Alle inzendingen over dieren

Klein fragiel fladder jij door mijn tuin op zoek naar de laatste bloem in deze late septemberdag alsof jij op mij wacht pak ik mijn camera vereeuwig jou daar ik het zachte licht van de zon en is jouw leven al lang vergaan kijk ik nog steeds naar de kleuren geportretteerd, vereeuwigd blijf jij voor altijd bestaan…

Eenzaam rond turend op de afgesproken plek Steeds zenuwachtiger draaiend om zijn as Als een oude vogel, druppels schuddend van zijn veren dek Zijn spiegelbeeld bekijkend in een regenplas, hopend dat zij die ander was Is hij de laatste van zijn ras Van de eens zo duidelijke toekomst,rest slechts een wazige vlek Hij staart triest naar de hemel…

Zoveel dat aangewakkerd wordt door het lederen lijk uit het veen, beteugeld, de niet gesprongen sprong van het fossiele paard, men ontdekt een slang: loze komma wervels, het magere gebeente echter, de hoeven te leeg voor het machtige afzetten in het niets, het ontbreken van vleugels, de hoef die het gras niet meer raakt. Dreef hij maar…

De vondeling Ze was moederziel alleen, vaderziel ook, ging eenzaam door het leven, geen broers of zussen, de vondeling. Dacht nimmer aan de man te komen, maar een viertal jaren later is ze de trotse moeder van drie kittens en een kater.…

Strak staat de uitloop van de lijn, en nét op het moment dat hij wordt teruggefloten, sprint hij de stoep af... Een auto remt, slippend, piepend... te laat.. Nog eenmaal tilt hij zijn koppie op legt 'm weer neer...z'n oogjes breken... Hij is niet meer…

Zijn neefje is van oudsher onheilsbode als hij je pad kruist. Maar dit grote kwaad is zwartfluwelen pech in het kwadraat: waar hij passeert, valt altijd wel een dode. Lui ligt hij op een tak, een jachtmethode waarbij hij zich alleen maar vallen laat. De dolken in hun schedes, maar paraat te doden om den vleesbeladen brode. Hij heeft zijn…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

doet de poes op het toetsenbord tijdens het kopjes-geven ze vertelt me van de regen en de drup en hoe ze vluchtte alle plassen kon omzeilen door er overheen te springen zo, zeg ik, ben je daar weer verzopen kat-die-je-bent o, wat ben je nat, jij suffie en ik aai over haar snuit b'rouw, zegt ze, maar dat meent ze voor geen meter leer…

De terreur springt Met kampioenssprongen Mijn huiskamer binnen Onbedekt beent bloeddorstig Onder nagels vandaan Kan er niet stil bij blijven staan Poezenkind's schouderbladen Tussendoor gesprayed en Aan banden gelegd Pluizenbuikje caprioolt En stuitert als een gabber Van bank naar tafel naar vensterbank De stofzuiger zuigt zich…

Bolletje wol, maar dan beweeglijk, dik en lief, mijn kameraad. Grappig zacht, maar ook karaktervol, rond en macho, veel kattekwaad. Robbertje vechten, maar vol tederheid, stevig en vlug, mijn kattebeest. Zalig lui, maar niet onachtzaam, pluizig en stoer, ondeugend geweest. Rondjes draaien, maar uit zottigheid, klein en warm, mijn troetelbeer…

De pluisjes van je oren Kriebelen aan mijn wang Je ogen overspoelen mij met rust En je blik laat me niet los Mijn hand streelt je kopje En meteen rek jij je uit Want ons samen-zijn Vind je prettig, en ik ook. Wij zijn meer Dan mens en dier En zonder woorden Troost jij mij.…

Midden op straat Gelukkig en vrij Lig ik daar Ach, die auto’s gaan wel opzij Hé, wat hoor ik daar? Bekend geluid Een bakje rammelt D’r valt wat uit Sprint naar boven Hap, slik, weg Voldaan en volgevreten Is dit alles zeg? Ik ben best moe Tijd voor een tukje Op de hoek van de bank Ze schuiven maar een stukje Nu naar buiten kijken…

De kat ligt in de uitstalkast heel zondags mooi te wezen een strofe, ingelast, om uitgebreid te lezen en in mijn hoofd begint een zachte pijn te zeuren was ik nog maar een kind dan kon ik plaatjes kleuren maar deze lieverkoek wordt hier niet meer gebakken die tijd, al jaren zoek, krijg ik niet meer te pakken ach, was ik maar een kat…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

Hij hield zo van de regen Dat heerlijke geplop De zon kon hij niet tegen Dan droogde zijn huidje op En als de regen daar was Kroop hij rap omhoog Regenbaden in het gras Hij hield het niet graag droog Zijn vader zei hem keer op keer Ga niet bij iedere drop Het is niet altijd regenweer Straks heb je nog een strop Ik zeg dit heus niet…

