Alle inzendingen over ex-liefde

ik dacht dat je anders was, of dat ik iets voor je betekende. Ik dacht dat we een bloem waren, die groeide in het gras en stilaan openbloeide. Maar wat ik dacht is niet echt, het is gewoon wat ik verwachtte. En het is mijn verstand dat me zegt, dat je maar voor schijn naar me lachtte. En dat verstand houdt me tegen vertrouwen te hebben in…

Je geeft me een hand Een zoen op mijn wang Nu zijn we vrienden Duurt dit nog lang? Onze liefde was mooi Maakte plaats voor verdriet Het duurde niet lang Jij wilde het niet Geluk wilde je vinden Zonder mij aan je zij Nu niet, nog niet Misschien later, zei jij Een keuze van jou Moeilijk voor mij Nu zijn we vrienden De liefde voorbij…

Wat voelde het toch goed Het kon ook niet verkeerd Het leven is soms wreed En hard als je niets leert We waren zo verliefd Het klikte bij elkaar Als eenheid vreselijk hecht We pasten als een paar Ik snap dan niet Waarom het is uitgeraakt Dat uitgerekend jij Tussentijds bent afgehaakt Gestopt bent zonder mij Je was er zo dichtbij…

Wel vertrouwd, maar niet oprecht Het gevoel is over, de verliefdheid weg Houden van, te snel, te jong Ik zou willen dat het anders kon…

Wat ik voel Is de pijn Van wat niet is Maar had kunnen zijn Afstand als schuld Liefde voorbij Pijn in ruil Voor de liefde in mij…

Het is zaterdagavond net half elf ik zwerf door het huis en weet van mezelf wil niet meer voelen, toe laat me vergeten een wurgende haast, ik weiger te weten echt te zien hoe leeg het is vluchtend in een muur van geluid voordat ik stik in dit teveel aan niks kan niet meer ademen zonder jou. Dansend met mijn ziel ontbloot zoek ik…

Het is stil, verlaten aan het strand ongestoord rollen m'n tranen in het zand in de verte, schepen op de ruwe zee snijdende wind, neemt de gedachte aan je mee voor even hoef ik niet stoer te zijn mag ik beleven: het leven is niet fijn het ergste is gebeurd dat ik kon vrezen er zal nooit een samen wezen die gedachte maakt m'n hart als versteend…

15 jaren heb ik lief en leed met je gedeeld. Je had je gebreken, die heb ik ook... Toch heb je me nooit verveeld, ondanks dat ik regelmatig, dat nare luchtje rook... Het is tijd om afscheid te nemen, je hebt het gehad... Ik zal nog even de ramen zemen, voor je geplet wordt in dat donkere gat... De beul drukt op de rode knop, alles kraakt…

Een mysterie dat onopgelost blijft een leegte die gevuld zou moeten worden door jouw herinnering die steeds bovendrijft Ik schud mijn kaarten maar alleen de boer valt te beklagen en de ouden der dagen kunnen mij verklaren waarom hij verdween En het licht dat hierbij verscheen verlaat mij nooit meer ook al bedriegt het me steeds weer…

De draad al tijden kwijt Enkel druk ik twijfels uit Gevoelens overrompeld door spijt Nooit voelde ik me zo uitgebuit De ooit zo dikke draad Is langzaam afgebrand Ooit in onoverwinnelijke staat Niets leek er aan de hand Gevoelens zo gestorven Over en uit met onze smart De draad lijkt nu echt bedorven Ooit de draad naar jouw hart…

heb het al achter me gelaten ook al staat het overal nog op de muren geschilderd, ook al staat het nog gegrift op banken, tafels, planken je zag enkel mijn schulp, waar ik al die tijd in kroop je zag enkel mij verdorren in de late herfst avond het doet me nog steeds de sporen bij elkaar zoeken maar elke aanwijzing zegt me met trillende…

(Lugete, O Veneres Cupidinesque(Catullus)) In de voorstadszones, in hun pendelnest, Ging ik mijn zaad van delicaat verlangen planten, Mijn razend blinde suggestie van poëtisch leven, Een lege schel van iets uit zee en zout Vandaag ben je er niet, je ontbreekt, Ik zoek naar je toevallig gezicht terwijl nacht valt, Sterren tussen een wildernis…

we bewegen ons langs elkaar heen en weer terug naar onszelf en we schijnen elkaar niet meer mooi te mogen vinden (ik geloof jouw woorden eigenlijk niet) gek, maar sindsdien is het alsof we ons huis bliksemsnel aan buitenstaanders verkochten en we bleven en die anderen kwamen erbij en ik ben nog zo verknocht aan het bekende…

