Alle inzendingen over actualiteit

Nu ook Don Everly is overleden Zie ik weer haarscherp hoe het is geweest. Ik haal mij ‘Bye Bye Love’ weer voor de geest, Waarop wij onze eerste dansjes deden. Maar ook en speciaal ‘Let It Be Me’, Ik zwelg in weemoed en in nostalgie.…

het buiten was kapotter dan je dacht had meer beschadigingen dan je zo op het eerste gezicht zag we weken van van het nog niet goed gebaande pad dat door slechts een handvol mensen redelijk en gebruiksklaar was platgetrapt de sfeer was niet zo warm als weleer toen wij de bomen raakten en grappen met hen maakten over de gewone…

Een bos lijkt een paradijs herbergt een kwaad Sluimerend tussen de bomen net zoals de nevel en de mist Stopt bij een huisje gaat naar binnen eindigt een leven veroorzaakt ellende Jaren verstrijken Daders vast Al snel blijkt Onschuldig.…

jij hebt de zomer gedanst uitbundig met de zon gesjanst tot regen je verkoelde en gras nog groener voelde jij kleurde met lage mist het eerste ochtendrood verbaasd staarden de koeien naar de donkere sloot die geen spiegel had jij ontlokte aan de zich openende bloemknoppen een voorzichtig kleuren met liefkozing de eerste geuren…

Elke dag geef jij liefde Vanaf het moment dat jij ons leven gaf Haar hele leven zorgt zij voor jou troost zij jouw tranen Zelfs als jij jouw eigen weg gaat Zij lacht met jou mee Bij alles wat jij vertelt Ook al is het soms niet grappig Zij voedt jou op Zij kan boos, kwaad worden straf geven als jij net iets te ver door ging…

vaag zit nog de magie van het rijke roomse leven in mijn dagen verweven op een soms bizarre manier ik was de oppas thuis en het werd snel donker en later in huis om mijn wanhoop nog de baas te blijven ben ik alle heilige beelden gaan bekijken heb hun harde en zachte lijnen bekeken hun ogen wilden mij spreken omdat ik de stemmen ben…

jij lachte hij paste nog even in kleine kringen liet jij ogen dromen alleen kijken zonder woorden begrijpen in zachte tonen begeleidde je stem de beweging die langzaam zijn expressie vond in de aanleg van zijn eerste lach waar jij beloning straalde bepaalden jullie samen het einde en begin van deze bijzondere ontwikkeling…

Elke dag worden we geconfronteerd met opwarming van de aarde. Iedere week is er daarover wel, een discussie of praatprogramma. Het nieuws van vandaag liet ons weten dat: we de koudste zomer sinds decennia hebben gehad maar hoe zit het dan, met de opwarming van de aarde of is dit gerucht ook echt een gerucht En heeft het totaal geen waarde…

Een initiatief dat elk jaar in straat met overvloed van dingen die heel lief en goed en lekker en gezond en waar creaties van onszelf, daar op een markt bijeengeharkt Kom, kijk, proef en voel je thuis veel van dat alles met een doel: We willen een nieuw huis om samen stil te mediteren onbevangen rust ontvangen angst en chaos om te keren…

je kleedde de mensen op de foto’s met hun gegevens uit het dossier hun sferen waren gebruikt een neerslag van ontmoetingen na een nerveuze hand jouw indrukken zijn gekleurd door antwoorden op vragen uit de intakelijst jij kent degene die ze schrijft nog onbevangen verwerf jij kennis en weeft een beeld van iemand van wie jij…

ik zie de vonk die overspringt uit de levendige communicatie die langzaam in debat zijn lading vindt argumenten kleuren de toon die als een droom gestalte krijgt zichtbaar in gedeelde werkelijkheid al aan de oppervlakte drijft nog zijn het gedachtenspinsels die haken naar de echtheid van bestaan in verder willen gaan dan luchtkastelen…

de droom in je stem heeft mij meegetroond naar vergezichten waarvan ik het bestaan nog niet wist waar ik bij iedere streek in een andere spiegel keek die toch nog deel uitmaakte van het landschap in een vitaal eigen vibreren laat de melodie van leven zich horen in zacht warme geborgenheid die druppelt uit een bron die al…

Ik vind een marathon echt driemaal niks, Toch zal ik bij het langeafstandslopen De concurrenten ongenadig slopen. Hoe ik dat - intrinsiek gedreven - fiks? Ik loop voorop in zéér gestrekte draf, Want des te eerder ben ik ervan af.…

je deelde altijd uit jij die zoveel te geven had uit de schoonheid en warmte die je bij je geboorte meegekregen had de liefste ogenblikken waren een op een voor even helemaal alleen je zachte lieve blik veranderde mij maakte mij van binnen warm en blij je lach zette plezier in gang alleen al de handen vast gaf ieders emotie…

vloeken helpt niet als pijn het achterste van je tong kan zien waar tranen verdrogen voordat zij zijn vergoten regeert al de ongeziene meester van verdriet omdat pijn het bestaan van andere emoties uitsluit en verbiedt ook ik heb stille woorden in mijn huid gekrast om te voelen wat niet mag het andere dat ongelukkig heet…

jij bent als glas waarin de zon kan schijnen zonder dat de beelden meteen verdwijnen want in de nagloei kristalliseert nog eenmaal alle essentie voordat de opslag open gaat die de data keurig opslaat in het algoritmisch feest de doorlaatbaarheid is meegegroeid in selecteren aan de poort omdat de veelheid van gegevens de input…

