Alle inzendingen over emoties

Elk moment een ander gevoel Blij, verdrietig, druk of stil Zoveel factoren.... Warm of kil Genieten, balen, tevreden of pruilend Zoveel situaties...... Lachend of huilend Laat het los, geef alles een kans Voorzichtig een stapje naar jouw balans…

mijn lot was onbeschreven geen vel papier enkel wat gegevens van mijn ouders hier een wereld die eerst lachte maar later werd het bittere ernst in veel te veel verwachten ik heb de jaren zien verslijten in een drukke baan een voor een gingen zo ambities naar de maan nu heb ik mijn lot in eigen hand genomen beschreven wat er is…

Soms zijn er dingen die me storen, die niet horen in hoe ik mijn leven leef. Of nee, vaak. Ik stuiter rond, beleef het wel maar leef het niet vergeet het weer zodra ik slaap. Ik droom er hele nachten van. En ik slaap gehele dagen, kan me hele dagen afvragen waarom ik niet doe wat ik wil Ik doe het niet Ik ben stuk Ik wil niet meer…

In woorden kon ik de situatie schetsen, in zinnen is het gebeurde geformuleerd, in tekst is de waarheid helder, verbaal heb ik mij verweerd. Vertrouwen beschaamd, iets kostbaars van me afgenomen, het maakt me niet meer uit, als ze anders geloven, God weet de werkelijkheid, en wat niemand van me af kan nemen, is mijn waardigheid.…

Zou de zon de zomer brengen, zou de zomer zonder zorgen zijn, zouden de zorgen worden weggenomen, zoals de zon zo warm en zacht kan zijn. Zomer kom en laat de zon haar ding doen met haar zonnestralen, verwarm mijn hart, verzacht mijn ziel, verlangend naar morgen, een zomer zonder zorgen.…

Jouw liefde heeft niets van het zweven of circus van leven, ook niets van het aardse of het nuchtere gevaar onder blauwe luchten gras verandert van kleur, gedachten aan gedichten gaan niet over liefde, wolkenbede neemt stilte om te slapen mee naar de horizon: Ik trek mijn handen uit jouw grijze olieverf verplaats mijn blanke blik naar…

Soms denkt zij zich Sneeuwwitje, die na een gretige hap uit een mooie rooie ronde appel een droomloze slaap slaapt waaruit zij dan korte tijd later fris en fruitig zal ontwaken en dat dan alles wat er nog ‘moet' is verdwenen als sneeuw voor de zon en dan - na de kus van het ontwaken staan vóór haar de prins én de goede fee…

Hoe kan afscheid zeer doen Als iemand nooit bestaan heeft De warmte die je voelde Slechts je eigen verlangen Bevroren in de kou Van de zwarte nacht Hoe kan er verdriet zijn Om iets dat nooit geweest is Slechts dromen die echt leken Net zo snel verdwenen Bij het ontwaken Uit de zwarte nacht Waarom treuren Om een fata morgana…

Ik adem leven ik ben op een momentum ik kies de stoffigheid van het statisch zijn of neem een besluit dat het niet makkelijk zal zijn maar wel magisch ik moet dan wel proberen te excelleren voor minder kun je falen het wonderbaarlijke einde voor je ogen niet halen maar ik wil de tol betalen voor dat groots en sprankelend sprookje…

Zo graag zou ik wat ware woorden vinden, wat woorden die gaan troosten wie er schreit, maar ach, die woorden willen maar niet komen dus zwijg ik nu al maar een hele tijd. Of woorden die verheugen mogen ook wel komen, of die vertellen van een groot en oeverloos geluk maar ook die woorden willen maar niet komen, en daarom scheurde ik al vele…

In deze luwte van het late seizoen wil ik leven, nu ik mijn verlangens en angsten in milde, lichte, getemperde tinten kan mengen op het palet van mijn innerlijk en nu ik ze kan schilderen op het schilderij van mijn leven, nu er schemerlicht binnenvalt in de kerker van mijn hart.....…

omdat ik enkel in je hoofd mag wonen beschimp je mij als ik uit wil breken maar weet je mijn verlangen sluit zich niet langer op het wil een stem die de wereld ronduit vertelt dat ik van je houd…

Verloren in de' avond Weg van mij, Vlucht een ontroering, Voorbij - voorbij. Was het 't lieflijke Van een gezicht? Alleen de weerschijn Van 't avondlicht? Was 't de gedachte aan Iets liefs van weleer? Of een verwachting -? Ik weet niet meer. Een vogel nam het Mede op zijn vlucht En droeg het ver heen In de avondlucht. Een dood…

