Alle inzendingen over verdriet

Afgesloten, afgesneden toegang werd ontzegd deur ging dicht uit het licht niets meer uitgelegd afgesloten, afgesneden verbazing op gezicht huilend hart ziel vol smart deur op slot en dicht afgesloten, afgesneden van zielsverwevenheid niets hetzelfde meer finale ommekeer, eenzaamheid…

we spraken over het leven over de dood en alles er tussen naar de lijn waar niemand naar toe wil gaan als we konden deden we alles nog eens over nu rest ons alleen wachten op het sterven als afscheid komt kijk ik over mijn schouder het voelt alsof je valt ver uit het zicht en zweeft tussen deze wereld en een andere zo stap je uit…

Ik zoek naar woorden, voel me verloren. Ik zoek naar woorden, de kreten smoren. Ik zoek naar woorden, voel me verdoofd. Ik zoek naar woorden, van geluid beroofd. Ik zoek naar woorden, maar vind ze niet. Er zijn geen woorden voor intens verdriet.…

Ik ben bang. Bang dat ik te laat ben, Bang dat ik het fout heb. Dus ik zeg het niet. Maar ik blijf bang! Bang voor jou, Niet voor jou, Maar voor jouw leven. Ik wil je helpen Maar je hoeft mijn hulp niet. Ik ben bang dat ik je kwets. En jij niet. Jij bent niet bang Niet voor mij Nee niet voor mij Terwijl je me kwetst zonder dat…

Op een dag was je daar, zomaar, ineens op mijn scherm. Of ik zin heb om wat te kletsen. Het werden vele uren en veel hebben we gedeeld. Ik keek steeds vaker uit naar een woord van jou. Op een dag stond ik ineens voor je. Je wilde me zien, kijken wat er tussen ons was ontstaan. Was het echt of ..... Wat was ik blij jou te zien. Praten dat…

ik zie je zwarte ogen, je schouders hangend gebogen, ik zie, terwijl je tot het uitersten bent gedreven, voor even, ben je in jezelf verborgen, verbergend voor je vele zorgen, ik zie, je verloren gezicht, je houding totaal uit balans, ik zie, hoe je stribbelt om evenwicht en mijn verschoten kans ik zie wat ik had moeten voorkomen…

Als de dag van gisteren zie ik je gezicht met lijnen en adertjes en het wratje naast je neus Kan ik nog de twinkel in je ogen zien als je een grap uithaalde, me herinneren hoe je over je leven verhaalde Zie ik je houdingen en typerende gebaren waarmee je onzin en nuttige zaken aan mij verklaarde Maar hoe ik je stem ook probeer terug…

schatje, scheetje je zat op mijn schoot en toen het er op aan kwam knalde je me af zijdeur…

Waarom is het leven soms zo naar? En alles wat eerst goed voelde ineens raar? Waarom is het leven soms zo moeilijk? En zijn de bloemen ineens zwart? Waarom weet je niet meer wat je voelt? Waar is je hart?…

Zoveel vreugde om je heen en toch ben je alleen. Alles in overvloed, terwijl men in een ander land vechten moet. Die heeft een kind, die heeft een vrind, daar wordt gevochten en moeten ze knokken. Hier wordt iemand geboren en daar weer gedood. Dat is het leven, zeggen ze, dat zo is volmaakt. Maar ik kan er wel om janken, om al die mensen…

De weg die je moet gaan is eenzaam, donker en stil. Het enige wat je hoort is jouw innerlijke schreeuw Om begrip, een schouder, een beetje menselijkheid. Het is al zo'n vreselijk oneerlijke strijd. Je bent alleen, tegen een vijand die je niet kent. De vraag is nu of je er sterk genoeg voor bent.…

langzaam verstillend spreek ik je met mijn ogen. er is geen gisteren of vandaag er is niets. niets van wat er ooit was van je gedachten want morgen morgen is te laat.…

Ik zie de wanhoop Zie de woede Alles binnen opgekropt Onder je blonde krullen Achter je eeuwige lach Vroeger lag ik bij jou In je armen, broer Als ik huilde troostte jij me Omdat ik nooit iets zeggen kon En jij al het verdriet Wel aankon Nu ben jij eens aan de beurt Ik ben het meisje zonder stem En voor mijn voeten ligt De jongen die…

Ik heb je zo vaak zo gemist God mag weten hoe In tijden van onzekerheid Wou ik telkens naar je toe In tijden van neerslachtigheid Wou ik dat je me kwam halen Bij ziekte, angst en stil verdriet Kon jij de pijn bepalen Bij leegte, kou en eenzaamheid Wou ik dat je bij me was Als een pleister op de wonde Jouw kracht die mij genas Als baken in…

Zacht Is jouw huid Hard Is jouw stem Wanneer ze zegt Ik wil niet Dat je bij me bent Naast me staat De tranen voelt Die ik stiekem huil In het geheim Waarvan ik niet wil Dat jij ze kent Want ik ben alleen…

