Alle inzendingen over jaargetijden

Kleurige bomen sprankelen als een vuurwerk op het doek van de avondschemering, uit velden glijdt gedragen door nevelslierten de geur van een oude zomer. Een eenzame schimmel draait het hoofd naar de hacienda waar in stallen een jongen de snaren van zijn gitaar beroert.…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

als de donder bijna op de bliksem valt de wind nijdig raaskalt onder de luifel de regen tegen het rolluik slaat geen vogel nog een poot zet op het dak de herfst de eerste lansen werpt zal ik luisteren naar de babbelzieke regen tegen welke prijs hij samen met de wind dit hels geweld bekokstoofd heeft…

de zomer moe van zonuren wacht op afscheid het verval nabij krijgt straks het wit van jouw huid zijn seizoen in de lange langzame trein naar morgen gaan wij als ongewisse reizigers teloor in de tijd op elk stopstation raken wij eenbeetje in onszelf verloren…

De plassen na 'n plotse plensbui De stroompjes in de gulpende goot Boomblad als gammel vaartuig De wind duwt en trekt trekt en duwt onverminderd, onvermoeibaar Herfst, bevaarbaar.…

De bomen bergen weer hun zomerkleren op - niet in een kast, maar in de grond waar men van nu tot weer een voorjaar komt slechts dood en ondergang, ontbinding vindt. Laat los, laat los, zo zingen alle bossen, behalve waar de dennenbomen staan - de beuken die als heersers langs de paden nog fier rechtop ademen, ook zij worden kaal. Horen wij…

Dauw roept om berusting geen kou of hitte meer gewoon ochtend, licht de twijfel, de hoop een uitzicht op beterschap, al is die maar fictief. Laat ons geloven dat de lente nog kan komen. Rauwgrauwe hemelvlees verstrooit het verstofte graan boer staat machteloos heeft uit vrees de kleuren weggeveegd uit zijn bestaan. Die komen nooit meer…

in een aflopende zomer heb ik naar een plek gezocht waar het geluk nog wilde blijven negeerde ik de oprukkende herfst die zich aan mij openbaarde in een explosie van weemoed heb ik mijn ogen gesloten voor het snel verkleurend blad aan de vermoeide bomen me vastgeklampt aan de te bleke zon die al van ver moest komen... bij het gebrek…

herfst domineert in mozaïek van seizoen en viel met de deur in haar territorium met een barbaars temperament groef ze zomer uit met zongoten energie de tastbare warmte werd door haar donkerte toegedekt haar passen zijn gezet in een zuiging van fluweel in haar stopbewegingen van najaarswaaier zet ze zomer in een ingescheepte stilstand…

De nacht is gespleten en de ochtend is geslepen. Orchideeën sterven op het glas woorden ontwaken in eenzame harten. De lucht is gedrukt in eendagsvlinders wolken wijken voor de zwaan die zich door violen het seizoen inleidt. Geuren bespelen bezige bijen in een muzikale ode van tedere aanraakbaarheid. Vandaag is een vuurzee een bloeiende…

in het oosten kipt de zon de koele nacht over de muur klimt in de ladder van de bomen strooit bladgoud in de kruinen het is windstil de vogels mediteren er is nu sprake van migreren…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

Het is weer herfst, tijd van de bladeren die verbranden: de natuur de regie. In het vrome spoor van de vaderen gloeit de as van de oude religie nog rood na van het aardse hellevuur dat de hemel de seizoenen bevocht, maar smeulend in miljoenen stervensuur Gods jaargetijden niet verbannen mocht. Toch kruipen de dagen dicht op elkaar en doven…

laag donderde de zon haar stralen de wereld in…

oostenwind bladerdek herfsttint regenjack kalebas kastanje tam waterplas oesterzwam rubberzolen storm op til aanbevolen vitaminepil vioolmuziek bliksemschicht melancholiek ogen dicht uitzichtloos depressief pillendoos afscheidsbrief…

Al vallen ook de bladeren, een gouden zon is er toch ook; zo gaan de mensen vaak in weemoed verder. Ze moeten wel, want leven dringt tot vreugde, al er zoveel leed en stilte veel te groot soms; Laat er geen bitterheid gaan groeien in de harten, nu de oogst er is, de aarde die haar vruchten heeft gegeven, ten leven.…

Boven de toppen van de bomen een blauwe lucht met wolkenveren en de geluiden van verkeer en daaromheen vogelgezang het duurt niet lang of klokken luiden om mensen naar de kerk te roepen om stil te zijn en na te denken te luisteren naar oude wijn de zon klimt, en de koele morgen wordt met de oostenwind verdreven hier zit ik, noordzij van…