Ongevraagd en onvoorwaardelijk in haar liefde Ze geniet van elke streling Ik ben het die negerend haar hart doorkliefde Ze ontkent de verstikkende verveling 's Nachts geeft ze meer dan me ooit beliefde Ze negeert de afwijzing Ik duw haar regelmatig over de reling Er is niets waarmee ik haar geriefde Ze heeft een dwingende charme over zich…

ik kijk met mijn neus en zie geen steek die lichtblauwe vlek is de vrouw die voor me zorgt ik denk dat ik naast blijf maar soms ben ik haar kwijt - afgeleid door een spoor, een krul van geur eens liep ik zo rakelings langs een konijn dat ik niet zag - pas meters later bereikte me die streep en maakte ik rechtsomkeer…

Hoe eenzaam is de mossel die gevangen zit, met soortgenoten in een zwarte pot? De zeelucht, dat is enkel nog herinnering, want ui en selder kruiden hier het lot. Het is zo stil, geen lichtjes klotsend water meer. Wel hoor je ergens in de buurt een zacht gesis. Een warm gevoel begint zich op te dringen: het wordt misschien gezellig in de duisternis…

daar zag ik je daarboven in een zwarte vork jouw silhouet in diepe lucht de avondster als metgezel jouw lied was grandioos geen aarzeling bespeurde ik in alles wat haast moeiteloos de nacht bezong herhalen deed je niet en bijval had je niet verwacht je zin was af dus waarom zou je niet verdwijnen…

Paniek-getjiep klinkt het verderop Er sluipt een kat met een nestje in zijn kop Geruisloos verdwijnt hij de struiken in Moedermerel bekijkt het flink, tegen haar zin Tjiep – tjiep zo klinkt ononderbroken onmacht De lichte lucht verkleurt, verdraait, verzacht Horen doe ik haar al lang niet meer Ik denk:‘Morgen hopelijk warmer weer.’…

Des hemels spiegel, mild en fris, de lucht in 't ronde lavend, daar ligt een vijver maagdelik schoon in stille zomeravond. En kalm in hare avondlust bij 't zoet gesching* der mane ligt langzaam drijvend op het meer de dromerige Zwane. De dichterlijke vogel mint het maagdelijke water, en baadt wellustig, spiegelt, drinkt, aanhoort het…

als een merel op de zomeravond zijn vreugde fluit doet hij dat zonder omwegen vraagt niet naar de liefde doet slechts wat anders wordt verzwegen hij zingt op zuivere toon hoor mij toch ik heb voor u uw morgen en avond uw gister en heden in mijn lied geborgen…

Zij was mooi maar echt niet te stuiten Hier binnen niet en ook niet daar buiten En telkens kwam zij dan maar weer thuis Met volle buik van haar borst tot haar kruis Voor de derde keer in haar prille bestaan Had zij zich maar weer eens laten gaan Kijkt mij aan likt zij vriendelijk mijn hand En weer installeerde ik dan haar mand Haar streng…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

Een jonge mus hield zich verborgen tegen een harde Noordenwind. Hij maakte zich maar weinig zorgen tot hij me zag en werd verblind In helwit licht dat door de ruiten van de garage binnenviel. Hij wilde weg, heel gauw naar buiten: heet dat instinct of wellicht ziel ? Ik zette alle ramen open begon te roken en te hopen dat hij zijn vrijheid…

Zo ben ik gebleven een vis in koel water. Glij door wier en lis op zoek naar aas. Vermijd de worm die opzettelijk langs de slangewortel kronkelt. Want niet nog eens wil ik zo gruwelijk beetgenomen worden als toen ik hierlangs zwom. Haak en weerhaak in mijn bek hapte ik pijn van langzame worging mij bevrijden kon in een ultieme sparteling…

Wroetend met een platte snuit Woelend in een modderbad Een zegen voor de huid In een kuil, met mos en gras bekleed Weert hij mug en vlieg en parasiet En hoe? Hun lot is meer dan wreed Ze drogen in de korst Schilferen van hem af Als hij langs de bast schuurt Een straf die zij stil ondergaan Met een taaie wintervacht Een speklaag onderhuids…

De Apeldoornse apenschool, dat is geen plaats voor apekool. Daar worden apen onderwezen in zang en apennoten lezen en wat zoal te bieden is aan apenkunstgeschiedenis. Op donderdag tot kwart voor zes, dan is er aaprijkskundeles en leert men elke aap het fijne van Alpen en van Apennijnen. Soms lopen ze te hard van stapel en wordt het weer…

je gang heeft nog de dreiging van een roofdier maar echt jagen doe je allang niet meer toen je niet voorbijging maar even later je de tuin in waagde werd je bang van mijn geweer was jij de opgejaagde en ik schoot alleen met water…

De schaduw lengt haar lange tong likt gretig naar het vluchtend licht dat voor het gulzig donker dicht behoedzaam kruipt langs roversjong Het duister dat haar lijn verdrong haalt vloeiend uit naar `t evenwicht dat gloeiend groen een glooien richt op smaragd bestreken horizon Een schim schicht schaduw als een speer klauwt krassen nacht als…