Alle inzendingen over spijt

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

waarom kan ik niet vragen teruggaan naar die dagen de hemel huilt nog steeds de tranen weg maar het is op dat verdriet dat je verkocht om wat schade aan te brengen als een engel die wil zeggen het is nog niet vergeten het is nog niet versleten die avond dat alles viel zoals ik al eerder schreef het is gebeurd ik treur opnieuw…

Valentijn nadert, hét feest van de liefde Ik las het boek: liefde is een ' werkwoord ' Lief hebben, kan je enkel wanneer je van jezelf houdt Daarom dit persoonlijk onderhoud. Hoe vaak was ik niet fijn, was ik hard en deed ik pijn Dikwijls kwam het in het gezin tot woorden en venijn. Ideaal moment om vergiffenis te vragen Het was compleet…

Sshattig, Valentijntje, je werd genegeerd Heden is je mama erg gegeneerd. Je lag in je bedje, in stinkende pamper, zonder pap Moeke was plots weg, opgedirkt, zo maar op stap... Rijke mijnheren schonken haar diamanten, Dior en Cardin Vies bekakt hemdje, je had vast chagrijn. Liters champagne, zo kregen ze hun begeedere genot Zakenlui en…

Daar ligt hij dan te slapen, zo rustig in zijn bed. Hij droomt dat hij loopt. Alles is wit, waar kan hij heen? Hij gaat zitten, nadenken over zijn verleden. Wat had hij allemaal niet misdaan? Zijn familie bedrogen, voorgelogen. Het liefst zou hij weer wakker worden, en alles weer goedmaken. Dat is nu te laat, hij wordt nooit meer wakker…

In zijn kamer, boven, denkt hij na over de dag over de dingen die ze zeiden wat ze deden en wat niet met elkaar, en voor elkaar In zijn kamer, boven, overziet hij nu de slagen die vanmiddag zijn geslagen en hoe ver soms een verkeerd gesproken woord kan dragen.…

waarom toch stapelden zinnen zich kamerhoog maar hield ik de woorden binnen? zag ik niet de bleke weken of de laatste sneeuwvlokjes die langs jouw wangen streken? nu de wind het blad omslaat in het marmeren jaargetij tikken mijn dagen in versterving voorbij…

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…

Zo'n diner is prachtig, sprak Marie, het geeft wat kleur en versterkt de familieband en uit de keuken kwam een geur van vlees dat was aangebrand.…

ik kwam haar tegen in een zwoele nachtbar mijn natuurlijke biotoop, zwerver eerste klas aan werken had ik maling, aan geld nog meer nu en dan een werkje en ik trok verder zij was mooi, zeer mooi iets in haar trok mij aan, ik sliep met haar zij nodigde mij, zij hield van mij, zei zij ik vroeg haar indringend dit niet te doen ik, een zwerver…

Het spijt me, Voor alle bozen blikken die ik jou bracht, Terwijl jij nog eens naar me lacht. En ook voor elke traan die je soms laat, als het door mij soms even niet meer gaat. Hou ouder ik word, hoe verder we weg gaan van elkaar. Maar weet goed, Ik hou van je, voorgoed!…

Ik heb een gevoel een naar gevoel een voorgevoel een vreemd gevoel en gevoel dat anders is dan normaal een zielig gevoel een verdrietig gevoel een idioot gevoel maar ik voel niets voor jou…

Soms heel even bekruipt mij het gevoel, dat mensen niet snappen hoe ik me voel. Voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen, maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde en verdriet. Die vreugde laat ik zien, maar het verdriet niet. Dus oordeel niet te snel over iemands…

het ongrijpbare omvat mij zijn ogen prikken mijn gezicht bevend in de nacht verlies ik aan gewicht…

sop zeept verzachtend ik krijg de kleren trommelend heen en weer voor de zoveelste keer boen ik het vuil wil ik vlekken weren sta mij toe dat ik mij verschoon en dat ik hier was…

Als ik druipend van zelfmeelij tenslotte in de spiegel staar rijst de vraag: ben ik dit echt of speel ik voor iedereen een rol met als onderwerp mijzelf het eeuwig lijdend voorwerp Als ik de spiegel vallen laat naar buiten vlucht in de kou waar een straffe tegenwind bijna alle gedachten aan jou rafelt tot dunne heimweedraden besef ik eindelijk…

