Alle inzendingen over natuur

Grauwe luchten over het land, Straten bedekt met vallend blad, Natuur stervend in treurig tooi Van rotbruin, schimmelgrijs. Je dagen worden korter, Maar duren steeds te lang, Slepen zich droevig voort In mist van nevelige gedachten. Het lichtfeest, de ommekeer, Verborgen door jouw luchten Schim aan de horizon. Nog dagen te gaan .…

Hoogmoedige bomen zijn van hun grote principes genezen en fluisteren nog slechts hun strijdliederen in wintersereniteit. Alsof in deze troosteloze ravage levensvaardigheden hen onbekend zijn en ze krampachtig wortelen in de onzekerheid van het leven. Een ondergronds vlechtwerk in angstgreep, stijve grimassen in de nerf gezet en hun basthuid…

Met de verrassende ontreddering van een najaarswind is de herfst zijn beleg begonnen. Populieren kaal als borstelstelen houden hun fierheid staande. Een seizoen op rand van verscheiden, alsof zonder bladeren de vrijdenkerij weer ruimte krijgt. Met de wiekende lafheid van een duif stijgt de dodenkou op uit de diepte van het leven. Bij…

Met de eigen adem verzoend wasemt de herfst het groene bos tot een bruine minnekroeg. Bij het roesten van de avondzon danst de ontvoogdingsstrijd op tafel, bezingt de levensles het defaitisme. Als stille wezens van het diepere denken kijken woudreuzen gelaten toe, op afstand van een groepsknuffel. Het ingetogen applaus van vallende bladeren…

Natuur ik luister naar uw wil, ik ben Uw zoon, gij hebt mij samengesteld, gij naamt Planten en dieren, ijzer, giftig kruid Het zout der zee, en van der bomen hars Van Orion de lichtweg en het beeld, En van de zon het goud en goot het uit En mong het kostelijk, en maakte bloed En huid en spieren tot dit opgaand lijf Waarin de wind jaagt van uw…

dwarrelend,gedragen kom je naar beneden begeleid door zachte wind beland je in mijn hand ik sluit mijn hand maar ook mijn ogen ik maak een wens en prevel mooie woorden maar je was weg... toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

een verre boerderij hier is de hemel een gewelf uitgespannen over de aardbodem omarmd door bomen en zanderige velden een kale moerbeiboom in de grijze herfstkou…

Zachtlijnig glooit het veld van gouden graan naar 't luchtblauw, diep in zomergloed verloren, met ruisende aren die geleidlijk gaan, in kollen openwentlend. - Heldre koren vol klank- en kleurenspel, o eeuwig lied der moederaarde, die haar schatten giet in d' overvloed van 't wiegewagend koren. Door 't koren gaan we en ons omlispelt…

Een woud met de kolossaalheid van een jak gereduceerd tot een zee van schrompelhoofden, de wenselijke wedergeboorte kiemt reeds in ‘t verval als bruine vlinders alleen nog neerdalen, en oude angst vervaagt in troostvolle rust. Knisperige bladeren met een sepia geheugen hopen zich op tot lijkenpiramiden en operahelden zonder tooisels tellen…

de meeste bomen willen enkel bos laten hun zaden los dicht bij de stam groeien samen tussen beschuttend struikgewas in eerste levensjaren later snel naar hogerop zij ruizelen warmte van de zomerwind buigen voor de vlagen als storm ze gaat plagen vaak zonderen zich wat exemplaren af willen een ruimer bestaan in hun gaan van wieg…

ik zou bijna willen dichten over deze dag die in het nat van dit seizoen dan toch de mooiste kleuren laat schijnen in een schimp waar mijn moed verslonken is tot in de weke grond waarin het graf transparant staat te waken op ontginning van bedrog die diep in dit leven is gelegen getijden maken slachtoffers, het verhaalt de waarheid als…

Of de wind 't doet of niet 't wordt steeds minder zoals je ziet. Bijna geen blaadje meer te bekennen ja, op de grond, daar: zie je ze rondrennen. Alsof ze een boodschap brengen willen, je hoort ze nog net niet gillen. Bijna kaal, roodbruin op de grond, wie vindt dat ze 't leuk vond: heeft 't mis, zeker weten Majestueus staan…

zij spande haar web laag bij de grond waar het krioelde van ambulant leven neuzelde en peuzelde flikte en vlooide een lieve lust in bedenkelijk emplooi maar prooide in ongeremd gaan een kwaliteit die zij liever liet staan zij koos voor meer stijl in hogere regionen een flamboyante stek het web werd kleiner luxueuzer gesponnen…

de herfst ligt op de grond een tapijt in alle kleuren met bladeren in het rond verspreiden zoete geuren ik zie wat bomen treuren om de kaalheid van hun kruin ik hoor wat struiken zeuren hun groenheid wordt nu bruin maar ik denk alleen aan lopen met blote voeten op het tapijt mijn gezondheid laat mij hopen geen hindernissen in de strijd…

ik volg zijn doen en laten vanuit mijn keukenraam de tuin lijkt op een vogelhuis door vele kastjes en fonteintjes een klein bruin vogeltje op de grond lijkt ietwat sterk verward huppelt onrustig tussen struiken ook schichtig voor de kat het scharrelt als een kip met zijn kleine sterke pootjes de grond gaat wat opzij en laat vele zaadjes…

