Alle inzendingen over overig

Ze klemt een beetje, zoals jij soms iets voor je houdt tot het niet anders kan dan vallen. Een kort, scharnierend zuchten — het huis lijkt te ademen op een vreemde plek. En daar — op de mat — een omhelzing in papier. Vouwen vol handschrift, vol adem tussen de regels. Ik hurk, raak het aan zoals je iets aanraakt dat vanbinnen brandt…

Onder de struiken schemeren treden, een trap -- Ooit voor toeristen.…

In smalle stegen klitten de mensen samen -- verlost van de zon.…

Geluk is een woord van volwassenen, het staat -- geluk in de weg.…

Geluk is nooit iets blijvends, maar het duurt heel lang -- als herinnering.…

Ik houd hem niet bij, zo snel loopt hij, een lichaam -- gemaakt voor krukken.…

Afvallen: zeven draken bevechten, zeven -- soorten van honger.…

Wie dicht de dijken Vecht met tranen Wacht op een herinnering Verzwijgt de bestemming? Wil iemand de ander vervoeren Verstenen in dromen Wachten op de ware Vergeten de vele vergeefse doden? Wie wil het leven kneden Verstijven onder het verveloze verhaal Wapenen met loze woorden Verstaan waar leugens zich verbergen? Wil iemand de woorden…

Als niemand je troost doe je het zelf: Münchhausen -- heeft het voorgedaan.…

De wind om het huis is onrustig, ik lig stil -- maar ben onrustig.…

Tachtig of tachtig? Hun tachtig is oud, maar ik -- hoor daar echt niet bij.…

Een huis krijgt altijd mankementen, wij leven -- daar gewoon omheen.…

de druppel holt een steen uit met de kracht van de tijd de wind slijt bergen met de kracht van de tijd de zee verslindt het land met de kracht van de tijd een klein vonkje kan zomaar een bos verschroeien met de kracht van de tijd diepe trauma’s vervlakken ook al raak je ze nooit helemaal kwijt zelfs niet met de kracht van de tijd…

Je bent boos. Echt niet. Wel! Je zoekt ruzie, alweer -- spreek je me tegen!…

Mijn geboorteplaats is een bed, ik weet wel waar -- ergens op aarde.…

De toekomst verbergt zich als een kameleon -- in het zwartste zwart.…

Het zwijgen dat zonder oogopslag over de tafel kruipt Het tafellinnen dat krimpt onder een omgevallen glas De gekalkte muur die zonder klacht een huisvlieg ondergaat De robuuste tafel die gelaten dit stilleven draagt…

Als op stille vleugels, heel rustig beweeg ik voort als een veertje zo licht speels, zacht zoet zwevend Zonnestralen, teder als dons blazen voorzichtig met warme adem de scherpe kantjes van het leven genieten, met volle teugen, al is het maar even Donkere wolken verdwijnen diepe verlangens van warmte, genegenheid.. tijden van vreugde…

Zouden de pitjes van de appel in mijn buik -- wortel gaan schieten?…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

Dode bedwantsen. We lopen dus geen gevaar -- Toch gaat het jeuken.…

Ritselt achter mij de slang die lag te slapen -- op de pijnappels?…

Mensen kunnen veel willen, maar over hun wil -- zijn ze niet de baas.…

Elkaar niet alles kunnen vertellen is het -- duister dat ons scheidt.…

Je wereld veilig willen houden maakt je bang -- voor buitenlanders.…

Vrienden, vijanden, ik ken ze, maar wie is wat -- en met hoevelen?…

het bliksemt en het regent tussen ons een zee van woorden de taal kan de overvloed niet aan de kalk valt van de muren bulldozers egaliseren het puin van de kolkende aarde waar is plaats voor stilte een dieper zwijgen voor het rouwen van de schrijvende stem ik weet het niet…

De rijken voeden elkaar, de hongerigen -- moeten dat dus ook.…

Ik wil weg, verzin gauw de list die ik zelf had -- kunnen bedenken.…

Ik zag Cecilia komen op een zomernacht twee oren om te horen twee ogen om te zien twee handen om te grijpen en verre vingers tien Ik zag Cecilia komen op een zomernacht aan haar rechterhand is Hansje aan haar linkerhand is Grietje Hansje heeft een rozenkransje Grietje een vergeet-mij-nietje de menseëter heeft ze niet gegeten ik heb ze niet…