Netgedichten

netgedicht (nr. 13.850):

Stilte in Wogmeer

In het geduld van een
regendruppel valt alles
stil.

Dwarrelend blad, in het
kielzog van de tijd,
grijpt voortdurend
mis.

Wat als stilte weer
ondraaglijk wordt, het
moment verkort tussen
nu en toen?

Ik zet mijn denken op
een kier, verblijf hier
waar jij nu bent, mij de
lieve dingen voorzegt
omtrent de ademloze
stilte:

Klinkers zonder naam,
ruisende fluistering van
oude bomen, verwaaiend
in de genadeloze wind.

Meer dan dat, is er niet.