Alle inzendingen over tijd

Zephyros blaast met zijn warme adem al dagen lang jong leven door April, zij fleurt op in roze appelbloesems, tooit zich met zacht fluweel en groen, straalt jeugd en kracht wanneer ze opstaat, en flirt stiekem met de zon, haar bronzen minnaar in de morgen. Iedere nacht speuren haar blikken onrustig de grenzeloze diepten van de hemel af, haar…

Jaar in en uit wordt er veel weggegooid Het raakt bedorven of er vallen gaten Wat blijft is de gewoonte om op je knieën de matras te betreden daarna met je hoofd Later de moede rest draaiend te ruste legt op de rug Nog even de dagelijkse zonden overpeinst en vergeving vraagt…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

Vogels vliegen in de lucht Als ik weer in gedachten vlucht Vogelvrij vliegen levenslang Gedachte vrijheid duurt nooit lang.…

Het is een raar iets, Je houdt het in de gaten, Maar opeens is het niets, En dan ga je het haten. Ik wou dat ik de tijd kon beheren, Terugspoelen op mijn manier, Erover fantaseren, Met heel veel plezier. Tijd is iets waar we niks over kunnen zeggen, Het is iets wat iedereen graag wil, Je kunt het niet vast leggen, Want de tijd staat nooit…

ach ja de tijd van alledag mal mag is helaas voorbij alles verzinkt en verglijdt we speelden schroefje boutje wat was je een stoute meid blitse speldjes op je mouwtje dat jij liggend vrij op je zij bibberend 'n olifant toen zag…

op het oog een foto uit voorheen de USSR maar schijn bedriegt we schrijven 1954 in Den Haag op een schoolplein aan de Ferdinand Bolstraat rennen piepjonge scholieren tijdens een autobandenrace naar de blinde muur van de toekomst die later vaak zo kwetsbaar bleek…

Weinig wist ik als een kind van jaren niets van tijd, het noodlot kwam in vlagen machtig schudde hij zijn wilde haren van zijn zin begint nu iets te dagen In de toekomst is zijn wil ophanden daarom heb ik duidelijke klachten elke dag zijn wazige verbanden nu en dan gevangen in gedachten Ik verwens zijn ongewisse kansen later klinkt niet…

kinderen hebben hun namen op stoeptegels geschreven uitwisbaar teken van leven want krijt gedachten gaan terug naar een andere tijd waar het land dat hier lag is achter gebleven er was gras zon en hooi en ik op de mijt…

Vandaag Gekleed in het lichtblauw Vliegt ze door de lucht Lacht en huilt Vriest en dooit Ontmoet een vriend Morgen Maar dat weet ze nog niet Vandaag…

Zacht geel zonlicht in de ochtendmist, kleurt de klimopstruiken van de dromende, stille Palatijn. Slakkensporen glinsteren langs verbrokkeld puin, vertragen het verleden. Heel ver in de verte, hoor ik hoe Cicero, fel en overtuigend Catalina vernedert. Rome's senatoren, wit en indrukwekkend in hun wijde toga's, geven hem gelijk…

geef me tijd en ruimte te ontdekken wat er nog niet is en ik leer je over vrijheid van gemis geef me je beste discussie laat me vechten voor de woorden in de strijd om dominantie ik geef je daarvoor tolerantie geef me inspiratie voor de langere termijn laat mijn vrijheid passie zijn ik zal je steunen, nooit beperken dat zul je snel genoeg…

de tijd verstrijkt in een muur van stilte doorbroken door een schamel licht waarin wij zoeken tastend, struikelend onze dromen tegemoet verblind in een spoor van jong verlangen waarin troebele beelden zich uiten in helder schijnen en donkerte opglinstert in een weergaloze schittering…

Hoe ver ik ben ontgaat mij halverwege of bijna daar dit is slechts een halte tussen ruimte en tijd dan passeert ze likt de glimlach van haar lippen stapt samen met mij over van buurtbus naar eeuwigheid we stoppen nooit meer.…

roestig reclamebord van een vervlogen gazeuse... destijds een echte knaller…

Terug op handen en voeten, zwart-wit en monogeluid. Gelukkig zonder schuld en het heilige moeten. Geuren en geluiden drijven boven bij een beeld. Weemoed als verlossing, voor een wereld die je niet meer deelt. Klauwend in de ijle lucht, verstikt onder een dikke deken. opgeruimd en liefhebbend het einde tegemoet, voor je uit alles wit…

