Netgedichten

netgedicht (nr. 40.366):

Moeder Aarde

Het is moeilijk het begrip tijd
niet in de mond te nemen,
want het is er – hier, in

deze bomen, dit landschap, dit
uitzicht. Als ik er naast zit –
leg mij het uit.

Als zij oud is – geef het vleugels –
laat het koren golven in de wind –
zaaigoed voor sagen, zee voor
al wat vruchtbaar is – in goede
aarde.

Als zij jong is – laat haar bezinken
en gewiegd worden als een
onnozel kind – bodem nog
ongerept in de voren van
zijn toekomst.

Mijn inzicht zal haar niet grijpen.
Zij zal het antwoord zijn op de
vraag die zij mij toekent –

hoe te overleven als zij er niet
meer zijn zal.