ooit ademden wij simultaan
mijn ogen liggen in de regen
jouw voeten verloren in de nacht
dragen mijn vragen weg
op een spiegel
onder mijn ogen
diepzwarte schaduwen
kleur van verbrande bloemen
als krijtrotsen in zee
breekt mijn stem
brandt als een witte maan
op de lippen
jouw schouders dragen
de schemering van straatlantaarns
hun schijn vloeit in mijn bloed
langs jouw gebogen hals
de spiegel beslaat onder onze adem.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 7 juli 2007
Geplaatst in de categorie: verdriet