Ik kan niet tegen piepende deuren laat staan tegen klikkende deuren maar dat geldt ook voor ramen door de tocht tot irritatie leidend ik kan ook niet tegen tocht snurkende slapers, hinnekende lachers Ik haat hoge scherpe geluiden het luide geschreeuw op straat of het geroep uit een andere ruimte en ook een applaus na een mooi stuk ervaar…

ergens wachten woorden die ik zal schrijven misschien uitspreken er is een zucht het duizelt van binnen waar te beginnen… ik voel me als de specht die hamert op een boom door bijna onwrikbaar hout -- waar is jouw zomergeluk de schikking van bloemen tot een gracieus boeket wat ging er toch fout……

je nam je schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen dan…

hoe ik bepaal in wederopstanding waar tijd zich verontrust in een zorgzame houding, dient het leven zich als ingeschaald vermogen bij mij aan ik weiger deze conceptuele benadering die mijn hersenen vergroten op een banale wijze, ofschoon een late lobotomie slechts een eeuwenoud litteken als een stigma achterlaat ga ik mijn weg als tollenaar…

Brokken van haar ziel lagen voor haar over haar bed verspreid wat eens een sponde van vlinderliefde was was het er nu een van spot en nijd tot hij haar hart had ontnomen zij had bloed geroken het was haar eigen hij had haar ziel gebroken.…

Kan ik mijn jeugd nog eens over doen? Neen, je leeft nu En toen is toen Kan ik mijn herinneringen vergeten? Neen, je mag ze verwerken Of juist welkom heten Kan ik gelukkig zijn? Niet zonder onheil Niet zonder pijn Eeuwige blijdschap bestaat nu eenmaal niet Leven is leven mét en zonder verdriet…

ik ken de storm weet dat hij zal groeien tot een orkaan in het dragen van jouw naam met beukend water tegen basalt en graniet brekende kades en dijken een terug is er niet toch kan jij ook heel zacht en teder het kleinste bloempje strelen met de warmte van je hand lachen je ogen in stralende momenten ben je gelukkig met zang en…

Een simpel gesprekje, een simpel onderwerp het brengt de traan in mijn stem een gewoon gesprekje is de opening voor de traan in mijn ooghoek. Ik wil niet huilen, nu even niet mijn tranen zakken naar mijn buik, daar: waar eventjes niemand ze hoort en ziet. laat me maar even, het is zo over een simpele opmerking is voldoende voor dit tranen in…

Soms in die tijd tussen ontwaken en weer opstaan niet te moeten niet te willen nog wat tijd dagdromen die komen alle kanten opgaan alles lijkt nog mogelijk ja, zelfs het niets…

Ik bruis van het leven schenk geen aandacht aan het gesuis in mijn oor dat als een constant gefluister is toch zie ik het niet duister in ik zie het als een feest en dans op muziek van de bloemen ik ben een beestje dat rond wil zoemen en al duurt het misschien één dag ik ben er wel geweest.…

Aan de blauwe zomerhemel tekenen zich grauwgrijze wolken af binnenkort worden zij zwart en valt de regen weer hard op de verdroogde grond en verkwikt de bloemen weer regen is soms gezond alles heeft een keerzijde de zon, de regen somber, vrolijk en zo verkeert alles en iedereen wel eens in een droevige staat totdat het in blijdschap…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

Een waanzinnige traan Daalt neer In mijn fantasierijk Mijn tweede bestaan Ik val om Figuurlijk dan Achterover Soms andersom Ik droom Over niets Tot ik bezwijk Of zoiets Ik draai En ik woel Ik voel niks En tegelijk Een heleboel…

Er is een horizon gestorven in mijn droomland alsof er een boot met een ziel door de woestijn vaart en langzaam raakt de persoonlijke accu leeg er ligt een grasland omgeploegd in mijn werkelijkheid alsof de kust van een ver land mijn stem zal ontvangen uit zilte oceaanwind en spoedig verwelkomt mijn hart een nieuwe geest er…

je ogen dansen wimpers op en neer ik klap met tranen reik mijn nek en meer…

Als je mocht denken Dat ik verzuip In dit moeras Dan heb je Het mis Als je mocht denken Dat ik hier Ten onder ga Dan heb je Het mis Heb je Ooit gezien Hoe sterk Dat ik ben Heb je Ooit gezien Hoe veerkrachtig Dat ik ben Mocht je denken Dat ik Door jouw ellende Mezelf verliezen zal Dan heb je het mis Dan heb je Dus…

Je vingertoppen op je gezicht en daarna in je ooghoeken om het vel vaster aan te drukken, is dat jouw manier van denken? Wat een prachtige, stille plek. Hoe moet het verder, denk je. In de vallei klopt ochtendmist zich boven de rivier op. Verlangen in iets te verdwijnen wat er altijd zal zijn. Het gras is hier zo anders. Hoe moet het…