Alle inzendingen over natuur

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

Mensen van ons Hoge Noorden. Geurt Busser schildert. Lutz Jacobi inspireert. Hij met waterverf. Zij met woorden. Zo beschermen zij onze Wadden. Wereld van getijden. Land van zand en eilanden. Zee van licht.…

ik ging mee met de galmen van kerkklokken zag hoe vogels op het land van de hoge tonen schrokken zij kenden het onderscheid wisten de tijd van de vrolijke stoet die met aanhang vertrok voor de huwelijksreis kozen hun plaatsen in het lommerrijke groen van statige bomen om maar niets te missen van wat er zou komen bij het donkere luiden…

het waait.., zaden dansen rond mijn voorwiel ik kijk ernaar terwijl ik fiets, op weg naar school ik adem de frisheid in, die zonder dat ik het weet mijn gedachten koestert, voor wat leven voor mij in petto heeft daar moet ik zijn, ik zie hem al, dat oude gebouw en dat eeuwige geschreeuw in de verte ben nu nog hier, ik fiets, en verwonder…

Nog broos door de winterkou spreidde zij haar bed met rozenbladeren met vlinders in haar buik die ontpopt waren door de zachte winterdagen. Haar oneindige droom wekte controle die ze voor het speciale pad had uitgekozen door in een warm nest te oogsten om hem weken na de winterdagen te ontdooien.…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeelt wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

Ik klim omhoog. Ik klim omlaag. Ik klim van tak tot tak. Even blijf ik zitten en koester ik onder een groen bladerdak de macht zó hoog te zijn verheven; de macht die ik eenmaal in mijn leven boven mijn krachten overdraag. Ik klim omhoog. Ik klim omlaag. Ik klim van tak tot tak. Even boven het aardse leven oneindig blikken van onder mijn…

toekomst ervaren met één enkele bloem die zijn exquise geur verspreidt een oeverloze grensoverschrijdende onvermijdelijke beleving welke mijn wereld compleet verandert niet langer verloren in de schaduw van een grijze wind maar midden vruchtbaar makend leven eindelijk Liefde vindt…

Is het Albert of juist niet? Is het Linda die ik net niet zie? Is het John senior ik twijfel, is het dan junior? Ik weet het niet. Zittend onder de grond, een weg banend naar boven, grote hopen in het gras. Ik zou wel eens willen weten wie van de familie Mol het was. Zie de grond, op en neer bewegen ze laten zich niet zien. Waar gisteren…

De eerste vlokjes dalen aarzelend neer, intiem en mollig, een zigzag-zicht. Belofte van meer en meer. De tinten van de narcissen krimpen in door wit. Vogels duiken pijlsnel in de nissen. Het spiraalt overal. Wat komt er nog meer? Even zingt lieflijk een vogel, nog pril als weerlicht. Verzilverde stilte daalt nu verder neer. Daarom wil…

Zacht licht in maart Valt op het land, Elke dag groeiend In herboren kracht. Zacht licht in maart Brengt de belofte Van komende lente, Ontluikende natuur. Zacht licht in maart Omhult de schijn, Aarzelend begin Van klare zomerzon.…

Hoe mooi het ook is, de witte sneeuwpracht, hoe schitterend het is, hoe prachtig de foto's die je maken kunt van die wonderschone witte wereld, ze is ook een vijand. Een vijand die je niet tegen je moet hebben, want wederom, net een maand na de vorige lawine, is er ook vandaag weer een vracht sneeuw, in de vorm van een lawine met mensen…

Wie ziende blind is, kan door geen oogarts worden gered. Zie! Druppels die schitteren in de zon. Dauw die weidevelden tooit. En spinnenwonderwebben. Een traan die eenzaam valt, in een oceaan van verdriet. Of op speenkruid langs de sloten.…

In rust, uitgedijd als sneeuw, staan de sterren. Stokt mijn adem. Zij stralen en verbergen verten als silhouetten. Die frivole ernst van zonnen die zoenen! Liefde? Monsters vol mysterie? De Pleiaden, het gezegend Zevengesternte dat een bescheiden plekje inneemt in het zenit zingt sterker dan Zen en wekt de sfeer op van een haiku. Grillig is…

