Alle inzendingen over welzijn

Met de tijd leer je dat de tijd veel gegeven heeft dat we het niet merkten hoe ze langzaam langs schoof in al haar facetten en weersomstandigheden al onze humeuren liet zijn onze gekkigheden ze liet ons en nu eer ik alle tijd in al haar eeuwigheid…

wonen in de schaduw hoort bij mij, ik ben dan niet schuw of dood de ziel luistert naar de stem of naar een verlangen in nood gevangen als zij is tussen vandaag en ongekende morgen het is gaan in een laag waar de wil zijn kracht mist en ik mijzelf draag met zorgen en dan weer hoop dat de illusie ooit wordt opgevist door die kwetsbare…

Baren we niet de kinderen uit een dezelfde droom? Zijn wij zelf niet de geuren van dezelfde orchidee? Zijn we zelf niet de vruchten die niet ver vallen van dezelfde boom? Vissen en baden we niet in weelde uit dezelfde onuitputtelijke zee? Zijn we niet tevens gebroken wit en fluwelen zwart van alle steeds autonome gedachten om daaruit…

Als jonge ouder wilde ik de afwas niet doen als mijn baby in zijn kamer ernaast de slaap vatten moest want eindelijk hield hij eens koest. Nu liep ik op de brug boven 't IJsselmeer. Er raasden links auto's en motoren naast me op en af. Oorverdovend 't lawaai! Maar rechts stond de paardebloem veldkers, hondsdraf, kleine plantjes tegen…

Steeds als welkom in april rolt en klatert er vaak iets in of door de blauwe lucht wat niet door jou of mij wordt geducht, wel zielvreugde bij nood biedt of bood. Niets wordt geveld door verwoed geweld. Als een kleine golf op een rustige zee telt en neemt juist deze maand je mee heel gedwee op weg naar de zomer, klinkt de dageraad als stem…

De wolken brengen kilte in de avond, moeder worden is niet vanzelfsprekend, zijn vrouwen transportwagens geworden. Wat werd bewaard ook vandaag als herinnering opgespeld tellen alle dagen als medailles. Al is het een comfortabele dag ik treed niet binnen, laat deze voorbijgaan. Mijn denkvermogen rammelt vandaag, beweegt mijn tong en…

Eenzaam de terugweg moeizaam de obstakels steeds na iedere bocht volgt weer een nieuwe te veel afgedaald in jezelf te veel afgedwaald van je ik toch het doel nog steeds voor ogen je wilt hier uit nooit meer die heenweg naar beneden…

Kringetjes krabbelen in de bovenhoek van jouw blad. In de draaikolken van jezelf. De wereld is groter dan een hoek, maar je ziet het niet. Je kijkt ook niet op. Je merkt een verder leeg blad. Breek uit jezelf, zong een zanger, maar je hoort het niet … eentonigheid.…

Zal hij die gozer Goossens mij in vuur en vlam zetten? Johan die ik slechts ken van zijn columns, welke ik snel even lees net als een ‘masterbatie-tje’ tussendoor? hij die schaamteloze Johan Goossens met z’n goed gevulde zeeman-onderbroek ziet er lief uit, maar heeft vooral lef met zijn tuigje oogt hij aandoenlijk en ook al zijn onze…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar. Moest iemand te lang wachten, had iemand…

Voor wie in nachtelijke uren nooit in het donker ligt te turen is slapen gewoon een gegeven in plaats van noodzaak om te leven…

Een harde stoel waar ik op zit, Een van de vele. Ik had een afspraak, Maar wie kan dat schelen? Ik wacht en ik wacht, Ik ga maar een boekje lezen. Het moment dat ik geroepen word, Dat zal zo wel wezen. Maar ik wacht en ik wacht, De tijd tikt genadeloos door. Ik wil het juiste doen, Maar waar doe ik dat nog voor? Ik wacht en ik wacht…

niet alleen de woorden: vrede op aarde voor alle mensen en aardigheid vriendelijkheid op onze aarde dit is wat hij ons wou toewensen woorden zo simpel van zoveel waarde het zijn woorden die al eeuwenlang bekoorden toen en ook nu nog straks maar nooit is het zo teder liefdevol met mededogen gevangen in akkoorden als door Vivaldi in…

Middelen die leven genezen of bestrijden, moeten wettelijk worden toegelaten. Artsen die genezen eren Hippocrates, met het uitspreken van zijn eed. Technici die bestrijden doen dat niet. Zij handelen naar eer en geweten, zoals ooit Rachel Carson deed. Ze willen dierenleed voorkomen, waarvoor Jeremy Bentham streed. Straks kunnen zij hen beiden…

