Netgedichten

netgedicht (nr. 26.216):

Klaaglied van een gevangene.

Wee mij, nu de poorten sluiten,
genadeloos als een mokerslag,
nu de tijd in lange slierten
langs mijn levensloop zal kruipen,
nu de tralies mij omsingelen
als een stalen spinnenrag,
nu dat wanhoop en illusie
als demonen binnensluipen.

Wee mij, nu 't besef van boete
mij omstrengelt als een knel,
nu 'k het morgenrood niet zien wil
om de werkelijkheid te weren,
nu mijn wereld is gekrompen
tot een troosteloze cel,
nu dat spijt en schuldgevoelens
al wat rest van mij verteren.

Wee mij, nu de poorten sluiten...