Jij was als een windvlaag die me liet zweven die me van de wereld maakte die zorgde dat ik gelukkig was die maakte dat ik liefde voelde Jij was als een windvlaag die me losliet die me op de grond liet vallen die zorgde dat ik pijn en verdriet voelde Jij als windvlaag, het was niet wat het leek...…

zij eenzaam alleen gelaten er is niemand meer alleen zij met haar lichaam geen aanraking meer alleen die van haarzelf domweg alleen gelaten de eerste keer omdat ze er nog niet klaar voor was nog niet alleen gelaten daarachter komt zij nu pas…

Weet je nog die ene avond samen, hand in hand slenterend langs het water genietend van de zonsondergang. Weet je nog die ene avond jouw lippen raakten de mijne de mijne raakten de jouwe dat eeuwigdurende hemelse gevoel. Weet je nog die ene avond waarschijnlijk niet want jij bent weg en ik bleef hier.…

Wat ze zoekt in de tuin van haar leven heb ik voorgoed verstopt toen ze me geen afscheidszoen wilde geven. Want ze is mijn bloem die eenzaam mooi blijft wanneer mijn hart weer over haar eindeloze kleuren en geuren schrijft.…

Denk jij net zo vaak aan mij als ik aan jou? Het is al zo lang voorbij hoe kan het nou Dat jij iedere dag minstens één seconde in mijn gedachten voorbij gaat? Zelf als we elkaar zouden tegenkomen zijn we zeker weten uitgepraat Inmiddels ben je me denk ik al lang vergeten Maar het antwoord op die vraag zal ik nooit zeker weten…

waar ik je zie en blind betast, waar ik je blind en blindelings ontzie en streef naar ongezien houvast, waar je met houten stap de straat passeert en met ijzeren gelaat de tijd dateert, waar je nooit of te nimmer in de oelitsa gorki, mijn naam en naamgenoot! nog varen zult, waar je immer en voor eeuwig zweven zult en meer nog: voorgoed…

Ik kan lezen in jouw ogen, lezen wat je voelt. Ik kan kijken in jouw dromen, zien wat je bedoelt. Ik kan proeven van jouw lichaam, proeven wat je wilt. Ik kan je horen denken, en luister slechts verstild. Ik kan ruiken aan jouw liefde, ooit bestemd voor mij. Ik mocht jouw leven delen maar nu is dat voorbij..........…

hij heeft een selectief geheugen kan maar één ding tegelijk verwart de waarheid met de leugen vindt "een goed gesprek" gezeik hij heeft zijn leven lang genomen gaf zich nooit echt helemaal bemint zijn vrouw slechts in zijn dromen spreekt nog steeds niet in haar taal hij heeft een hekel aan haar vragen denkt alleen nog aan de daad ziet…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

als tiener droomde ik reeds van warmte, liefde, leven, van iemand die me bij de hand zou nemen. Iemand die me mee voeren zou naar het heelal in stille verrukking en ontroerd begrijpen. Iemand die van me houden zou. Die iemand was er en het was mooi, maar nu voel ik alleen nog kilte.…

Herinneringen aan een liefde. Het kan haast niet dat ik die nooit van tederheden blijk kon geven met zoveel liefde van je heb gehouden. Zo diep, dat ik nog steeds je glimlach ken, en steeds nog weet hoe goud je haren blonken in het licht van zomergeuren, waardoor je kwam gelopen. In mijn herinnering ervaar ik vaak de tederheid van…

Mijn hart kan niet meer Niet meer zonder jou Niet meer genieten, zweven in de wolken of houden van Ik moet stoppen met denken Herinneringen ophalen, aan jou.... Die mij teder kust, streelt en omarmt Mijn hart voelt leeg, alleen en verward Pas nu beseft het dat je niet meer hoort, hoort bij mij.... Mijn hart wil niet meer, niet…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

We liepen door het bos, ik maakte een grapje, het grapje werd ernst, en ernst kan nu lopen.…

Ze blijft waar ze niets meer verandert en haar stem verliest wachten op momenten met stemmen die blijven spreken als de storm die elke waanzin tot een gebed van haar weggegooide liefde maakt…

lopend door je gedachten kom ik op plaatsen waar zelfs jij niet bent geweest je slaat een arm om me heen voelt je veilig en laat je helemaal gaan je gevoel smeekt ja toe zeg ja voor altijd geluk in je leven verschrikt kom je terug op aarde verstand neemt het weer over en sluit je af je denkt aan? ik kan je niet meer volgen je bent…

Stil en langzaam verwelk je uit mij gedachten Maar de wortels blijven herinneringen halen uit de grond van mijn hart…