Alle inzendingen over verdriet

Dit jaar geen zomer het jaar zonder licht slechts koude stilte in een vergezicht Herinneringen uit neigingen van gedachte kleurloze stormen razen over de vlakte Geen echo om naar te luisteren doodse stilte geen wind die kan fluisteren Afgesneden door liefde uitgerukte tongen gesloten oren ogen die kijken in een waas Ziend een fatamorgana…

Haar hele leven had ze aldoor Van een tweeling gedroomd. Twee zonen vond ze mooi, Maar een dochter dat nooit. De dokter zei haar op een morgen, Het wordt een meisje en een jongen. Ze was niet in de wolken, Alléén maar zwaar verbolgen. Haar onmacht werd groter met de dag, Daardoor beraamde ze een plan. Ze nam mosterdbaden en wierp…

Met een achteloos gebaar knipte ze haar grijze zorgen ongeplengde tranen kunstelde zij tot model wie kent een kapster niet…

Mijn moeder huilt op zondagmorgen -ik mis hem zo en als een kind neem ik haar wiegend in mijn armen mijn moeder heeft verdriet en ieder woord schiet -stil maar, stil maar- nu te kort…

een kar die door de holweg huift waarnaast de zon door kruinen schuift doet mijn hart troosteloos verkrimpen wijl ik je snikkend lang nawuif een traan die mij oogdiep verhit en ’t stof mijns aangezicht verkit rolt onbeheerst over mijn wangen en vlekt mijn kraag, ooit leliewit ik blijf je schrijven, zonder schroom en praat luid voort in…

je mag wat tranen van me lenen een frons of zenuwtrekjes rond de mond en als je aandringt ook een portie weemoed die uitloopt op gepieker in de avondstond of heb je liever muizenissen met rare beelden in het hoofd een kloppend bloedvat aan de slapen en brand van binnen die niet dooft dat alles is bij mij te krijgen in goede staat en welbeproefd…

Verstarde oogappel. Een iris sijpelt uit mijn vuist mijn glazen huis breekt. Het leven traant ontzind.…

Vandaag kwam het besef in volle hevigheid neer Het besef: ik ben je kwijt En shit, wat doet dat zeer Steeds hield ik nog hoop dat je er wel komen zou Maar ik wilde niet zien dat je dat zelf niet wou Je wilt niet echt uit de ellende al zeg je nog zo hard van wel Zet dan die verdomde stap eens! de eerste van 't hele stel! Het doet zo…

los van jou lees ik als een uitgescheurde bladzijde vol ononderbroken zinnen over vrijheid van leven geïllustreerd met foto’s, wolkenluchten boven zee al weet ik zeker dat ik dat ben, je weigert mij te kennen dichtbij jou zong ik notenbalken vol eenzaamheid toonladders van wanhoop met hoge tonen liefdevol de partituren op de vloer - bewijzen…

ik huil jouw tranen langs oude muren van kruisende paden waar wilde klimop oud en haast vergroeid jouw pijn verraden het lang gedoofd vuur al tot as geworden in een veel te vroeg uur haalt aldoor het heden in resteert een leeg gedicht op een liggende zerk een onherkenbaar gezicht op een verdord perk ik huil met jou de tranen zij…

Blauwe lucht bedekt met wit. Met wolken waar verhaal in zit.. Mijn moeder daar die naar me lacht.. Vanaf de aarde zelf bedacht.. Mijn vader met z'n glaasje bier.. Het lijkt net echt zo vanaf hier.. Ik maak ervan wat er niet is. Dat wat ik hier beneden mis..…

Geef me je hand, en sluit de deur geef me je hand, loop mee naar de zon geef me je hand, en sluit het verleden geef me je hand, Straks heb je nog meer verdriet.…

Wanneer jij de laatste traan veilig wegstopt in je jaszak koud en kil tussen de grote bos sleutels voor die ene deur en het laatste boodschappenlijstje waar op staat dat je vooral de koffie niet moet vergeten pakken kromme vingers dat andere briefje waar op staat geschreven ik weet niet hoe laat ik thuis ben wacht maar niet…

Zeg mij hoe naakt kloten zijn dat jouw blastomeren een hecatombe veroorzaken in de schoot van vertrouwde reinheid ridicuul gutst het bloed maagdelijk doodgeslagen in copulatie een tweede maandstonde voorbij hoe rood is de kleur van isolatie in een weeïge gedachtegang de embryonale dodenrit is meer dan ogen kunnen zien…

ik zwijg dat is mijn part slik slechts even als jouw ogen schouwen en je lijf schokt in een bevende smart al heb ik weet van diepe dode grachten en luchten zo zwart als roet mijn ziel kent nimmer het verstild smachten dat jou vereenzamen doet maar ik zie ook jong lente groen in alles ontstaan als een aardse zoen die jou uiteindelijk…

