Alle inzendingen over verdriet

Als niets wat er is blijkt te zijn wat het leek blijft over de zekerheid dat niets meer zo wordt als het was...…

Na het definitief ben je nu as mijn as vereeuwig je in glas ons glas exclusief en kus jouw beeltenis huil onbekende tranen bij het vinden van onze ringen een tijdje niet gedragen maar nu opnieuw betekenis om het laatste plastictasje was door jouw gedragen waar ben je mijn lief ? -ik wil je stem !…

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

Stil verdriet als ze opgedroogde tranen voelt trekken op haar gerimpelde wangen, intens verlangen naar hen die in haar geheugen dichtbij, maar in de realiteit van haar bewustzijn de strijd allang opgaven. Stil verlangen blijft ze naar dat wat nooit meer gebeuren zal, de hoop vervliegt pas op dat moment wanneer ze beseft dat waar ze op…

Het gevoel dat ik voor jou had Is door alles wat was vervaagd Je gedrag ben ik meer dan zat Hier heb ik niet om gevraagd Rust wil ik in mijn leven. Zonder gekat en gevit Liefde kunnen geven Niet lopen in jouw gelid Ik wil dansen in de wind Zonder die bewakingsstaat Eindelijk dat doen wat mij zint Het is beter dat je nu gaat.…

De zon schijnt blij door het raam En haar straal streelt heel zachtjes de bank Verwarmen, verlichten van binnen Gevoel van berusting en dank Gevoel van intens dat beleven Waarvan ik ontzettend veel hou: Eén zonnestraal, toch zo gewoon, maar Heel eventjes denk ik aan jou Een vogel vliegt hoog in de lucht En draait boven het bos even rond…

Dag lief kleintje Dat dit gebeuren kon Je leventje geëindigd voor het begon Ook al zal de grond nooit jouw voetjes voelen En zal de zon nooit je hoofdje beschijnen Toch zul je nimmer meer verdwijnen Je bent voor altijd in herinnering Als een wezentje, teer en klein Onwetend van wat had kunnen zijn Je bent nu op een plek Waar geen verdriet…

de man in mij en een liefde ver weg twee keer eenzaam…

Het bleke laken gaf de dood een naam kleine lijntjes op jouw handen kronkelden blauw langs onbegrensde pijn toen gisteren sprak met twee monden liet ik besef achter mij en bracht morgen dichter nu de storm is gaan rusten zijn falende adem oude bomen laat staan kun je zelfs die niet meer verplanten…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms meen ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen misschien ben ik wat wijzer een mens is toch nooit…

Ik zou je nooit vergeven, Wist ik van te voren. Je stopte mijn leven, Hebt mijn gevoelens bevroren. Om jou ben ik verhuisd, Om je nooit meer tegen te komen. Zodat je nooit mijn pad nog kruist, Je hebt me mijn jeugd ontnomen. Ik was zo klein en weerloos, Terwijl jij tekeer bleef gaan. Ik sloot dan mijn ogen en was boos, Dacht dat ik nooit…

Nu nog steeds na al die jaren Vraag ik aan god, was dit een straf ? Dat jij mijn kind, dood werd geboren En was de strafmaat naar behoren ? Voor mijn zonden ooit beleden Ergens in een ver verleden Heb jij kleintje nu geen graf Waarbij ik je kan gedenken Enkel nog in mijn gebeden. Hij geeft vaak wrede geschenken Dus nog steeds kniel ik niet…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

Nu het verleden aan de dagen knaagt wordt het tikken van de tijd tastbaar kleurt het onvermogen naar kalm en brengen alleen de meeuwen onrust en beweging over ons wachtend land Een vroege beiaardier braakt watervallen van geluid nagelt een klank in elke kier Terwijl dichtbij een dobbelsteen rolt met uitsluitend zessen schilderen wij…

Heeft ons leven een echt doel? of is dat slechts een gewenst gevoel zo oneerlijk verdeelde vreugd en pijn moet dát het echte leven zijn? Vooral de Kerst heeft zoveel contrast voelt feestvieren soms zelfs ongepast want elk gemis voelt extra zwaar juist als je blij moet zijn met elkaar Maar… als je met echte vrienden bent Is jouw leegte hen…

En weer groef ik uw lichaam op, vervloekte ik uw zaligheid, zodat uw geest tot aan mijn tijd, van ademteug tot hartenklop mijn ziel tot aan krankzinnigheid zal drijven, of tot aan de strop, waar mijn bezeten duivelskop getormenteerd uw naam uitschreit. Want liever heb ik u nabij als kwelgeest die mijn heil beproeft in zoete blinde razernij…