Dorpsmussen kwetteren op het grasplein de avondvlinder valt van een bloem het regionale nieuws valt zwaar op de maagdelijkheid de waanzin van de schemering is de waanzin van de eeuw geworden over de natuur niets dan goeds.…

ik wist dat jij weer met wolken sprak van de donkere kant naar boven waar het onweer nog wat lading had voordat zij alles aan aarde had weggegeven in de sonore regenval vielen jouw druppels vrolijk spettend in de grote plas waarvan in de resonance jouw echte stem steeds duidelijker te horen was nog rimpelde licht jouw spiegelbeeld…

jij hebt je lach vervolmaakt uit de duizend giften die jou zijn geschonken waarbij je mond de oh’s en ah’s van nature hebben meegekregen in ontvangst van cadeaus de sprankeling in je ogen is van later toen verlegenheid in spontaan worden werd omgebogen ja een nieuwe dank cultuur waarbij ook handen en de verandering in postuur…

Ook barbiepoppen worden inclusief Ze zijn er al in genders en in kleuren Toch hebben de Chinezen wat te zeuren Daar zorgt die pop voor heel wat ongerief Mattel toont een beperkt gezichtsvermogen In China geeft die houding scheve ogen…

nooit heb jij dat koppie laten hangen in jouw perspectief was er altijd het verlangen om te bereiken wat jij wilde ondanks toeval pech en tegenwerking bleef jij geloven in jezelf en vertrouwen houden in het lied van de mensen om je heen toch zijn er tranen geweest van onmacht en verdriet om het gevoel dat iedereen jou…

ik heb de bloem niet geplukt kon haar niet zien lijden om jou te verblijden een leven in volle bloei dat reikt naar hemel breekt abrupt in de groei ik heb jou haar uitzicht laten zien waar zij leeft vorm en kleur aan ieder geeft zij wiegt met ons op de wind het mooiste kind uit velen in zomerse prieëlen voor haar…

ik zag je gaan als deel van de dampkring een wolkje op weg naar de maan gevangen in het jojo-spel van water en nevel in het luchtig en vluchtige onder zons bevel jij speelde als geen ander de drie fases van bestaan liet lopen waar de modus was gaan verdruppelde in mistige tijden liet somberheid oplossend versnijden…

zacht vlaagde zonwarme wind koesterend langs onze huid en legde zomers ontspannen uit waar witte wolken het blauw beperkten zorgde schaduw voor contrast dat heerlijk verkoelend werkte alleen in het spel van onze ogen vonkte de spanning in fraaie met emotie gevulde bogen in een kleurrijk veld vol opgeschoten bloemen dansten…

grote bladeren scheren scherp de zomerlucht stapelen wind die aan de grond in luwte verdwijnt en met een laatste dwarrel nog heel even verschijnt in de vergeten hoek liggen de dagen met een eigen geur door niets te vragen bekennen zij kleur in hun plakkende kreukels door haastige scheuren de vuilnisman kent zijn klanten weet…

ik koester het toeval dat mij jou deed ontmoeten tussen al die miljoenen met hun gezichtsloze groeten op plaatsen die ik niet kende gloedvolle woorden bestemden affectie waar ogen straalden in de kleine touch van het eerste raken het subtiel contact dat voorzichtige vingers in andere handen maakten in spelend ontdekken werd…

ik schreef liefde in de lucht op mijn vlucht die in rode regen eindigde vlaag gewijs klapwiekte zwarte neerslag op mijn hartenklop voorbij weg van mij nog zag ik mijn letters in het blauw verrafelen door opkruipende kou er klonk geen hemelse muziek koud zweet en hysterische paniek dekte mij toe hoorde druk menselijk gestamel…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

je energieën straalden in ogen en lach je leek versteend in opperste concentratie alleen handen en vingers beheersten de modulatie van talloze stemmen die uit het universum in onbekende koers langs ons gingen in diepe smart en onpeilbare droefheid afgewisseld met intens plezier in de vele talen van vertier in alle fluctuaties…

de journalist riep als uitroep Jezus deze genoemd geeft hem liefdevol een omhelzing heilige kus het slachtoffer voor de tvomroepbaas werkend gaf een heel begrijpend angstige kreet DAT voor het veilig uitdragen Gods huis wat een leed de dader gebruikt deze zegswijze bij de rechter alszijnde om zijn duivelse gedrag te…