Alle inzendingen over filosofie

Wie nog nat achter de oren is is vooral nog nat in d'r broek!…

Halsstarrigheid werkt uiteindelijk als een strop om je nek kilt je keel sluit je ogen doodt je leven!…

Ik ben gek op slapen, Daar mogen ze me ’s nachts voor wakker maken. Waarom toch dat sterke verlangen Naar een toestand van half-dood zijn als ik als de dood ben voor de dood?…

Het meisje vroeg naar het bestaan. Alles met een naam. Geen enkele betekenis. Alleen daar hechte zij waarde aan.…

Moet ik je dankbaar zijn liefde, dat je mijn ogen leent praat en mijn tong vervreemdt met zachte balsem naar gelieve dat ik verder reik en vingertoppen kunnen tasten aan het fluwelen van dingen me overlevert en een morgenzoen laat zingen, verwachtingen wekt zonder avondlijke donderkoppen? Stil gevoel dat je exploderen doet. Onsterfelijke…

Wat hier werd opgebouwd, wordt morgen afgebroken. Wie gisteren welkom was, wordt wettelijk uitgezet. Ook wie opgetogen leeft, wordt wel eens afgetuigd. Zelfs rust roest.…

in lange dagen zomeren danst zon het ballet zonder schaduw op een zinderende einder kleuren herfsten in warme barokke volheid op het grote meestersdoek ijle tonen winteren als kristallen rinkelen in de felle kou van het hoge blauw alleen lente is uniek zij creëert het eerste pril en groen exposeert zich in ons hele doen zo zet…

Vijf, vijftien, vijftig, zestig het één na het andere onder de arm van de tijd hetzelfde voorondersteld, vaste vuurtoren, waaruit ik denk te ervaren maar het stevig baken dooft het licht. Zien in het andere aangezicht: het ander na het één het blijft niet te bevatten het is een “geen” teruggeworpen op zijn nest heb ik nog altijd in…

nog weet ik de weg zie aan bomen waar de zon is opgekomen heb drijfzand ontweken heel verleidelijk maar de gevaren niet vergeten net als kleine lichtjes die soms de richting wijzen gelukkig kon ik ze ontwijken ik voel mij niet alleen het hele bos staat om me heen alleen het pad dat er nog was is weg…

Ik besta dit betekent ik leef, ik adem ik heb pijn. Ik besta dit betekent ik lees, ik schrijf, ik eet wanneer ik iets te eten heb. Ik besta dit betekent ik denk na, ik vraag mij af of ik besta. -------------------------- uit: Gedichten 1957-1970…

Zal ik geleefd hebben als ik sterf? Er is zoveel nog niet gezien, niet geproefd, niet gelezen en ook de kern van mijn wezen heeft nog niet genoeg gestraald. Zo vaak ben ik verdwaald in enkel hoge woorden maar wat er echt toe doet, een warme ochtendgroet heb ik toch soms vergeten.…

in de diepste meanders van ons bestaan leunen we aan tegen wie we wezenlijk zijn sluimeren schoonheid en wilde dromen pakken we uit met onze kwetsbaarheid reizen gedachten over de pijngrens heen vinden we weidse horizonten zeggen we het onzegbare in onze blikken schuilt de tweespalt die ons zal verscheuren…

op de horizon lang en ver daar is het heen is het doel en achter is waar we zijn achter de horizon verder, droom daar is het heen is het doel en achter is waar we zijn zie de ochtendzon van ver naar nu spint goud in je haren heen is het doel - achterlijk…

zo voelt dat dus, leeg zijn alsof de aarde sneller draait harder aan je trekt je nooit meer los zal laten alsof de muren zuigen en hoeken gevangenissen worden ramen je wegduwen naar de schaduw om er volledig in op te gaan zo voelt dat dus, te vervagen in stukjes en beetjes jezelf te verliezen aan de eeuwigheid van stof al je gedachten…

