Alle inzendingen over overig

Bladerloze bomen wiegen zachtjes in de regen. Buiten is het koud en het wolkendek toont grijs. Binnenkort dient zich de winter aan Met sneeuw en spekglad ijs of korrelhagel niet transparant Ik verlang nu al naar de lente Met haar zachte geur en bloemenpracht Maar op mijn auto ligt nog een winterband…

de ochtend stroomt in onze ogen als het licht haar armen spreidt over daken klinkt muziek zoete klanken zweven naar mild gestemde oren op een eiland van eendendons lijkt nog niets verloren…

Als een haan een halve kip blijkt en de kip een halve haan dus als iets niet is wat het lijkt hoe moet dat dan verder gaan als een eend zich niet een eend voelt er eindelijk achter komt dat hij even anders is - als zwaan bedoeld dan is het mooie wat hiermee wordt verteld dat zij zich vanaf nu eindelijk echt gelukkig voelt sommigen zullen…

aan onze voeten oude schoenen vastgeklonken op het klinkerpad stammen aan de grond genageld torsen takken geteisterd door de tijd geen voetstap denkt aan het gebots en het schuiven diep onder de donkere gronden de dag doet alsof zijn neus bloedt op kousenvoeten waait hij over…

Op zoek naar de waarheid ga ik: De zeven wereldzeeën bevaren en even zo vele wonderen zien Nee zonder al te grote gebaren ik doe het omdat ik de waarheid verdien Ik ga de Veda's voor u vertalen maak me hiervoor eigen het Sanskriet wie weet zit de waarheid in hun verhalen misschien maar zeker weten doe ik het niet Ooit ontsluier ik u…

Ik vraag me af ik vraag me af wat ik me tegenwoordig nog afvragen mag wat is de zin hopen tegen beter weten in? Losgeslagen paarden volop in galop zijn zo verdraaid moeilijk te vangen De wereld staat op z’n kop Ik vraag me af ik vraag me af wat moet ik doen erachteraan in gestrekte draf? Nee paarden vang je met hun eigen nieuwsgierigheid…

Aan het begin wil je niet kalm blijven niet de tijd nemen of je haaks houden wil je geen goedbedoelde adviezen Ondertussen ben je boos op alles stoot je mensen van je af die het juist goed bedoelen Bij weer een tegenvaller mag iedereen en alles doodvallen inclusief je onmachtige ik Aan het einde van dat alles moet je scheuren lijmen,…

Het leven is een kralensnoer met daaraan geregen diverse kralen van toevalligheden Toch vormt ’t een fraai kwetsbaar geheel want die kralen verhalen zoveel…

van de ene op de andere herfst gooiden we geen bladeren in de lucht herkenden we de geur van het vergane blad klauterden we niet over een omgewaaide boom op het pad zagen we scheefgegroeide bomen het was onze geschiedenis die we ademden van de ene op de andere herfst…

We spelen de meest weerzinwekkende spelletjes in woord en beeld We posten ze en we liken Executies volgen we op You Tube Oorlogen en de vreselijkste rampen gewoon op het journaal Compleet verwoeste wijken waartussen je hier en daar nog lijken ziet prijken Maar vanmorgen een frontale botsing op de A73 Een spookrijder spookt niet meer…

we stonden in het juiste licht het spel kon beginnen niet alles was zoals het leek door het oog van de kijker…

Vannacht heb ik gevlogen Het lukte me – nooit gedacht Ik zag mijn dapper pogen en overwon de zwaartekracht Het was als zwemmen in de lucht Met mijn sterke armenvleugels Gerakend in een echte vlucht Laat los de aardse teugels Kan gaan en voel me waarlijk vrij Aan niets en niemand meer gebonden Als een vogel in het voorjaar o zo blij Eindelijk…

als woorden meteen vervliegen blijven rafelrandjes ongelezen niet gezien niet gehoord hardnekkig wit papier niets gedrukt niets gebeurt…