Jouw stille woord van angst dwingt mij tot nader denken over het verstrijken van de dagen, terwijl nu, op dit moment, de tijd langs het balkon vervliegt, in de ijle, kringelende rook van onze laatste sigaret. Iedere dag ligt vast en strak verankerd, in het eeuwig herhaalde ritme dat onze dagen deelt. Misschien, misschien ben ik al…

In mijn hoofd is alles tomeloos terwijl ik luister naar de wind van zeven wereldzeeën Onvast schrijf ik in ’t zand hoeveel ik voor je voel, lief kind had ik maar hier met jou gevreeën Leeg nu het strand, de zee schreeuwt eb Zacht fluister ik, de tijd die stond niet stil O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn…

er zijn erbij die vleselijke geneugten des avonds ondergaan ik niet, ik betreur in stilte het klimmen van de maan is er immers niet een dag verdwenen een dag die zoveel brengen kon warmte en liefde onder een ware vrienden-zon ik verzucht en schuif de gordijnen dicht wend mij af van het kille maanlicht…

Binnen het afgebakende zwijgen verraadt elk geluid, hoe miniem een daad van verstoring het struikelt binnen vraagt welke dag het is maar in de woestijn hebben dagen geen namen we spreken in gebarentaal over de doorwaakte nachten het vergeten doen we in de ban het hunkert naar de contouren van het verlaten landschap naar de verdwenen delen…

ikzelf geef niets om een nieuwe dag niks voor de dageraad verhaal niet over de frisse merel of van de prille beiaard ik zie niets in de ochtendnevel van een gouden morgenstond waarin mistslierten worden geboren boven de klamme heidegrond die tijd laat ik voorbij gaan en verlaat mij aan de nacht daar zijn de uren zoveel milder zolang…

Restjes avond, opdrogend in de nacht blauw van nuchterheid en magere zin in vage dromen, onzekere werkelijkheid. Onder wazig lamplicht schrijven vingers verplichte woorden, luisteren gevoelige oren naar onheilspellende stiltes. Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

We dwalen zomaar wat in de tijd bladeren vergeelde bladzijden tot een oud en stoffig boek de kleur van haren vlammen mij tegemoet mompel "das wahr einmal" zelfs in sepia ziet het nu bleek we lachen om de lengte van de rokken mijn hemel wat zagen we er uit hotpants en lange rok Afro-kapsel, sluik en lang dan weer een blonde korte…

die nacht was er een van de meest sombere uren zo zwart en onpeilbaar diep, een ven waarin een verdwaalde reiziger verdronk moeizaam verscheen de ochtend en aan de keukentafel zat ik lange tijd met verkrampte handen de hele dag -gisteren- was immers verdwenen vaak blijft er iets achter, een voetstap in de sneeuw een lach in een kamer of de…

Lijnen ijzeren lijnen lijnen van ijzer langs Hollands liniaal In het landschap als neergelegd over weide,langs waterloop en 'n rug zand Al reizend word ik wijzer leg m'n oor te luisteren tegen de koude ruit Ik hoor hoop stem van pijnen 'n vraag die brandt niet wordt gesteld Pas op 't perron van aankomst blijkt de klok…

Doelloos zittend in het heden Verlang ik smachtend naar de toekomst Want de pijn uit het verleden Is nu wel genoeg betreden Vooruit gaat het pad dat ik lopen zal Niet bang voor versteende spoken Achter rechtgehouden schouders Glimlachend naar de horizon Daar plant ik dan mijn nieuwe boom Verspreid mijn bladeren in de wind De fluiten klinken…

De maan staat op de Yo Mei-berg, een boordevolle schaal; Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal. Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen. Soms heeft een mens volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.…

de stenen fluisteren hier dat ze nog oren hebben en jarenlang de tijd met luisteren hebben verbeid het kraken van planken verraadt dat niet alleen de muren zich uren hebben getroost met wat maar des mensen kwam ik zit in mijn oude zetel en aanhoor in mijn hoofd wat met weinig rucht verteld mij tot ware bewoner maakt omdat het zo hoort…

een sluimerend pand met de blinden gedicht maar bovenin brandt nog een glashelder licht hoewel overkapt en van slapen bewust verdwalen de woorden en laten geen rust ontsnappen de zinnen doorlopend de deur naar donkere kamers vol zwartwitte kleur de bladzij die gister of ooit is geweest ligt letterlijk open voor ’t oog van mijn…

Katten krabben het tapijt aan flarden zoals de tijd weefsels van organen slijt. De aarde tolt en lijdt onder concurrentie en nijd wat heet verstandig beleid. Tweeduizendenzes jaren krijt op het bord van de vlijt hebben geen duister bevrijd. Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…