Als je niks wint in de loterij, als je niks over houdt aan het einde van de maand, als je de schuld krijgt van iets, wat gedaan wordt door een oud mensje met Alzheimer, wat maakt het uit? Laat de zwarte Piet maar bij mij liggen, hij mag al op zoveel plekken niet meer komen, ik heb nog wel een stoeltje, kan ie van al die commotie bijkomen…

Er zijn dingen, die ik niet begrijp, tevens zijn er dingen, die ik niet snap, maar ik heb afgeleerd om te pogen, alles klakkeloos te begrijpen en geloven. En dat is dan weer veel beter voor mijn gemoedsrust…

Dichter komen, de kring sluiten be-doel je dat vandaag? Het samenzijn weegt op de dingen verdwenen in het leven zelf ongemerkt, vervangen of vervormd Zonder tijd alleen ver-anderen wars van onbestaand verleden zonder verborgen oorzaak. Verstoken van iedere toekomst alles is volbracht, ver van goed en kwaad gekooid in structuur van vreugde…

sta jij wel echt in de schaduw als je anderen laat praten of houdt jouw ego alles in de gaten ten bate van je eigen heil is het ware interesse in wat mensen zeggen of een entree naar meer vaak draai jij om als een blad naar de zon koester je aan warmte en licht jij zal duidelijker moeten zijn in het tonen van je eigen gezicht…

Racisme is in feite een naar narcisme…

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

ik zwierf rond met een pleister op mijn mond tegen het schreeuwen omdat ik niet vond wat de meeuwen mij met hun vluchten wezen zag ze landen en uitdagend kijken zij wilden niet wijken heb tegels verlegd stenen gekanteld maar hen niet verjaagd want het land is hun dis in het gaan over lijken die link had ik tot heden gemist…

Ik begrijp wel dat anderen mij niet altijd begrijpen ook al begrijp ik het eerst niet helemaal of domweg niet! Maar gaandeweg ga ik het toch begrijpen door mijn, het levens-rijpen en daarin vooral door te grijpen met het begrijpen van anderen!! Begrijp je?…

ik zocht mijn schatten in het kleine hebbeding dacht de ander te verrassen maar er schortte iets aan mijn verzameling ik bleef maar op ze passen om iets weg te geven was helaas al lang geen optie meer gebleken ik voelde macht met bling en glitter om me heen dacht me minder vaak alleen ben ineens gestopt zag mijn vrienden zo verdwijnen…

Zoek niet, laat los: de tranen die stromen willen, de onmacht die om erkenning vraagt, het weten dat als hoogste zelfinzicht weet dat het niets weet. Klein worden, verdwijnend klein. Leeg, zodat alleen nog kale naaktheid rest. Ga tot voorbij het woord, voorbij het denken. Want daar, in leegte, in niets, raakt volheid je aan. Reik tot…

Brandt zoveel mogelijk een kaars als het donker wordt, somber blijft Want een brandende kaars geeft: licht = hoop = warmte = gezelligheid een fijne herfst en winter toegewenst!…

Antwoorden en vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd. menselijke beelden worden bleker, rekken zich uit in een eindeloze stroom van bitterheid waarin zelfs de zon veroudert, vingers ontstegen aan de bron waarbij de uren…

in tijd is er geen leegte om te vullen; het ene moment hangt gewoon aan het andere zo simpel kan het zijn en met of zonder mij slingeren de feiten zich door de geschiedenis van nuttig naar nietig zo vertelt mij de bodem van deze fles…

(van een machinist) nu er anderen rijden in mijn spoor heb ik altijd nog één troost ik ging ze net iets voor…

Ze, we gaan de mensen allemaal chippen dan worden we, ze net als alle kippen allen in een grote wereld-leef-leg-batterij 'hutje bij mutje', zij aan zij, 'chippie' d'r bij Dan zij we stukke beter, altijd te controleren met de nadruk op leren, studeren, respecteren wie niet snel en goed vordert, zinvol groeit wordt door de satelliet vaker…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden van hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen vooroordeel. ben ik de groene weiden die door de wereld wordt begraasd met een brok…