O, te zwemmen als een vis in verre oceanen en te vinden wat je mist O, te vliegen als een vogel door de ijle wolken ervaren wat je niet wist O, langzaam te verdwijnen in de ochtendnevel en niemand die je mist O, ga met me mee lief naar al het onbekende wees mijn illusionist…

verglijdend kolkend d’ uren ’t gerstenat zompig het affreuze tergtalen gelijk de schroothond een paar tanden mist zeg maar een heel gebit zoals de huig uw galsterige adem blokt chromédeur met zuigend slothendel de slagerswinkel vers bloed pas geverfd met ranzig wit en tafereel van ouwe wijven het kalf gevierendeeld tot bundel worst aanééngeregen…

ze mijmert in een huis van glas waar de dag in zachte tinten vervloeit de laaghangende wolk het zonlicht weerkaatst de lucht aan het donkergrijze water raakt de azure zee het schip op handen draagt de tedere takken van de plataan de westenwind weerstaan ai solitas ai saudade weemoedig zingt haar bitterzoete…

onder de indigo hemel vallen je verkennende voetjes stil op de markt van Foshan je naam een liedje zonder woorden de letters dansen niet ze houden jou en elkaar niet vast men loopt men kijkt met grote bogen om je stilgevallen lijfje op de keien heen uit de brede anonieme cirkel knielt een naamloze vrouw als een…

Wang Yue hoop op een leven dat lang mooi en gelukkig mag zijn je naam een liedje van letters die zacht dansen zonder elkaar los te laten onder de indigo hemel verkennen je dribbelende voetjes de markt van Foshan flarden van stemmen specerijen en kleuren vissen slippers schoenen en oh dikke kikkers…

toen de bomen voor het huis vruchten droegen zette ze twee kistjes aan de weg: gratis perziken wees gezegend en geniet ervan in haar gestolde wereld van vroeger van toen en daar kon ze het huis niet verlaten ze kon niet weg de auto's reden veel te hard zij was te diep geworteld…

voorbij de verre dood laat ik de wapens vallen de taal van de aarde spreek ik niet in vogelvlucht het vasteland verlaten om het hier en nu te laten gaan vergroeien met oeroude lagen dicht onder het zoete ruisen van het bladerdak ontwapend de verre dood voorbij…

nooit hoort de moeder een mooier geluid dan het zachte huiltje van haar te vroeg geboren kind nooit ziet de jongen zoveel van de wereld dan op een blinde wereldkaart nooit zijn onze hersenen zo druk in beweging dan wanneer we samen zwijgen…

we ontdekken de oceanen onderdak voor de woningloze dichter op drift poëten reizen in het spoor van Alexander de Grote met karavanen door dorre oceanen van zand de lyricus penseelt bedwongen bergen waarlangs gerafelde wolken de dalen binnenzakken in veertien versregels dicht de sonnettenschrijver een onverschrokken reis naar de…

(een versje op de deining van eb en vloed) het geeft eigenlijk geen pas een dichter zonder woorden laten declameren over de zin van het bestaan beter is 't het bestaan zonder woorden te accepteren je laten meedrijven door de kracht van het getij en wat laveren tussen alle vormen van averij…

de stilte horen het geheugen leegvegen vederlicht geluk voorbij zien zweven langzaam ontwaken licht en tijd verbinden verweesde woorden vergezellen dromen bevaren demonen bevrijden de liefde bezingen wilde ik…

hij kwam niet uit zijn woorden het nam te veel tijd in beslag hij greep uit de lucht naar zijn adem zonder ontsporing kon hij niet praten een mond vol verlamde woorden deed hem vloeiend schrijven over alles waarvan hij niet spreken kon…

ik hoorde de hoge ijle roep van een strandleeuwerik ik zag de weerkaatsing van het licht op zijn veren ik ademde helderheid in een zee van licht voor even was niets meer hetzelfde…

we naderen de brug van duizend dromen we houden zowel pas als adem in stalen pijlers diep in dromen en aarde verankerd een schakeling tussen het gedroomde leven en de loerende dood zijn we een samenloop van omstandigheden…

zonder tuin is een boom soms een tuin onder de douche is een stem soms een koor zonder stok is de wandeling soms het uitzicht onder het woord is de warmte soms voelbaar zonder schipbreuk leidt de reis soms naar huis onder de herhaling verpietert soms het verlangen zonder de sterren blijft het soms toch donker…

Wat je niet hoort is dat ruisen, we zijn nu eenmaal binnen Bomen zijn zenuwachtig als de ruitenwissers van al die auto's van al die mensen die nu toch snel op huis aan willen gaan. Mogelijk heeft de vrouw snert gemaakt. Misschien heeft ze je eindelijk en voorgoed verlaten. Herfst. Het heeft lang geduurd er naar te verlangen.…

bijna bezweken onder karrevrachten sneeuw spraken we met vederlichte schone lentewoorden de kleine krokus schudde het laatste restje winter van zich af een sprankelende ontsnapping aan witte winterlagen gesmolten en verstijfd dropen winterwoorden af geurige lentewoorden openden onze bevroren zielen zoveel lentes later toen onze…