Wanneer dagen nachten worden gehuld in duisternis voel ik zwijgend jouw aanwezigheid en tegelijkertijd het gemis…

Tegenslag na tegenslag. Gevangen in een val. Alles lijkt verloren. Verdwaald in een diep dal. Zoekend in de leegte. Gedreven in een hoek. Ik kan het geheel niet vinden. Datgene waarnaar ik zoek. Dwalen in een doolhof. Een netwerk van enkel vragen. De uitweg is verdwenen. Teveel om mee te dragen. Verstoppen in het niets. Met het duister…

mijn weg loopt niet dood hij gaat door de mist de kilte het duister de bocht ik zoek een afslag een inslag geen uitslag ik kijk niet achterom in de spiegelwasem zet mijn tranenwissers aan en zoek beeld sneeuw maar sneeuw…

Acht jaar onschuld ging hij een nieuw knutselwerkje halen een vriendje dat grapjes maakte een zelfstandige Scoutingboy even alleen de klas uit alleen de klas uit... noodlot misdaad ziek denken... zijn juf was bezorgd kan hij het alleen voor elkaar krijgen, moet ik hem helpen Jesse is niet meer angst troost maatregelen wat…

Ogen die vrolijk kijken met een hart dat pijn doet Ogen die eindeloos staren zoekend naar een antwoord waarom Ogen vol tranen van wat er in tijden is gebeurd Ogen die zich sluiten omdat ze het niet meer kunnen zien…

langer kunnen wij het niet uitstellen dat is wat de dokter zei op deze vroege morgen hoe ga ik dit mijn familie vertellen.. ongerust en kwaad zoveel zorgen hoe zullen mijn naasten hierop reageren kan ik dit nog overleven zal deze vreselijke ziekte nog omkeren ik probeer nog steeds alles te geven ze zeiden dat het over was geen kans…

Het begint te regen, toeval? Alleen jij en ik weten het. We blijven samen over. Maar niet gelukkig. Het regent en het blijft regenen. Ik zie zelfs sneeuw.…

Hij kent haar hartslag in rust tijdens boosheid opwinding lust ziet haar gemoed in aderen lichtblauw ritmisch kloppen haar binnenste als zetel van geestelijk gevoel maar moet verkroppen wat hij ziet -slechtnieuwsbericht gehad- en langer dan verwacht in ogenschijnlijk rust het weten…. misschien de laatste kus eerder dan verwacht.…

het loslaten van datgene dat zo belangrijk was het loslaten van de gedachte die zo mooi was het loslaten van het gevoel dat zo warm was het beetpakken van de toekomst vol onwetendheid…

de leegte, jouw leegte kan ik niet vullen die is te diep en zo oud kan je slechts met een warme deken omhullen al blijft de pijn echt en koud reken mij niet aan als ik daar even niet ben kan nog zo zeggen ben met je begaan al leg ik je in rozenbedden etmalen lang ik ben niet het wonder dat alles voorbij laat gaan…

Wat een dag nu jij hier niet meer bent voor jou geen nieuwe lente zoet werd bitter je was nog niet uitgeleefd een onvoltooid gemis als de lucht ooit optrekt en de hemel kleurt durf je weer te geloven in een droom voor nu zijn we verstild en fluisteren zachtjes jouw naam…

als mijn hand haast kleeft aan het verroeste hek zuigt de aarde en bezwaart mijn lijf nagelt mij aan deze plek staar haast wezenloos naar onevenwichtige restanten van bemoste muren verslagen door weer en tijd die de glorie genadeloos en voortschrijdend verzuren ik zie vooruit naar verleden in een droom die mijn jeugd traag voorbij…

de dobbelstenen die op tafel liggen ons spel was nog bij lange na niet uit we braken af en gingen samen zitten mijn vingertoppen streelden zacht je huid de nacht was lang jouw lichaam dat me warmde gerust als waren wij al lang getrouwd de ochtend die ontwaakte en omarmde ons slapend lichaam wezenlijk vertrouwd we dronken jus en koffie met…

mijn ogen kleven vast aan het foedraal spring nog, om minder diep te vallen de rechterhand neemt als reflex de houding aan het hart valt in Beethoven uiteen zal ik mijn blad vast laten vallen half gestorven ben ik al moet naakt toch verdergaan wil jij mij naar de stilte dragen waar geen muziek, even geen muziek houd jij, je wortels in de…