Alle inzendingen over overig

neem me mee maar breek me niet mijn hart sombert als een winterse dag de tijd draait traag als een tol mijn hoofd stapelt steen op steen geen glimp vangt het op van wie ik ooit ben geweest neem me mee maar breek me niet haal de deksel af van de grote put alles valt op een onbereikbare plaats neem me mee maar breek me niet…

ze heeft weinig om het lijf maakt schaars gekleed onzichtbare rondes als woorden stokken kruipt ze omhoog en bivakkeert in je keel ze slaat haar tenten op met sprakeloos vertoon je bent met stomheid geslagen haar woordeloos verblijf laat je zwijgen stilte heeft ze op je lijf geschreven…

Mensen willen geloven in hun eigen belang, blijven stralen na hun dood, ook dromen ze graag elders te zijn dan waar ze zijn en hopen ze op beter en op liefde, dat heilige verhaal dat mooi maakt wat hun tomeloze lust doet Ach, Geloof, Hoop en Liefde zijn romantische gedichten zonnen van geluk als je wilt of ficties als je durft te…

Het is rustig beneden in de put alleen echo's uit mijn hart die herhalen wie ik ben tot mijn hoofd zich neerlegt bij wie ik ben, keer op keer ja zeggend zonder mij namen te geven van Goed, Slecht, Minder en Vooruit dan maar ik moet verder met mijn eigenschappen die ik nodig had en die alleen in tegenwoordige tijd gewogen dienen…

het begon nog maar net de duisternis toen een sperwer door het bos jakkerde geen blad bewoog het begon nog maar net de melancholie ik liep op tenen toen roerloze donkerte het licht niet vinden kon…

Dansen, relaties: de kunst van het loslaten -- om partners te zijn.…

ze verdwenen bij horden tegelijk zonder afscheid nemen overal en nergens meer alleen de warme wind verzette zich nog tilde sterren op met het eeuwigheid lied een bloemenkrans gevlochten met kralen parels om te herdenken 't herdenken van slachtoffers die zijn gevallen in de tweede wereldoorlog alle mensen die onvolwaardig…

in het miniatuurhuis slaapt een baby van ivoor in een zilveren wiegje in de keuken koken we met blinkend gepoetste zilveren pannetjes alles is veel voor wie niet verwacht…

een vogel houdt zich met kunst- en vliegwerk gaande de vogelwachter waakt hoog of laag pionieren in de buitenlucht zonder pose zijn wie je bent…

Afreageren: lekker suf in bed liggen –- zonder ziek te zijn.…

de woorden hangen als scheermessen in de lucht kijk maar niet omhoog ze hangen daar gewoon zeven scheermeswoorden aan een scherpe draad vervaarlijk te schitteren in de zon we raapten ze op langs de kustlijn aan de Noordzee toen zij schelpen en wij vrienden waren…

Kan ik nog één kus krijgen. Nog één keer je lippen voelen, en dan ga ik. En misschien nog één ontbijt, nog één lunch en één diner. Dan ben ik voldaan en kunnen we uit elkaar. Maar daartussenin kunnen we nog één keer in bed liggen. Nog één keer voelen alsof de tijd stilstaat, met mijn hoofd op je borst. Als we doorgaan met 'nog een keer' duurt…

Hij dacht daar drijven woorden Op het water die niemand voelt Ze gaan kopje onder dacht zij Golven bedekken koude taal Dacht zij er is hier niemand nog We wandelen alleen Langs rechte lijnen Hij dacht wat als we nog een keer De kronkelpaden nemen Bij de zoute druppels op het zand waar zij dacht Hij dacht nooit meer aan die dag Toen ze binnenkwamen…

als de wereld mij niet meer ziet beweeg ik me door de ruimte over een brug van dromen alsof er niemand is gooi ik het overbodige overboord woon ik op de rijke bodem van de poëzie als ik de wereld niet meer zie…

