Alle inzendingen over individu

Gevormd door rancune begint dat deel mijn brein; alszijnde met tienduizenden, rebels schreeuwend, gekte. Doodeng mijn brein, althans van de geen die ik denk te zijn.…

Mijn wielen verslinden het asfalt bij iedere trap Ik voel de wind spelen met mijn haren en zet me schrap Een oneindig lang geel lint kronkelt door de groene vlakken versierd met vee Het brengt mensen naar allerlei bestemmingen, maar ik reis niet mee Ik reis mijn eigen droom achterna en deze bestemming is in mijn hart gesloten Mijn ogen dwalen…

ik loop door mijn park nog zo heiig vroeg droom nog verder van mijn nachtelijke ark met ontluisterende pracht en zachte gitaarmuziek waar ieder mij toelacht rust mijn woord verzacht slenterend hoor ik vogels roepen mij als het ware toe: zie ook hier het voorjaar hoor onze klanken de lotus opent zich voor jou ik voel, het is waar…

ben ik jou wel waard als je ogen mij zoeken was toch onuitgesproken gebaard in reeds vervuilde doeken wat zie je toch in mij met je zachte ogen wie staat er niet voor jou in de rij alsof ze naar je toe worden gezogen mijn voelen heet denken in onbewaakte ogenblikken maar jij hoort stille wenken achter mijn lach van snikken je schenkt…

Zodra oude zinnen zich herhalen komen wij overeind gedragen in schoonheid vervuild door spijt samen of Soms lijkt het gevoel niet te gaan maar schijn vertaalt zich niet ik weet het wel maar blijf staan want zo diep zit alles wat lijkt een reis of paradijs waar het in alles eindigt wanneer is de vraag hoe zat het ook alweer vandaag…

Groots en meeslepend wil ik leven! hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis! 'ga dan niet ver van huis, en weer vooral ook het gespuis van vrouwen buiten uw hart, weer het al uit uw kamer; laat alles wat tot u komt onder grote en oorlogszuchtige namen buiten uw raam in de regen staan:…

Is die zoen van jou wel echt? Die hand, die lach? Ben je werkelijk zo aardig Dat iedereen je mag? Was dat geen zenuwtrek Die je onrust haast verried? Ligt er onder deze maskerade Een diepe leegte niet? Of is het wezenlijke dat ik van je ken Of denk te weten Zo vervormd door de tijd Dat het is vergaan, versleten? Ligt het soms verborgen…

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

op een houten ton onkruid als publiek waait het applaus gedroomde repliek honger naar dansen wat moeder niet scheelt een mietje voor vader die klappen uitdeelt met bont en blauw lijfje verkiest hij de goot talent gaat verloren een kunstenaar dood…

scheef septembert de dame - Blanche genaamd - een grijs, wollen hoedje de zon en mijn hallo voorbij zet ze zich met brede heupen naast de wolken de bloemen op haar boezem omhelzen mijn wangen en de schoot van de buurman ze vangt de middag op hangende lippen en suikert haar koffie met verzonnen verhalen klokgelui vouwt…

vijftig en nog steeds een kind die dromen vindt in uitgelezen boeken steeds zoekend naar geluk vijftig en nog steeds de wil om ergens stil met speelgoed te gaan spelen mijn broeken gaan nog stuk vijftig en nog steeds de drang met woord en zang de wereld te verrassen een open doek en licht vijftig en nog steeds de dwaas die door…

op veler lippen ligt nog zijn naam de faam erbij hoort niet, is overroepen maar hij luistert niet hij is toch verder gegaan in de stilte van voorbij klinkt zijn aarzelende stap terwijl hij onverdroten zoekt naar het noorden van dit pad alles is hem onbekend, nieuw en een beetje beangstigend hij was een jongen die een man is kunnen worden…

je fletse ogen staren door het raam waar achter niets en alles is te zien hier, lijk je, ogenschijnlijk, in het luchtledige opgegaan voor je staat koffie, op een tafel, een groot bruin vierkant vlak in een verlopen herencafé met ouderwets ornament waar iedereen is maar elkaar niet kent in dit lokaal, bruin gerookt kijk jij in…

Kijkend in de spiegel schrok ik ervan ik herkende me nauwelijks door een constante stem in mijn hoofd om anders te zijn zich overal aan te passen had ik mezelf verloren Het is heerlijk om mezelf te zijn Anders Kijkend in de spiegel Ik herkende mezelf nauwelijks Realiseerde ik me opeens dat ik mezelf had verloren Want ik was…

