Alle inzendingen over verdriet

Ik heb je nooit mogen zien, nooit mogen horen. Het is te vroeg, te wreed, we hebben je verloren. Ik had een plek voor jou, hier diep in mijn hart. Maar het mocht niet zo wezen, niet zo zijn, nu is die plek gehuld in zwart. Je zou mijn kleine jongen of meid zijn, ik zou van je houden, je in mijn armen sluiten. Je beschermen en je tante…

het was een heel diepe sprong de diepte was haar niet bekend maar groot was de liefde die haar vangen zou ze hoorde de echo sterven de kinderen die ze achterliet mama, mama, mama...... ontredderd, angst en verdriet er was geen terugkeer mogelijk ze zweefde in een vrije val daags daarvoor was hij gestorven die haar nu vangen zou groot…

vroeger toen het ook al anders was hoewel tevens wel veel gewoon was schoon ik nog niet aan coma toe was in mijn pan nog niet gebroken was soms plots heel wat lachers op mijn hand had heremetijd van vrind kleinejan bij wie ik in een veilingjas wijn schonk van 't vat bij opbod en afslag in boeken deed van blubberbas die jan die nu al…

mag het alvast morgen zijn zodat vandaag voorbij is geen pijn meer en vergeten wakker worden met de zon op mijn gezicht niet meer weten wat gisteren is gezegd…

Op it Amelân hear ik hieltyd wer it roppen fan Rixt fan 't Oerd: har lûd klinkt tsjin de skombrekkers, dy 't bûnzjen tsjin 'e dyk. Rixt, ochearme, dou hast dyn bern ferlern yn in wylde stoarm, dy't raze oer it Amelân, mar wy koene neat sizze ta treast for dy, sa machteleas. Nou rinst eltse dei opnei, ferwyldere oer it sân, wy hearre…

Hij fluistert lieve woordjes genegenheid als excuus voor de naïeve bloedgeld voor de ziel Hij paait en zaait gif in ogen van onschuld duivels verlangen engelengeduld Hij smoort de wellust en de schreeuw ... stilte geboden zwijgen in verstikking Verkramping in twee harten hemel en hel vallen samen verstrengeld in elkaar…

Vroeger spraken haar ogen En vertelden zo hele verhalen Van liefde, onuitsprekelijk geluk Badend in een zee van zonnestralen Slechts één blik in haar ogen Gaf een ultiem gevoel van zielerust Deed zorgen moeiteloos verdrinken In een bruisende bron van levenslust Niets of niemand kon vermoeden Dat haar ogen ooit zouden zwijgen Of het boek…

Die avond trilt de telefoon zet in beweging die al gaande was maar in bedekte termen stikt terwijl de avond op de toppen van opgewarmde afkoeling terrasvolk op zijn bodem heeft vergaat een wereld, wordt de meter weer op nul gezet…

Als ik eindelijk in slaap gevallen ben Dan droom ik van je hand En dat we samen lopen In Hoek van Holland aan het strand Mijn lief ik mis je oh zo zeer Wat rest dat zijn de dromen En herinnering aan jou Mijn tranen blijven stromen…

eens waren ze blauw daar wil ik in geloven ondanks het grijs dat je laat zien sinds mijn allervroegst ontwaken eens waren ze bezield zonder het verlangen naar eeuwige rust eens waren ze niet zo gebroken als nu als jij als mij en ooit waren ze blauw daar wil ik in blijven geloven…

Mijn binnenwereld heeft vele deuren waarvan er soms maar eentje open gaat de rest blijft dicht er kan mij niets gebeuren toch laat ik er wel eens een paar open en mag de buitenwereld binnen lopen maar die is vaak schijn dan sluit ik snel m'n deuren en bescherm mij tegen pijn Ik ben in m'n eigen kosmos gevangen in m'n verdriet en is er niemand…

De eerste zonnestraal die de wolken doet vervagen, leidt tot een glimlach op mijn gezicht. Na al deze donkere dagen, komen er nu weer dagen vol licht. Licht als een teken van hoop, dat na wát er in de donkere dagen ook kan gebeuren, Het besef dat er na verloop, altijd weer dingen gebeuren die het leven kleuren.…

Ik vind haar niet aardig. Maar dat begrijpt ze niet. 't Klinkt ongeloofwaardig, maar 'k ben haar favoriet. 'k Wil haar geen pijn doen. Maar hoe moet het dan? Hoe houd je je fatsoen? Wat als ik het niet kan? Hoe moet ik het haar zeggen? Doe ik haar geen verdriet? Hoe moet ik het uitleggen? Ik weet het niet.…

woorden komen moeizaam verstopt achter verdriet wat ligt als een steen op de maag om de hals op het gras met scherpe randen ruw en grof tijd en tranen de pijn, geschuurd is mooi verdriet geworden…