In Parijs, onder een brug werd een jongeman gevonden, 't hoofd bebloed van diepe wonden en een messteek in z'n rug... Dag papa, zegde hij fier, ik ga heel veel geld verdienen en er jullie mee bedienen als ik weer terug ben hier. Dag klein zusje, lieve meid, wat zal ik je erg missen, ik moest dit zo snel beslissen maar 'k zal terug…

In de zeik genomen Is het u overkomen Laat het je welkome Op de korrel genomen Je hebt niets vernomen De naïviteit ten top Voel je de flop De associatie Die we vernamen Kende geen namen Deze creatieve geest ten voeten uit Lacht in willekeur voorzichtig In je vooruit Afgezeemd in een gebaar Weet u het nog? Wat is uw bezwaar…

De dag dat alles anders was was een geen dag als alle andere. Mijn auto, ja die reed te hard, die maakte het de dag, die alles liet veranderen. Er kwam een grafsteen met jouw naam. En het maakte het de dag, dat ik me schaam. Iedereen heeft wel eens haast Maar mijn haast die was niet gewoon. Mijn haast is een moordenaar en kostte het leven…

Wee mij, nu de poorten sluiten, genadeloos als een mokerslag, nu de tijd in lange slierten langs mijn levensloop zal kruipen, nu de tralies mij omsingelen als een stalen spinnenrag, nu dat wanhoop en illusie als demonen binnensluipen. Wee mij, nu 't besef van boete mij omstrengelt als een knel, nu 'k het morgenrood niet zien wil om de werkelijkheid…

Ik mis je, lief, ik mis je, ik heb een grote fout gemaakt, ik had het nooit mogen doen, maar nu is het te laat. Ik mis je, lief, ik mis je, ik heb een grote fout gemaakt, mijn leven is bedorven, maar nu is het te laat. Ik mis je, lief, ik mis je, ik heb een grote fout gemaakt, ik hou alleen van jou, maar nu is het te laat. Ik mis…

onlangs op een bijeenkomst met andere dichters tot m'n spijt weer eens gemerkt hoe weinig collegiaal de meeste dichters zijn elkaars werk lezen blijkt voor de meeste van hen een taboe terwijl goed luisteren naar andermans verzen al helemaal uit de boze is het lijkt waarempel broodnijd ware het niet dat er met poëzie geen droog brood…

Altijd klaar om te verleiden staan ze daar, strak in het pak. Toch is hun lot niet te vermijden al voelen ze zich op hun gemak. Later die avond liggen ze daar. Ontdaan van 't verleidelijk strakke pak, gebruikt en platgedrukt, maar klaar om te belanden in de afvalbak.…

Ik staar naar mijn gedachten die ik allemaal denken wil maar ik kom niet verder dan nog minder dan een basis ik ben maar zou graag zijn anders dan anderen op een hoge hoogte buiten bereik van iedereen Puur zijn voor mij, en alles wat ik weten wil ziet mij staan en onderwerpt zich.…

ik leef de tijd na een kwade dronk, in onrust en verwarring blijkt het bed gestolen zien mijn ogen wat ik niet wil geloven onder een vaal bleekgroen licht van loze beloften staar ik naar mezelf achter het gordijn van slechte gedachten ik zit gevangen tussen paracetamol en de waanzin de absint heeft mij bedrogen en de kogel wenkt belooft…

Ik treur om schoonheid Die ik in m'n haast miste Op weg naar nergens…

de straat zingt een droevig lied voetstappen vol van verdriet lopen door de straat van verleden tijd elke voetstap zit vol met lood spijt maar we moeten door wachten op de tekens o geef toch èèns gehoor het is zo donker in de straat zo stil de straat is oneindig de straat is leeg de straat de steeg…

natuurlijk zag ik jouw vanuit mijn ooghoek natuurlijk zei zij alleen maar koekkoek natuurlijk hou ik van je voor eeuwig en altijd natuurlijk heb jij gelijk geen strijd dit leven o gaan we het beleven ga je weer leven naast mij of zomaar iemand anders zomaar iemand niet zoals ik stik we zijn niemand kansloos…

was dit wel een ander jaar bij alle groei in de persoonlijke harmonie geen uitnodiging voor een reunie het lijkt toch over met mijn acuut gevaar toen al was ik in mijn aanwezigheid overal echt hoogst tijdelijk hoe vaak word ik op de mailing list misschien niet pijnlijk gemist het is om nu van te verzuren met mijn drang tot mobiliteit liep…

Hier zit ik dan, Verbijsterd en verloren, Van alles heb ik spijt. Mijn grootste fouten onomkeerbaar, Ik ben verslagen door mijn ergste vijand, Mijn ergste vijand: tijd.…