Netgedichten

netgedicht (nr. 12.213):

Leeftijd

Hoe langzaam uit zich dit;
Een man, zoals ik, niet wetend
Waar vandaan hij komt, niet
Ziend hoe het hem is vergaan.

De jaren tellen: een zomer in
Een tuin, eendjes in het park,
Hondjes om mee te spelen;

Hij is weer thuis geweest, heeft
De wijzers van de klok gespeld,
Vluchtig woorden gekust.

De vrijheid; om terug te zwaaien,
Het korenveld te zien bloeien,
Het water zien stromen, als een
Beek, als een beek.

Hier zijn en hier voor altijd blijven:
Zijn handen mager, de ogen dor.