Uw dagen zijn geteld. U hebt er nog eindeloos veel in het vizier. Waarom zou u stoppen? Uw rijk is gekomen zoals in de bijbel. Plots is het er. Niets kan u bedreigen. Waarom moet u dan opnieuw beginnen? De eeuwigheid maakt bang. Die is normaal voor na het leven, en ik leef nu. Mijn rijk is niet mijn doel. Wanneer dat is bereikt, is er…

Ze aanbad Ra Haar pittig hart, een offer aan de zon. Nu een star gebonden zonnebloem in 't grijze winterlicht. Verslagen huilt ze november-mist. Vergeten souvenier uit eerdere zomertijd. Zelfs niet tot vogelvoer herleid.…

De laatste appels vallen van de oude boom haar knoesten takken moe van de vruchten die ze droeg zuchten voldaan alvast wat bladeren weg vermoeid van deze lange hete zomer voelt ze lomer en lomer haar krachten in de aarde gaan en sluit zich alvast af voor blaad'ren die ze nu laat gaan het gras wordt nog voor `t laatst gemaaid…

De rivier glanst van waterkeien tranen. Een rilling van muggen in brailleschrift. Ze dansen prikken in de spiegel alsof ze met hun kleinste teen de kogels uit het bloed van de wereld proberen op te vissen, uit te wissen. Schuiven uit op bemoste stenen. Wachten vanzelfsprekend als troost op verdriet tot de aarde begint te leven, te beven of…

Ach, laten wij elkaar niet zeggen wat het leven is. De hitte houdt de gedachten gevangen. De boom in de tuin beweegt, het verraad een zachte bries. Even lijkt de verlammende gedachte dat iedere dag, iedere gebeurtenis, verdwijnt zonder dat er echt genoten is, gevreesd is, geleefd is, verdwenen. De tijd vreest de hitte. Het…

Glanzende parels aan dauwketting tussen de rozen De kruisspin weeft haar zijden boog nog vroeg de dag spiedt zij de lichte vleugelslag van elk insect zij lokt haar prooi in het zijden web trekt met haar poot `t insect in nood zij slaat haar slag Ochtendlicht breekt in het dauwkristal in kleurenprisma spiegelt zich het al…

koppig lang hadden de bomen hun zomerse groen vastgehouden maar slechts twee nachten vorst hebben nu de vreugdevuren van de herfst weer aangestoken bladeren gloeien oranje goudgeel en bloedrood op een valse belofte van warmte op deze koude najaarsdag de zon doet nog een waterige poging het licht wat te verlengen en verspreidt een gulden…

Zachtjes wiegen op de wind, kijken met de ogen van een kind; de herfst weer voelen in de lucht en weten dat het goed is zo. Geen grootse dromen dromen maar mild worden als de kleuren die in goud en rood de bomen sieren.…

Zwaarbebaarde knotwilg leunt houtskolig op zijn laatste poten. De winter schrapt en schraapt zijn fraaie franje weg. Georchestreerde chaos. Een blad wringt een ander dwingt een ander uit zijn getormenteerde knoop. Ze willen blijven. Flits Criminele hoop. Ze laten los vallen als een kometenregen maar dan wel beleefd aan u de eer, collega…

de wind is gaan liggen, ik weet niet waar. de zon hangt in het hemelblauw en verwisselt als een goochelaar zovele druppels morgendauw voor duizenden kristallen. wielen draaien met de benen langs de ongelijke rand van een lila paars karpet, langs gestapelde reuzestenen: doch... géén Hun in bed. een vuurvlinder is geland op de top van…

Nu de bladeren weer losgelaten zijn, De kleur van rood en geel zijn intree doet Lijkt ook mijn zomergeluk te zijn gevallen Op de straat waar ik het rood ontmoet Ook op mijn wangen trouwens Maar dan van kou en wind Niet van geluk, mij eens verhitte Als de winter wordt geboren Hoop ik te zijn als sneeuw Mooi en wit en zuiver Wanneer ongetreden…

Wolken zijn uit- eengereten. Het woeste kind heeft zijn vaal opaalgeel jasje verslonden. Dit blijft nog uren plakken in de wind. Op straat kakelen kasseien en kabbelen uitgeput tussen de voegen weg. Het mocht niet baten. De stralen zijn gebroken en zonlicht in haar gat gebeten. Die koketteren nu andere oorden tegemoet. De hoop op vederlicht…

o, mijn herfstkind nu ik je kraaiend vind in een bed van goud gevallen blad voor een verloren zomer strooi jij spinnetjes uit je blonde haar en ieder afscheid is er een voor altijd onze liefde is een zwaluw over de Sahara en elke streling is een herinnering in een schaduw naar meer en meer en meer mijn lief dan stort de waanzin…