Alle inzendingen over afscheid

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…

Ooit ontkiemt klein en teer, een wereld die je opent. Stevig geworteld, reikhalzend strek je je onwankelbaar uit. Je groeit en bloeit, takken zwaar bevrucht. Een last even en dan loslaten. Je krimpt ineen de wind waait verhalen door je bladeren. Je schudt ze van je af ? Of laat ze met de regen zachtjes gaan ? Is er…

het gonzen in de malle uren de weerklank van een wekker een schepping zingt ons wakker vandaag is vroeger gekomen dan verwacht, de linde schudt haar vocht tegen de ruiten, wij verzoenen ons even tussen veren de regen slaat een laatste groet voor ons beiden en we bereiden een ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt…

Het is vandaag 29-10-08 de dag van 2 jaar geleden. Dat ik in haar ogen keek, en dacht.. Is dit nou echt het laatste.. Laatste woord... Laatste blik.. Laatste aanraking.. Voordat ik afscheid moet en zal nemen? Het geloven van is een besef van machteloosheid. Kan niet meer terug.. Zal het moeten doen met herinneringen van toen en nu.. Voel…

lieve mama, Een lege plek veroorzaakt groot gemis Een lege plek dat is wat er nog is Maar toch vond ik 't fijn dat jij lieve mama mijn moeder mocht zijn…

Donkere wolken Een aanraking en een zoen Regen op mijn huid…

licht zegt ze geef mij je licht zodat ik het meenemen kan naar het zwart zwart zegt ze zou ik je nog kunnen zien mijn lief in het donkere licht, schemer zwemwater van mijn moeder troebel zegt ze geef mij je geef mij je…

Nog even laait het rood en geel in oude eiken eer de bladeren vallen; ik tel ze niet, - weet niet van hun getallen maar zie dat het er wel heel veel zijn, die dan andere taken krijgen: ze worden humus voor een nieuw begin, zo vinden zelfs de bladeren een diepe zin en hoeven niet voorgoed te zwijgen. Hoe zal het dan wel met de mensen gaan…

Ik laat je los nu, liefste mama. Dit doet vreselijk veel pijn. Maar jij en ik moeten nu voort. Ik met mijn leven en jij verdwijnt achter de hemelpoort. Jij begint nu aan een volgend hoofdstuk En ik wil komaf maken met dit verstikkende verdriet. Een loodzware opdracht, we zien wel of het lukt. Maar dat ik verdrink, dat wil jij zeker niet.…

ze legt haar kind in bed tijd voor je slaapje mijn schat ze lachte pretoogjes ontmoeten haar die liefelijke kinderblik vertederd haar moederhart ze heeft even rust grasduinend in de krant een koffiekoek in de hand ze is gelukkig met dit leven haar man komt thuis een dikke knuffel zachte kus op openende lippen zalig eenheidsgevoel…

In die laatste dans van kansen zal ik niet je partner zijn. Jij zult met die ander dansen, op dat laatste dansfestijn. In die laatste dans van kansen zeg ik jou bestaan vaarwel. Jij zult met die ander dansen, een opnieuw verbonden stel. In die laatste dans van kansen zie ik je met weemoed gaan. Jij zult met die ander dansen, ik blijf…

Verdriet, gemis en pijn. Nooit kan ik meer bij je zijn. Snikken, huilen en brullen. Niets kan deze leegte vullen. Rouw, leed en treur. Een nieuw leven staat voor de deur. Gevoelens, herinneringen en dromen. Ooit zullen ze weer wegstromen. Bijzonder, goed en fijn. Dat is hoe Mart in mijn gedachten zal zijn. Allee. Kom aan. Vooruit! Ook…

Je was vol levensvreugde, goede moed en oeverloos vertrouwen, al wist je dat de dood, die grote zwarte dreiging, ook jou belagen zou en het tenslotte nog zou winnen. Je kon ook zingen nog vanbinnen al zag je aan de bomen hoe hun laatste blad moest losgelaten en humus worden voor een nieuwe lente. Dag lieve Sarah, wees nu helder als…

wat gaat er fout als ik in de spiegel kijk, wat is er toch zo mis met mij, waarom gaat mijn schaduw lopen, en steekt die op de fiets me voorbij; schijnt het licht ook op de maan, en weet de zon wel van zijn bestaan, heeft de eb wel iets aan de vloed, en is godverdomme wel echt een vloek; moet ik mij schamen voor mezelf, is het gewoon niet…

Mag ik je wat vragen, staat de tijd soms ook voor je stil, mag ik kijken diep in je ogen, ook al draag je een aartslelijke bril; mag ik naar je staren, ook al kijk je niet naar mij, kan ik je ook aanraken, of is de grens daarmee bereikt; wil je met mij iets gaan drinken, de laatste trein is nu toch voorbij, zal ik je daarna vervoeren,…

en als ik jou nu ook vergeet zo stilaan niet meer weet hoe je ogen lachen konden en jij zo stuk na stuk verglijdt in vergetelheid waar zal ik je dan vinden als zelfs je geur verdwijnt uit die oude trui zoals je foto steeds wat bleker wordt zo verlies ik jou…

