vers

de dobbelstenen die op tafel liggen
ons spel was nog bij lange na niet uit
we braken af en gingen samen zitten
mijn vingertoppen streelden zacht je huid

de nacht was lang jouw lichaam dat me warmde
gerust als waren wij al lang getrouwd
de ochtend die ontwaakte en omarmde
ons slapend lichaam wezenlijk vertrouwd

we dronken jus en koffie met of zonder
het brood was warm geen sprake van de kou
de vensterbank de zon scheen als een wonder
en mijn verlangen zwanger nog naar jou

wie zal het zijn die ons voortaan zal laven
nu ik de liefde levend heb begraven

Schrijver: klaasje, 9 december 2006

bovenverwachtingquicknet.nl

liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 802