Er sijpelen druppels hartstocht door het telhuis, de tijd om te leven, maar hoe? Zal ik op reis gaan naar een mooi verhaal en die plek veroveren? Zal ik uitvaren over de zeeën van gevoelens of er overheen vliegen en me bezinnen waar ik wil landen waar een taak ligt voor mijn wensen en daar een ruimte scheppen die ik nu nog niet…

goedgemutst samen op een bankje stil leven in Nagoro haar ogen verdiepen zich in de verte van de vallei beide handen rusten open op haar schoot zijn peinzend hoofd gebogen als hij haar hand licht beroert twee mensen roerloos zij aan zij op het bankje welgemoed in dialoog in Nagoro een bergdorp stillevens…

Soms kust ons het leven zacht als een zwoele zucht op een warme zomerdag vriendelijk vleiend formuleert de dichter en geeft lucht in een verleidelijke lach aan wat leven ons toedacht soms slaat ons het leven heel hard in het gezicht en de woede die even aangewakkerd oplicht schrijft schrijnende schurende woorden in droefenis…

In Jeruzalem versmelt de lucht met bomen – in keppel keppels.…

met de overschatting van een vooruitgestoken borstkas danste hij met uitgestrekte armen om haar heen ze zouden het vasteland verlaten zij was verslingerd aan een minimum hoeveelheid licht ze wilde uit het beeld verdwijnen onderbelicht in de schaduw van het donker leven ze vonden de verte in een lichtflits…

het zoete ruisen van de bladeren draagt de lichtheid van grote dingen tussen scherpe scherven en aaibare woorden weven we sterke draden met weinig anders dan leven en poëzie houden we elkaar heel…

de kraanvogel breekt de stilte zijn roep raakt me dieper dan mijn huid ver van het wereldse lawaai wordt een mens gemist…

Twintig treden, vijf voet loop ik af, het duister in van begraven geheimen aan de rand van de oase Twintig treden, vijf voet loop ik in de opgraving naast de ondiepe greppel die ooit vijver was Ontdekt vanuit de hemel vaag aangestipt in het zand door afwijkende meetwaarden van de ondergrond Het licht weer in waar een man op de wortels…

het eerste scheepje een uitgeholde boomstam bracht lang geleden een vederlichte lading mee het was alles wat we wilden tot het zeilschip met één zeil ons ietsje uit de wind hield dat was alles wat we wilden een schip met méér zeilen hield ons nog meer uit de wind alles wat we wilden onder het wegstervend licht vaart…

Witte ijsvogels wiegen Zich op zee en twijgen dichtbij. Zij wijst ze en roept ze met helle Bekoringsstem: "Zij voorspellen Geluk!" Maar ik zie verder: van het bergenjuk Komt een donkere stip neersnellen, Een zwarte vogel voegt zich er bij.…

in diepe lagen wachten zachte woorden zoete geuren van vers hooi in diepe lagen groeiden eens zeegrasvelden waar zeepaardjes leefden in diepe lagen steken giftige woorden en knarsetandt het gekooide licht in diepe lagen rusten we tussen zoveel dat daar leeft…

trappend overlangsonder maar nooit op snelwegen trappend jezelf overbruggen trapper zijn waar alles al ontdekt is de trap zonder verdieping jezelf betrappen natrappen…

Na het vertrek van de Romeinen waren we weer eigen baas in oorlog met elkaar De adjudanten grepen de macht eerst de randgebieden daarna het middenland Alleen achter de bergen blijven de bewoners zich nog verzetten verlangend naar een eigen koning zoals ooit zijn zwaard blonk blinkt zijn zwaard onwrikbaar geklemd in de ogen van de…

slaap rust van lichaam en zin de naaste haast gelijke van de dood droommachines blazen lucht in woorden strooien snippers licht op verborgen beelden knarsende ijzeren woorden en fluisterend tule van toen lang geleden mijn moeder giet geruisloos warme melk in de palm van mijn kinderhand pareltjes dauw over…

onbeweeglijk als stilstaand water van een meer wisselend als het weer van inktzwart tot helderblauw van spiegelglad water tot plooibare rimpelingen kleverig warm stroperig bijna flikflooierig snijdend scherp koud bewust van de diepte onder je als koele zijde zo nu en dan waar je overheen glijdt door land omringd…

open ogen verdragen weing licht in een wankel jaargetijde versleten levens uit de lijst gehaald verblind ten val gebracht ijskoude handen op het hart gedrukt is het ooit zomer geweest?…