aan hem die ik ben

in mijn kamer waar de schaduw mij als het waren heeft omsloten
en alleen suizen het enige geluid bepaalt dat mij toekomt
maant hij, die ik ben, mij tot schrijven van een laatste brief

niet een relaas naar een onzichtbare verte, waar niemand vertoeft
maar aan hem, die ik ben, omdat hij bekend is met mijn ongerief
opgetekend vooralsnog in denken, en ergens ook in mijn wezen gegroefd

dit is het dan, vertel ik hem, die ik ben, als ik voor even de bascule
onthef van zijn plicht, hem, die ik ben, om de maat te nemen

enkel door de aangeleerde gewoonte van het sluiten der ogen
hij, die ik ben, neemt bij wijze van spreken de dragende benen
die het juk van ademen dragen en van licht, het zuchten van goddelijk gedogen

toch vertel ik hem, die ik ben, over de reis langs de kleurige regenboog
die mij verleidde naar nog meer en hoger, tot het zwart mij vroeg, te vroeg
mee nam aan de hand en hij, die ik ben, als marionet naar binnen zoog

en de touwen, ongelijk, zo ze zijn , in het spel der poppen, hem, die ik ben,
liet bungelen in de zuurstofrijke dood van dag en nacht, van zon en regen
tot het drama van de verwachting niet meer over de toekomst loog

zo toon ik hem, die ik ben, de spagaat van geboorte en sterven
van liefde ten diepste gevoed door neigen naar herstel der symbiose
van hoogmoed ,de wijsheid en ongekende rijkdom te willen erven
dit deel ik met hem, die ik ben, hij kent mij, we hebben ongewild elkaar gekozen

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 29 april 2007

julius-dreyfsandthotmail.com

levensweg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 15 stemmen 496