheid? Is het daar, een helder antwoord, een open vraag, zich vastgrijpend in betekenis. Ik zal er zijn, over ouderdom waken: oude handen, rustend in jonge.…

Eigenlijk wisten wij dit wel; dit blaffen Van hem, het had geen zin, hij zou Vergeefs waken over huis en haard. Een blik zo trouw, maar wat voor een Trouw; achter de stok aan, rollebollend In het zand, nooit meer terugkomen, Ook nu niet, als je zegt; Blijf, ik had dit niet zo bedoeld, ik ken je, Je lag zo vredig in je mand, je bent…

Misschien laat het zich vermoeden, Nu het zover is, verse sneeuw, Vage sporen van bestaan. Niets hoeft te worden uitgesproken; Het ligt daar zoals het ligt, wit in De wereld, nog stil van gedachten. Valt hier iets te verzwijgen? Dit leest Zich als een boek, wist letters in Een oogwenk uit. Smelt wat zich aandient, ontbloot zich De aarde…

Dit gedicht gaat huiswaarts, wil ons het afscheid mededelen. Jij was hier ook. We hebben gekeken hoe de populieren weken voor een groter feit, een landschap zonder geheimen. Rotte geuren uit de sloot, eeuwig brandende bermen, de geur van verse mest op het land. Het wijkt, raakt langzaam op de achtergrond. Stadjes verblijven weer…

Voor Annemiek Het kan alle kanten heen: soms spoelt het aan op de kust, neemt schelpen en wieren mee, soms lacht het gelukzalig de hemel stuk. Hoe ondubbelzinnig het vertier van meeuwen. Ben jij dat die eigenzinnig je initialen in het natte zand krast? Spat jij spontaan de spetters in het rond? Kom, leer mij spelen, leer mij…

Hoe langzaam uit zich dit; Een man, zoals ik, niet wetend Waar vandaan hij komt, niet Ziend hoe het hem is vergaan. De jaren tellen: een zomer in Een tuin, eendjes in het park, Hondjes om mee te spelen; Hij is weer thuis geweest, heeft De wijzers van de klok gespeld, Vluchtig woorden gekust. De vrijheid; om terug te zwaaien, Het korenveld…