Positieve gedachtes Onzichtbaar, doch zo krachtig Sterk van wil en geest In een lichaam onbevreesd Trachten ruimte en de tijd In heerlijkheid te proeven... Enkel maar het willen leven Flatteert het woord “onsterfelijkheid”…

vechten om fit te zijn vechten om slank te zijn vechten om te slagen in het leven vechten om perfect te zijn het leven is ons in principe gegeven om te genieten om gelukkig te mogen zijn om te beleven soms moet je je wel degelijk in een worsteling begeven maar met een leven lang vechten zal niemand iets opschieten dat kan niemand aan…

de oudere koorddanseres die na een vrije val uiteindelijk ontdekte dat dansen zonder koord eigenlijk wel leuker is…

de schaduw die we zo lang als maar mogelijk voor willen blijven zal toch eens de zon aan het gezicht onttrekken tot die tijd is het jagen van licht een van de betere tijdsbestedingen…

Ik vind het fijn om achter het raam te zitten ik vind het fijn om op de soos te zitten ik vind het fijn om gratis in het OV te zitten ik vind het fijn tussen bejaarden te zitten en weet u waarom? omdat alles nog werkt!…

Ik heb de nacht gedicht. Het vrat mij stilaan aan. Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

Als baby stond zij vlug op eigen benen. Later gingen haar gedachten op de loop. Gaandeweg sloegen zij steeds meer op hol, voor zichzelf op de vlucht. Het liep uit de hand. Zij had zichzelf niet meer in de hand. Aan voeten kreeg zij nooit meer land. Zweven was er ook niet meer bij. Alleen slingeren tussen zij en zij.…

Waar... liggen m'n wortels? in den Haag? dat is de vraag Maar ik heb ze tast niet in het donker van aarde van hét ongeziene het vreemde .....ongewis Er is niets mis met m'n wortels.…

Koffie vertraagt de tijd. Thuis of langs de weg. In een grand café, of in een koffiehuis. Aandachtig koffie drinken troost. Vraag niet hoe, vraag niet waarom, want goddelijke koffie begrijpt, wat wij mensen niet begrijpen kunnen. Koffie ontspant ons lichaam. Genieten van koffie voelt als een oase. Genieten van koffie voelt als rust, binnen…

Bomen zijn bomen , straatstenen klinkers of kinderkopjes, ze vormen beloopbare wandelpaden en wegen. Tijd gaat je niet elke dag verwarmen of in de koude kleren zitten is het niet, 't komt betrekkelijk zo het is meer voor. Een enkele dag is ik wil nu geen bezoek. Ik wil niks weten van kwalen laat staan de bestormende dood en doodse stilte…

De dag van de huilende mensen bange blikken en wat is er in vredesnaam aan de hand vertelt je ooit : hier ben ik, ik arriveerde met kousenvoeten in het holst van de nacht. De dag als een weg vol craquelé, als roze wangen vol van hetzelfde echt een van; jij kende voor nu nog erg weinig tegenslagen, krijgt elke voordeur zijn deel. Plots…

Als banden geplakt zijn, de wedstrijd gewonnen of gedaan de ballonnen gehangen, de machines gemaakt, als het stuk geschreven, het eind gelopen en gewacht dan, ja laten we dan iets doen aan die vermoeide handen die benen, de spieren vooral, aan die geest die zoekt en verbeteren wil ja laten we daar iets aan doen en warmte opzoeken bij elkaar…

Een glimlach is het mooiste wat ik ook vandaag naast je inborst als erfenis draag. De koffie loopt, straks is het warm, het ontbijt wenkt vanaf het aanrecht veel meer zal het vandaag niet worden. Boven is het echt feest vandaag, als ik al denkend de lucht even in snel wolken open trek om de zon door te laten. Niets kan mij ook vandaag…

We laten de dingen zoals dingen zijn, alles is wijn, tij ontwikkelt ranken steeds zoals reeds is gebleken al vele weken, het is zoals gras aangroeit en gemaaid weer groener oogt, elke dag verfraait. We hebben geen angst dat alles vergaat ook de zomer straks niet in haar volle glorie opstaat en graan als goud zo fraai verhult, we betrachten…

In de spiegel wordt langzaam een vrouw zichtbaar die ik ken uit vroeger tijden. Ik kijk in haar ogen en zie dat het niet meer diezelfde vrouw is. Alsof alle voorbijgegane jaren andere levens waren. Alsof alle mensen uit die levens karakters uit boeken en films waren. Alsof ieder nieuw moment daar los van staat. Niet langer een gevolg is van.…

Evenwicht o evenwicht dat fragiel levensgewicht soms echt loodzwaar dan toch weer vederlicht…