Hartenkreten

hartenkreet (nr. 20.430):

Nooit meer....

Al de hele week trek ik
mijn haren uit m'n hoofd,
omdat ik weet, dat je
nu bij hem bent...
voelt mijn hart aan als
verdoofd
maar ja, het is en blijft
je eigen vent...

Stikjaloers, omdat hij
bij je is,
kan mijn verdriet niet
langer verbergen,
voel je dan niet hoezeer
ik je mis,
hou toch op me zo
te tergen...

Maar ik weet het, je doet
het niet bewust,
dingen zijn gewoon
zoals ze zijn,
maar de gedachte dat je
hem vol liefde kust,
doet mij inwendig zo'n
vreselijke pijn....

Waarom wil ik je nou
absoluut niet verliezen,
waarom doe ik dit mezelf
steeds aan,
ik vraag je écht niet
om voor mij te kiezen,
maar zit er nu toch niet ver
vandaan....

Wat wij hebben, dat gaat
heel diep,
jij voelt je geborgen
bij mij,
maar toch doen we
't steeds
heel in't geniep,
en is er in het echt
geen plaats voor 'wij'...

Het doet zo'n pijn, je bent
bij hem,
wordt jij misschien ooit
zijn vrouw,
maar in gedachten hoor
ik nog steeds je stem,
die tegen me fluistert
'ik hou van jou'....

Ik wil je voor mij, voor
mij alleen,
wil je eigenlijk niet
eens delen,
en als je wilt, dan kom
ik meteen,
om jouw hart bij hem weg
te stelen....

Mijn ogen nat, mijn hart
als steen,
'k maak me gek van
steeds dat gissen,
ik wil jou, ja jou
alleen,
wil je nooit meer,
ècht nooit meer
hoeven missen....

Ik hou van jou....