Een leegte Niet te vervullen Met mijn tranen Misschien Eens zo vol Van leven en geluk Bruisend en nu Een leegte…

De tsunamie van het leven Overspoelde mijn persoon De modder klitte zich vast, aan mijn anders zo gelukkig bestaan. Het water baande zich een weg in de eens zo mooie ogen. Stukken hout werden als pijlen door mijn hart gepriemd. Lucht was er niet meer, ondergedompeld in de smerige ellende. Ik trachtte mij vast te grijpen aan mijn…

Zwijgend zweten Beter weten Beter beeld Niet gedeeld Zwijgend zweten En vergeten Is je lot Te zot De geest komt los Wil verlichten Pijn door gedichten Los die tros Zweven over water Van de zoete geest Weg die kater Letterfeest Van woorden en zinnen Liefkozend beminnen Het werk van je hart Taal getart Streling der zinnen…

Wat geeft die vlotte lach op 't stroef gelaat te lezen? Is 't zelfmin? Hekelzucht? beschouwer, waan het niet. Neen, 't is het merk der smart op 't vroegverouderd wezen, Waarin gij 't kalme hart als door een nevel ziet.…

ik weet niet of er een lied bestaat dat de melancholie wil bezingen die mijn ogen sluit en meevoert naar jouw zuchten aan mijn zijde dat me tot leven beweegt als vrouw wachtend op een tastbaar teken nauwelijks een glimp laat zien me voelen laat hoe in herinnering ons beeld van liefde smaakt zonder het gemis…

Hij zit bij haar graf zijn graf spreekt woorden als ik mis je weet je nog zo goed iedere sproet vorm van je lippen jouw gloedvol karakter moeder geliefde jeugdvriendin meer dan mijn vrouw ben je ik wil niet denken was alleen.... waarom wij!…

De koude wind vangt mijn tranen Het zout vermengt zich met de regen Druppeltwinkels liggen in de zon Omdat ik je zo mis Al lacht de dag me altijd toe En omarm ik alle nachten Na elk gelopen uur ben ik verder weg Omdat ik je zo mis Is er een route terug Naar de dag dat jouw leven stopte? Je bent zo’n groot gemis In kleine stukjes…

mij rest nog........................ een verleden dat nadert, wat ongeboren tranen......... ik verstom, bevroren zoals ze zijn..........alsof de dood schatert en zonder waarde................als ijzer; verroest en krom zij zullen nimmer,................terwijl ik in het diepe graaf, gelijk met de zon,..............…

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

vanavond, vannacht vlinder ik weersta de walgelijke wanen van eerlijk echt en eenzaamzijn van sorry, somber, niet meer samen van nacht en morgen weet ik niet verdriet verergert vast mijn hopen ik voel me leeg, zo vol verdriet ontken die stomme samenlopen ik vloek, scheld god uit en ik huil roep, jij moet altijd bij ons blijven ik snuit…

Woorden zijn slechts woorden Gevoelloos en toch zo betekenisvol Woorden die vragen vormen Vragen als hoe en waarom Waarom moest jij heengaan Jij lief klein wezentje Zo jong en onbezorgd Genietend van het leven Het leven dat zo kort was Het moordende gevaar Maakte een abrupt einde aan het leven Het leven waar jij zo van genoot Je hebt…

Het laatste draadje in mijn kamer komt nog van mijn gordijn het is kennelijk blijven liggen op de grond in mijn domein Ik dacht dat ‘t licht mij nooit zou vinden dat duisternis buiten domineerde op de tast vond ik mijn spullen binnen zodat ik star blind lopen leerde Maar het duister werd te donker zonder zicht een zintuig minder ik…

de Dolle Mol is niet meer gesloten, dat wel, het systeem verdraagt geen klare kijkers die teveel kunnen bespreken met stemmen die kunnen tellen de koffie staat te verkleumen zonder warme mensenhanden het lot van elke geschonken kop in de krant van agitatie over frustratie en defenestratie - iets ging naar de mallemoer zo eindigt het…

Een man Vijf gewonden Een dode Enschede Verdriet Veel tranen voor de nabestaanden Waarom? Is de vraag Het gevaar komt steeds dichterbij We kijken de dood in de ogen Wat is het volgende drama?…

Als zij stil haar handen vouwt zelfs lucht zacht zucht en met haar rouwt lopen lijnen door haar leven gebroken groeven nooit vergeven is de dag daar van beschouwen zal zij weer haar handen vouwen…

soms kent mijn hoop slechts sporen in zuigend modder getrokken mij vergaat dan de moed het licht uit de nacht te lokken als de duivel mij overmant en ik niet kan dreggen in tranen van overvloed daar mijn verstaan is gestrand en ik mij onkundig weet de schaduwrijke overstroming te weerleggen…