In de bloeiende tuin had hij even moeten huilen toen zijn vrouw vertelde dat hun lievelingsdichter al een week zo dood als een pier was. Ik stop met schrijven had hij gedacht. Wat heeft het voor zin. Even. Want toen de zwoele avond kwam, met pootje baden in de zee – het levende water dat zijn voeten waste, streelde, beminde - het deinende…

als ik aandachtig naar zijn ogen kijk zie ik een glans hij leeft, hij geeft zijn klanken uit een hemelsblauwe borst zo vind ik in hem de verwondering een wezen van de scheppende vorst…

Met zee in de vleugels Scheren meeuwen opwaarts, Krijsende hellingen Tegen de gletsjer. Het wrikt neerwaarts, Een zeevaarder die opwarmt, Bij elke slag Vleugelt het fjord. De spanwijdte lekt IJzig van stapel, het tast Kruiend het verenkleed Klam aan en scherp. Gebeente raakt splinterend Op drift, verweekt, dringt Met nevelgeknars…

Laat de goedheid van St. Maarten spreken, wanneer de herfst een koude depressie zaait in menig mensenhart. Zo velen lijken nu al weer reeds vergeten; dat de natuur in hun leven nog maar zo kort geleden ook zijn royale kanten had. Laat de goedheid van St. Maarten spreken, wanneer de herfst de de koude met een dik bladerdek afschermt. Zo…

De bogaard vloeit over Van rood en van wit, Waar plaats was voor lover Nam bloesem bezit; En zwaarhoofden duchten, In weelde zo groot, 't Verstikken der vruchten Uit wit en uit rood! De jong'ling omzweven De vreugd en de min, Voor d'ernst van het leven Geen zweemsel van zin; En boetpreêkers schild'ren Het blakend geneugt, Als dreigde…

het is windstil geen blaadje ruizelt zij zitten aan mijn stam genietend hand in hand ik heb ze gezien als baby en kind hun stemmen opgeslagen in jaarringen die ik mag dragen samen zijn we gegroeid alleen hadden zij dat niet in de gaten omdat wij samen nooit konden praten ik ben er altijd de grote machtige eik maar pas de laatste…

O die dans van ons Suster! Eers oor die bergtop loer sy skelm, Eh haar oge is skaam; En sy lag saggies. En van ver af wink sy met die een hand; Haar armbande blink en haar krale skitter; Saggies roep sy. Sy vertel die winde van die dans En sy nooi hulle uit want, die werf is wyd en die bruilof groot. Die grootwild jaag uit die vlakte, hulle…

eens in je leven hoorde je een kikkerkoor ook nog een keertje het gehamer van een specht je hebt het wel getroffen…

Herfstdraden dragen druppels tussen zon en schemerluchten ademen voetstappen op het zachte pad bedekt met kleurrijk sterfte zij draagt het leven op aan de geboorte van een nieuwe tijd fluisterend stil komt de natuur tot een grijze rust stil maar wereld er ligt hoop in elk gestorven blad dat heimelijk de aarde kust…

Grijs doorbroken lijdzaam mededelen zuigt een zwaar verlangen mee te gaan op gezamenlijke vleugels temidden opgenomen wijds en ver ja, te gaan verstilde grauwheid tastbaar verlaten van hun vlucht…

Hij staat voor ons huis altijd naar binnen te kijken, de oude eik met de ogen waar vroeger takken zaten. Ik kijk wel eens terug en dan lijkt hij contact te willen maken, hij te zwaaien en het spijt hem dat het niet lukt. Hij heeft als geen ander uitzicht op de weg, scholieren op omafietsen die in lachende rijen door de laan rijden en…

De herfst zoekt zijn weg tussen zomerse buien Een enkel blad valt op het bruingroene mos De wolken bedekken de zon die wil schuilen De dauw legt een zilveren gloed op het bos Opnieuw weer een ochtend, een middag, een avond De nacht maakt de vier dagseizoenen compleet Zes uren per dag voor een lente, een zomer Een herfst mondt uit in wat…

ik drijf buien uiteen men de wolken tot zij uitgeraasd zijn boven het vlakke land span de wind voor mijn wagen om ze stormenderhand weer op te jagen bliksem licht op als we de aarde raken wielen aan bruggen en kerktorens haken donder rolt bulderend door lagen warme en koude lucht een vlucht in extase ik heb dit fenomeen al…

ze zeggen dat je ze zo kan eten de zachte zwammen uit het bos ik geef toe, ik zou ’t niet weten pluk je verkeerd, ben je de klos wat zijn ze mooi van vorm en kleur in miljoenen variaties en dan die toch aparte geur in ontelbare gradaties onzichtbaar trekken ze in ’t bos geruisloos en doordacht hun sporen slim verscholen onder blad en…

Wanneer mensen leren begrijpen dat woorden slechts symbolen zijn. Wanneer mensen gaan inzien dat het onvervalste leven zich spontaan aan ons voltrekt. Wanneer wij mensen leren luisteren naar de wijsheid van de stilte. Wanneer dichters leren begrijpen dat gedichten slechts illusies zijn, zullen zij verwonderd zwijgen.…