Niet langer bij wijze van spreken, maar in de precisie van huid en haar, een schoonheid met leeftijd en wereld: ik wil een antwoord, geen vraag. Ik wil een kamer zonder verbeelding, een vrouw die is wat ik lees. Honger die het verlangen kan breken, wrevel wordt, vlees op vlees. Ik wil je schaamte, je kleine gebreken, je schoonheid in menselijke…

Zij was het type dat alleen door een gesprek zover te krijgen was; een ernstige babbel, iets diepgaands, over de vergankelijkheid van het levende, de noodzaak van relativeren, Wittgenstein, de anarchie, structurele crises, neurosevorming, de dreiging van het neo-fascisme of kernenergie. Als het maar eindigde in bed. ----------------------…

De staarder Zo lang, zo traag Te klein, zo bang Zijn angst, Getackeld door het leven, zijn trots ontheven, Zijn klank zo donker, zijn zicht zo mat, Zijn kennis: vindt het tussen zijn regels op het klad, Zijn defenitie van disipline is een eindeloze mars, Een duisternis waar alleen hij het pad kent, een wereld waar het pad hem kent.…

de gladde wanden van de put verhinderen mij te klimmen en schimmen uit het verleden houden mijn voeten stevig vast de harde stemmen in mijn hoofd belemmeren mij te schreeuwen en eeuwen lijkt het geleden dat ik je naam hier heb gekrast…

Wat doet daar deze woede, wat dit gevecht op leven en dood, wat dit stuurs gezicht, wie is hier nu eigenlijk de leugenaar? Is het waar dat ik een gevecht met spiegels voer? De oorzaak van de strijd, dat gezicht van mij, zal ten slotte, dat weet ik, mij tot dichter maken. Waarom dan, o waarom heb ik toch steeds dat stuurs gezicht? -----…

schaduwen worden dieper langs de oevers van het meer ik vraag me af hoe je in open wonden eenzaamheid kan herkennen ik kan niet inademen en ademhalen vlaag na vlaag ik zal weer aan mijn eigen stem moeten wennen het water lijkt bijna zwart zo naakt…

De spijker in de muur hoopt berustend dat vergankelijkheid hem vergeten zal en tijd blijft hameren hem de kleuren geeft niet veroordeelt tot roest om oud ijzer…

de kaarsen werpen schaduwen die als doeken alles afdekken de ramen glanzen vermoeid alsof ze langzaam in diepe vergetelheid wegzakken als je dan je hoofd wegdraait gloeit je haar rood in het schemer ik zie alleen contouren en ben onzeker over het bestaan ervan jouw vormeloosheid in de schaduwen is de weerspiegeling van mijn onkunde…

ik schraap mijn masker af deze dagen het bestaat uit vele menselijke lagen die soms mijzelf een glimlach schenken of verkrampt mijn verdriet dragen maar ook rimpels men zegt van het denken als ik mij tenslotte voor de ander kwetsbaar weet blijkt ieder zich inmiddels te hebben verkleed…

op gelieke hogte sie icke um mie hinne is da wa icke sogte dun grotste ende diepste sinne skonner ende errug himmels gemaeckt nee, geschaepe mien hande rieke naer oe, maer jie kiek allene naor folmaeckte knaepe och icke kenne mieselfe in toekomede maete ende ontdeckte immer mere kaese gaete…

Mijn tranen - ze hebben plezier in het vallen - Ik ben De zon die op mijn tranen schijnt Ik ben De atmosfeer die warmte krijgt van de zon Ik ben De aarde die in leven blijft door de atmosfeer Ik ben De ruimte die aarde omgeeft Ik ben De zwaartekracht die ruimte bij elkaar houdt Ik ben En zoals ze vallen, ze laat vallen Mijn tranen…

Moeilijk, nee kunnen zeggen kan je opbreken. Nooit nee kunnen zeggen kan je breken. Breek dus met de gedachte dat nee zeggen fout zou zijn. Wanneer je nee hebt leren zeggen, doorbreek je de lijn, van voor jezelf te kiezen!…

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…

te pas en te onpas draait mijn mallemolen rond niet zomaar of afgepast nee zo, ja zo onbepaald hevig, zoals ik altijd vond maar nu gaat het gericht weliswaar buiten zicht en ongekunsteld maar minder beladen als een gang van minder innerlijk verraden ach, wij componeren wat af zo hersenloos vaak denken is een beerput van borrelend…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

Langs de oevers zwemt een rat zijn staart als roer de haren plat. Golfjes kabbelen voort en verstrooien herinneringen. Het watervlies vervormt beelden van verleden tijd. De school heeft men gesloopt alsmede drie van mijn broers. Ik schaatste over het ijs waarin ik wou verdrinken en ik verjoeg de sneeuw naar een tropisch paradijs.…