Jouw nobelheid was je zachtste goed jouw onomstreden trots het leven is niet eerlijk De film gedanst in een zilveren kamer van een gouden balkon met ontzag de oneindigheid bekeken Zonder heil gezonken, dronken want alles was toegestaan samen in tijdsvertraging midzomernachts droom Jouw oprechte loop jouw werkelijke gedichten jouw…

Een ochtend en een avondtraan Laat maar lopen laat maar gaan Verdriet in een neergaande lijn Gebroken rood, hart vol van pijn Een ochtend en een avondtraan Laat maar lopen laat maar gaan Vervlogen al je mooie dromen Waterlanders die blijven stromen Een ochtend en een avondtraan Laat maar lopen laat maar gaan Ooit wordt dit leed weer verleden…

Roepen we, roepen we om nog meer wijn de avond te bedwelmen. Loochenen de hete pijn, het razend knagen van hierbinnen. Roepen we, ja, roepen we, dit krijsen overstemmend. Roepen we om nog meer wijn, de pijn, de pijn... In memoriam Ton B.…

zij verzon stilte op het dromenkleed van gewezen bloemen tekende zandcirkels over het venster heen waar schaduwschelpen haar gezicht omringden alleen in de vallei hoor je nog krekels zingen…

ik hunker naar de warmte de kilte brengt riltekens op lichaam en geest de winter duurt nu al jaren ik slik mijn gevoelens weg om de verkilling niet te voelen ondanks de slechtnieuwsberichten het sarcastische schrijven dat de tijd weer geen tijd voor me had telkens opgeschoven worden naar later het slot blijft vastgevroren achter de…

er zijn zo van die momenten ik ken er meer dan een die mijn wortels doen vervagen in een reeds gestorven lente het zijn van die dagen van schrijnend onvervuld verlangen dagen van verloren licht mij splijtend in verwarrende lagen waar zwarte beelden ter mijner eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet…

ik heb de stilte ontmoet niet achter in mijn tuin waar de buurvrouw onbarmhartig haar woorden laat veren slordig uit de bodem geschraapt zo denk ik, rechtop staand zonder bewegen onder de late lucht het is nu zomer en met vlinderfladderende armen snijd ik vogels en paarse wolkjes uit het licht omlaag vol gedragen bruidsvluchten die…

ver weg is de poging tot een lyrisch epos anders dan eerst weekt het beeld niet langer los de derivaten werken in als klanken zonder geluid, een omfloerste ziel het brein, uitgezaaide ranken broos en immobiel…

mijn gedicht is een gebrek aan woorden gevoelens wroeten onderhuids in het rond ik heb de geest niet maar gevoel bekoort me vanaf van ochtend vroeg het is nu avondstond de klanken janken door mijn hoofd en ziel dat nu eindelijk eens het kwartje viel ik zit te piekeren tobben en te zweten ik had het allang en grondig moeten weten de horizon…

Een blijvend zichtbare deuk in een pakje boter slaan Lukt makkelijk als je het een half uur uit de koelkast hebt gehaald De deuk in mijn ziel had nooit zichtbaar mogen zijn Was ik toen hij geslagen werd koud of juist heel heet?…

De beek in verval ontdiept zichzelf met kreukelig blad en met zand van hogere lagen ze kruipt weg in de schaduw van verwilderend hout fijnstof met het sijpelende water zichtbaar waar de zon wat ruimte krijgt het nazomerlicht breekt brokkelig de schaduw die over haar stroomgebied hangt stuiptrekkingen van een lang gerekt bestaan…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

In het portaal hing de duffelse jas Van Opa zwart en zwaar en hard Hij werd al stoffig maar hij was Waar Opa hem gehangen had Hij was warm maar ook zo somber saai Heel anders dan mijn Opa meestal toonde Samen met mijn Opa maakte ik lawaai Ik herinner mij de laatste blik toen hij nog bij ons woonde Voordat hij daar spierwit en lijkbleek lag…

Ja, en dan is daar die foto, een vrolijke blik in de lens, een stuk van die oude auto net zichtbaar boven jouw haargrens. Van jou niet de mooiste foto, die staat daar op de boekenkast, maar jij en die oude auto, niets heeft zo bij elkaar gepast. Ja, en dan kijk ik naar die foto, hoor de stem van de verkeersagent, total loss zijn man en…