Tussen jouw tranen zo mooi en zeldzaam onder de rivieren zwem je weerloos op grote tafellakens trillend van geilheid door niemand zo bedoelt eindelijk alleen op reis door zon gebakken gedichten lezend zweef je, draai je verander jij jouw lijf onstuimig, langzaam wulps verleidend van kleur verschietend leef je intens kom je…

als je doodgaat zal ik je zoeken in elke kamer ieder huis elke stad zal ik je zoeken zal ik je zoeken en ik zal je roepen bij het vallen van de avond in het duister van de nacht bij de glorie van de morgen zal ik je roepen zal ik je roepen en ik zal treuren met je foto in mijn hand als ik vlucht in je oude trui voor de oorverdovende…

Voorbij Het is voorbij Voorbij is de pijn De pijn die jouw leugens en gedraai mij brachten Voorbij mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn tranen, tijdens al die eenzame nachten Het is voorbij. Vrij Ik ben vrij, eindelijk weer vrij Vrij van knellende banden Vrij van leugenachtige handen op mijn huid Vrij van wegdraaiende ogen die…

het gebroken hart lag in duizend stukken op de drempel waar het zo even nog overliep van haar had hij signalen als paardenbloemen in de wind geblazen verblind door zonnestralen die zijn blik hadden vertroebeld maandenlang had het geluk geregend waar hij door werd overspoeld nu lag het daar in splinters en drong de bittere…

vaak, misschien wel te vaak heb ik hier uw reden tot leven gelezen bekeken gedichten ik haak af heb het gezien…

"Vervlogen, als sneeuw voor de zon.. De duisternis heeft gewonnen, het licht verloren.. En toch heeft het licht ergens gewonnen.. Je hebt je rust gevonden.. Je gaat daarboven wonen, als een fonkelende ster.. Zodat je altijd over jullie mam, pap en jullie Manon kan waken, vanaf je wolk zo ver.." --------------------------------------------------…

Ik heb een kaarsje gebrand, een lichtje speciaal voor jou het vlammetje stond rechtop ’t was bij een kerk, een enorm geval, waar ik dat kaarsje heb gebrand ’t roet op de muren, liet zien dat er veel mensen voor mij gingen die misschien net zo iemand als jij verloren zijn. Ik heb een kaarsje gebrand, de vlam stond recht omhoog, een windvlaag…

Ik heb een veertje over zee geblazen gewenst dat het een hart zou vinden waar het overheen kon strijken Ik heb mijn dromen losgelaten verlangen naar het onbereikbare schroeide een brandmerk in mijn hoop Ik heb mijn tranen laten vallen in de zee en getracht op te gaan in het oneindige Ik heb mijn voetstappen op het strand gelaten en…

Dikke wimpers Op ronde wangen Hier ligt een kind Door de dood bevangen Hier ligt een kind Stil en vredig neer De ouders zijn kapot En weten het ook niet meer Zij beweren wel te geloven Maar zij zijn nog hier En het kind "daarboven" Heimwee knaagt nu al aan hun hart Verzonken zijn zij In diepe smart Het kind heeft het In het…

Peinzend laat ik mijn ogen dwalen Treurnis strijdt, waar liefde droomt Weet niet meer wat me door d'aderen stroomt Ik zie en kan geen adem halen Het woord dat steeds mijn krachten toont schreeuwt nu dat slechts te zwijgen loont…

Ik heb je eindelijk laten gaan Het was tijd me te verlaten Zo gezegd is het gedaan Schoorvoetend zocht je naar de poort een echo door de straten De winterwind duwde je voort geen mens heeft nog van je gehoord Ik heb het zo gelaten De stilte gonst een vage spijt Ik bijt mijn lip Wat ben ik kwijt.. maar roep: Het is hier lentefris!…

Toen de dauw nog sprankelde Op de wankele broze takken Was ik het, die wankelde Eindelijk weg van de pijnloze ongemakken Toen de mist eindelijk verdween Kwam je langzaam naar me toe En jouw oneindige lach verscheen In mijn allerlaatste beetje moe Het licht kaatste in duizenden stukjes Echo's van de laatste regenbogen Duizelend van al deze…

Als bloemen de kelken sluiten De moede hoofden buigen Als vlinders de vleugels strijken Het tere lijf ten ruste wordt gelegd Als de dag haar einde nadert En de nacht al zwijgend op je wacht Dan zingt de merel Van het leven Dan zingt de merel Van de volgende dag…

Letterlijk En figuurlijk Schrijf ik je Van me af Heb ik je Afgeschreven…