Netgedichten

netgedicht (nr. 67.428):

Te koud om weg te gaan

Hij dacht daar drijven woorden
Op het water die niemand voelt
Ze gaan kopje onder dacht zij
Golven bedekken koude taal
Dacht zij er is hier niemand nog
We wandelen alleen
Langs rechte lijnen
Hij dacht wat als we nog een keer
De kronkelpaden nemen
Bij de zoute druppels op het zand waar zij dacht
Hij dacht nooit meer aan die dag
Toen ze binnenkwamen een puinhoop maakten
Van wat ze hadden opgebouwd
Dacht hij laten we teruggaan alsof we daar
Niet eerder zijn geweest
Dacht zij het regent alweer dacht hij
Zij dacht het is te koud om weg te gaan