Altijd waren er plannen voor, ooit de geliefde Noorderplas Een bos waar Rotterdam in zou ontspannen de dagen dromend, in nieuw groen gras een bos, zo sterk, dat het geluk kon dragen vol warme uren zomerlicht met herfstdruppels benevelde dagen schommelen met ogen dicht Brabants groen, warm ontvangen bijgestaan door de brodeloze hand zette…

mist vreet stilte onder huilende takken waar druppels spatten op het rottend blad vocht schuurt langs basten van bomen spiraalt naar toppen in watten gevat onzichtbaar sombert het bos zijn witte vachten in koud kille nachten in het eerste licht rijpt vorst kristallen is stilte weer terug zonder vallende drup…

waar licht ruimte en tijd leven beheerst wordt magie schroomvallig ingetogen geboren begeeft zich als bijzondere ervaring onder ons om begeerte onomlijnd te begrijpen een verkenningsmissie die het Eden van weleer overtreft intuïtie één en al verwondering de verantwoordelijkheid over liefde neemt een eigen keuze…

Orchidee, nieuw idee over schoonheid zuiver en onversneden; over uiterlijke schijn, die niet op het innerlijke is toegesneden. Een schoonheid wild bloeiend in de natuur. Zo bloesemfris, zo oogverblindend puur; dat aan het idee voorbij lijkt te gaan, dat dit weldra zo niet meer kan bestaan.…

Er zit iets opwindends in een dreigende lucht; het blauw dat breekt in duizend tinten grijs, om zich nog donkerder in onheil te hullen, waar het waaien onstuimig stormt, en slagen striemt op blote huid. Alles opslokt met een gitzwart temperament. Oog in oog te staan met donderend geweld, en je overgeven aan dit bulderend…

overtrekkende wolkenvelden zorgen voor de nodige variatie als in een ernstig spel van louter weerspiegeling wanneer de regen weer losbarst gaat de poëzie snel kopje onder... lyrisch kon hij worden van een weiland vol plassen 'een stukje Finland' juist uit die waterplassen heeft M.C.Escher voor jaren inspiratie kunnen halen…

Nog spreekt winter taal: van plotse bui sneeuw of regen Kille wind tegen laan en straat spiegelglad Buien? je kunt ze zien hangen aan het loodgrijs van het gehemelte Nog hoor ik de taal in het kaal van bomen spreken Hoeveel weken.... voor m'n diep verlangen naar Lente?…

Kraanvogels met machtige slag, kraanvogels in vliegende vlucht boven Hellas, hoog aan de lucht, de snavels in falanx gericht; drie wiggen in splinterend licht, met het scherp door de zeewind gewet. En zij hebben triomf getrompet waar in fonkeling Sounion lag, waar ik stond en hen hoorde, hen zag en hun paean vervaard heb vertaald:…

Als ik binnen ben besef ik zo vaak dat ik niet buiten je kan ben ik buiten voel ik je warmte diep van binnen nu je licht zich weer naar mij toe keert leer me dan gauw dat ik als een bloem me ook keer naar jou…

Plotse paalhouding met dromerige ogen wakker in het riet galmt de misthoorn onzichtbaar in een camouflagepak.…

hoog in de bergen ontdek ik wolken als zinnebeeld van mysterieuze sfeer en bijgeloof hoeder van oude waarheden waar mijn nostalgische eigenheid een romantische weerklank vindt een eeuwige voort vertelling…

Het water slaapt. Vredig en sereen kadert het haar grenzen. Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil. Zo vlijt de winter…

Nu voelt men warme geuren om zich walmen, En warmte door de koele bomen wuiven, - De snelle vliet schijnt moede voort te schuiven, En in het matte schuiven nog te talmen; Op de' akker buigen zich de blonde halmen Ontzenuwd, en beschutten met haar kuiven 't Viooltje, dat geen vlinder komt bestuiven, En dat de hette tussen 't graan voelt dwalmen…

In de lage landen met openheid op zich is de ochtend in stilte over het weiland in de mist. Als laatste druppel aan een hangend blad scheiden elkaars wegen door de kilte van de nacht. In de lage landen overheerst de band gekleurd in de dageraad op mijn netvlies gebrand. In de stilte ervaar ik jou meer dan mijn verstand…

God heeft ons spelende beschreven, als kindren hulploos gaan wij heen. Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…