Kijkend naar de sneeuw wroet ik mij eronder hoop dat de stilte mijn verdriet doorbreekt als de zon de kou doet smelten neemt het water mijn gedachten mee.…

Als mijn hand een brug kon zijn een brug voor al jouw vragen dan wees ik jou de overkant voorzichtig langs de leuningrand en hielp jou daarbij dragen Als mijn oog de maan zou zijn een maan voor al jou zwichten dan trok ik met mijn zwaartekracht aan blauwe ogen die dan zacht weer sterren deden lichten Als mijn kus de zon kon zijn een zon…

Huil niet om de woeste wolk die zijn kroost verloren ziet wanneer het als verliefd verdriet neervalt als de laatste regen op klootjesvolk, ruisend riet Huil niet om de tere traan die wegrolt op de oude brug vertrouw de zon, zij wijst hem vlug als hij moet gaan in waterdamp de weg weer naar jouw wolk terug…

Een vloedgolf, Een teken van Pijn, angst en verdriet Symbool voor hulp bieden en krijgen Het moet ooit komen. Opkroppen kan niet meer, Open je ogen en laat het gaan, Eens moet het komen Het is nooit te laat!…

Ik kijk je aan, Nee, ik sta te staren Ik kijk door je heen, Diep in je ogen Zie ik het, Hetgeen wat jij verstopt, Hetgeen wat zich verschuilt achter je oog, Ik zie je verdriet en wil je helpen, Maar helaas, Nooit of te nimmer zal het kunnen Want spiegels praten niet!…

als je veel verdriet in je draagt en er is niemand die er eens naar vraagt als je hart eenvoudig tranen laat en er is niemand die daar voor openstaat als je glimlach niet meer glimmen wilt en er is niemand die de tijd met jou stilt kom dan maar even in mijn armen ik zal je troosten en liefdevol verwarmen…

Vandaag ben ik er even niet vandaag wil ik met mijn oren dicht verstopt liggen onder mijn kussen, vandaag wil ik geen nare dingen horen, vandaag ben ik absent vandaag wil ik gesloten zijn, vandaag wil ik alleen maar bezig met mezelf zijn. Kom morgen maar terug, dan ben ik weer present.…

In ruste zijn is een soort van dood Zonder werkelijk te sterven Houd je op te bestaan. In ruste zijn heeft niets met rust te maken Het is het opgeven van een stukje leven Een zelfgekozen dood. In ruste zijn gaat heus ooit over Je lacht vanzelf wel weer Het leven tegemoet. In ruste zijn Is onverdraaglijke pijn Een plekje geven.…

Help me Het drijfzand is zo zwaar Mijn voeten zijn traag Mijn gedachten zo snel In het logge zand Ga ik ten onder in los zand Duizend armen reiken Ze zijn van mijn gedachten Op zoek naar houvast…

Ik kom uit een gek geslacht Ik heb geen goede genen Ik heb aanleg voor depressie Vrolijkheid is zo weer verdwenen Ik vecht tegen mezelf Word chaotisch van de pijn Ga dingen vergeten Ik wil niet emotioneel zijn Van de tranen raak in paniek Van het denken word ik ziek Ik haast maar rond en doe feitelijk niets Niets is veilig, alles leidt tot…

toen ik dwaalde en maalde door de gangen van de bibliotheek en mijn geheugen en tranen, wanen en dromen tezamen zorgden voor onbeschreven blad een perfect wit papier bevond ik mij ineens in een keerpunt toen ik de deur vasthield en een kaart mij aanscheen: Aan geluk kun je werken.…

Iedereen haat mij ik hoor er gewoon niet bij het maakt me allemaal niets meer uit ik ben niet de kleurige bloem maar het duistere onkruid. Diep verscholen in een donker bos ben ik maar gaan zitten op het mos ik was gevlucht voor alle haat die mij elke dag weer tegemoet gaat.…

Die dag stopte je hart met kloppen en ik je moest afstaan aan de dood Er was geen God die jou bescherming bood Nu stijg je boven alle dingen uit in de onaanraakbare oneindigheid Die dag reis je met me mee in m'n hoofd en in m'n dromen tot ook mijn zijn is gedoofd en we elkaar op een dag toch weer tegen zullen komen?…

Daar lag je dan, Ik wist dat het zou gebeuren, Maar afscheid nemen blijft moeilijk Je bent omringd door mensen, Mensen met tranen in hun ogen, Al het verdriet.. Want je bent er niet meer We missen je! Daar lag je dan, Ik blijf je aankijken, Ik blijf bij je! Ik wil je niet laten gaan, Zovele dingen wilde ik je nog zeggen, Zovele…

Moeder Zoals jij daar zit Zo eenzaam en je ogen zo leeg Ben jij nog wel in deze wereld? Ben ik voor jou Nog wel het kind dat jij ooit kreeg? Ik zie je starend naar mij kijken Wat gaat er in je hoofd toch om? Geen woord komt er over je lippen Ik haat die sfeer Waarom, waarom? Jij was vol warmte, mededogen Jij had mij, als een ieder, lief…