Alle inzendingen over algemeen

Ik houd van koffie versgemalen (niet te vreten bee thee wee) maar die geur da’s hof van Eden instant jeuk onder de leden zoiets als land na jaren zee om daar de mosterd te gaan halen. Ik houd van live-muziek, gitaren ruig maar plinkieplonk mag ook ik houd van drumstellende stokjes de indruk van te korte rokjes badend in schemering en rook…

Op een eiland zonder treinen volg ik het spoor van zon en zee de bielzen in mijn hoofd verdwijnen maar de machinist rijdt mee met kokkels, zaagjes, slakkenhuizen en alle schelpen die ik vind probeer ik jouw dood weg te sluizen maar ze voelen als bruin grind als een jutter langs de kustlijn sprokkel ik mijn laatste deel liever een zoutpilaar…

Kom lief laten ons hand in hand voorbij de winter gaan waar geen afgebeten dag de leegte schrijnen zal of gedachten vult met woorden in het onbekende rust wellicht de stilte en herkenning van onszelf…

Kom lief laten ons hand in hand voorbij de winter gaan waar geen afgebeten dag de leegte schrijnen zal of gedachten vult met woorden in het onbekende rust wellicht de stilte en herkenning van onszelf…

Duizenden sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden En toveren alles om in een smetteloos wit kleed Een pracht gezicht, maar het veroorzaakt wel leed Zo iets gebeurt als de winter echt is ingetreden. Maar afgezien daarvan, geeft het ook sfeer En voor veel kleine kinderen is het een lust Het schept vreugde, vrede en toch ook rust Schilderachtige…

De wereld is obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto…

als mens van wolken en wind hoop ik dat ik mezelf niet weer verlies in een zee van dromen om later als zeewier aan te spoelen en voer te zijn voor meeuwen ik zou immers veel gelukkiger zijn als zeepaardje…

Als de ondergaande zon de blauwe hemel oranje kleurt en de maan met de sterren flirt dan gaat het vriezen en krijgen we kou voor de kiezen misschien met een graad of tien onder nul in de nachten dan halen we snel de schaatsen weer uit het vet en genieten we zwierend en zwaaiend van ouderwets Hollandse ijsspret waarop we zolang moesten wachten…

Ik heb de troep in mijn leven geloosd Ik gooide achteloos de w.c.-rollen over Het balkon. En toen het balkon ook nog. Daarna de hele flat, behalve mijn eigen Woning, die heb ik laten uitbouwen. De maan die heb ik verruild voor de Zon. De huismussen werden in een paar Secondes flamingo's. Met een toverstok Toverde ik vrede in de wereld…

dichten is als zandweten terwijl mijn bloed fluistert met de golven en mijn hoofd blauw en helder is waan ik mij zeegodin nooit van de kust verlaten dan ... en pas dan vloeit de woordenstroom dwars door me heen…

Zonder een vrouw is een man altijd onvruchtbaar.…

'de vlinders voeren geen reet uit ze laten zich maar vervoeren door de wind, cirkelen doelloos rond, hebben geen hersens en geen duidelijk doel, behalve zich voort te planten dan. Ze doen me aan andere schepsels denken, maar daar kan ik nu niet opkomen. O ja, de mens. (zo, weer een gedicht in elkaar geflansd, en nu naar bed toe)…

stiller dan de diepste stilte kouder dan de ijzigste kilte eenzamer dan ooit meer verlangen deed ik nooit warmer dan de heetste zomer sensueler dan de slaperigste dromer liefdevoller dan het kleinste kind kleuriger dan het fleurigste lint waardevoller dan de mooiste schat dieper dan de zwartste kat echter dan de grootste waarheid wanneer…

poëzie is beweging zoals het hele leven een bewegen is... je zoekt naar springlevende woorden die willen dansen van de morgenstond tot het avondrood we vinden zinnen die er iets toe doen en tenslotte maken we het vers af in strofen en coupletten om toch vooral maar iets na te laten voor de overlevenden…

tijdens de duistere dagen ontdekken mensen elkaar en elkanders kwetsbaarheid...…

als je denkt je woorden te kunnen verbeteren en zoals het een dichter betaamt, je terugtrekt "in alle eenzaamheid", dan kan blijken dat men je schrijfsels maar matig kan waarderen, of je zelfs kan verdenken van plagiaat.. dat zou nog eens wat zijn en je troost je maar met de gedachte dat het dan gaat om je reinste plagiaat…

Als de avond is gevallen en de duisternis ontwaakt, de gordijnen zijn gesloten en de arbeid is gestaakt, maaltijd weer is afgelopen, koffie binnen handbereik, denk je dan niet diep van binnen 'God, wat ben ik eig'lijk rijk'. Ik kan me zo tevreden voelen met de dingen van een dag en ben dankbaar voor datgene wat ik steeds ontvangen…

Woorden, woorden niemand luistert niet indien geschreeuwd niet indien gefluisterd Woorden, woorden die al lijken te verdampen bij het verlaten van mijn mond Woorden, woorden niemand luistert niemand die het verstond…

Alles is rijk aan ellende maar als je zo denkt ben je niet goed in orde naar mijn bescheiden mening De globe is wel vol shit, problemen maar denk eerst aan t mooie blauw dat ook in gedichten hoge ogen gooit. Ik schrijf stukjes als dominostenen: op elke steen één letter en ze vallen één voor één om. Soms zie ik er wel een been in. Soms…

Tijd is zo'n kostbaar gegeven, die moeten we intens beleven. Geen enkele tijd komt ooit weer terug, Tijd gaat altijd veel te vlug. Als je terugkijkt op je leven Kan je tijd wel terug beleven. Genieten of een traantje laten, die tijd van toen heeft ons verlaten. Hoeveel tijd er voor ons ligt, daarop heeft de mens geen zicht. Een dag…

Soms is het niet te bevatten als je nadenkt over het mysterie van de dood en het wonder van nieuw leven in de moederschoot geschapen naar Zijn beeld geboren met gelijke kansen maar toch zo verdeeld Met de conceptie zijn alle kaarten al geschud je doodvonnis getekend kansen zijn berekend maar ook vele onbenut We banen ons een weg in het…

Geweldig de hoeveelheid in mijn hoofd De gedachtestromen zijn haast niet te overzien Er is me gezond verstand beloofd Met alle vertakte ongein, weet ik niet of ik het verdien Van kwadengedachten beroofd Het paardenmiddel heeft me verdoofd Moet ik lachen terwijl ik grien? De stemmingen maken dat ik het daglicht niet wil zien Ik steek de kop…

Wie zijn wij dan? zijn wij als vlinders die dansen in dit licht onvoorspelbaar in dit leven vallen als materie onbegrijpbaar dit mysterie Zijn wij dan? Zijn wij dan echt? recht vooruit eerlijkheid duurt `t langst meeuwen dansen boven `t strand Wie ben jij dan dans jij dit leven met angst daar gaan de sterren alvast vooruit in dit…

De hoge hemel dringt wolken ontfermen zich over de aarde deze dag kan verbeiden tot mooie natuurlijke dingen leiden. Zeggen kom gerust in me wonen wees vandaag mijn hart en uit leven er waait wel een heuse reuze storm die ook weer schonend schoons kan geven.…

GELOOF Ik struikelde...maar werd gevangen, ik wenste niet....maar bleef verlangen Ik worstelde...en kwam weer boven, omdat ik altijd.....bleef geloven! HOOP Ik ben gevallen...maar weer opgestaan, Ik was gestopt...maar weer doorgegaan. Ik sloot me af....maar stelde me weer open, omdat ik altijd....bleef hopen! LIEFDE Ik zweefde…

soms is dichten ledigheid verbergen achter wollige woorden dan weer is dichten vertedering oogsten in willige woorden doch meestal blijkt dichten kwetsbaarheid verbloemen het met fragiele woorden weerstand bieden... maar voor de meeste dichters blijft het knokken voor elke strofe die met wegstrepen wordt bedreigt…

wij speelden samen onze fantasierijke spellen cowboys, ridders, superhelden de tijd rijk wij groeiden in het leven onze helden bleven waar zij roem vergaarden stierven nooit onze vaders samen speelden hun helden die eveneens hangen bleven in roemrijke tijd…

Hoe het is een vel papier te zijn je zuigt er het harde bruin uit zucht jezelf een azuren hemel beslaat de gewelven met ranke houten planken en speelt er koning over een zelfverzonnen rijk en als je een dagje ouder wordt veeg je alles weer uit zoals de krop in je keel…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…