Alle inzendingen van porter

Voornaam en bruin zie ik haar lopen, breeduit gevuld m'n raam voorbij. Na alle slavernij van vroeger vrij was zij gelukkig naar het scheen. Nog zweeft een wereld om haar heen van katoenplantages uit het Zuiden, van Oh My Old Kentucky Home met zomers uit een verre droom. De negerhut, die van Oom Tom, is altijd nog haar huis en haard, haar…

Ik wil niet aan je denken deze dag, want het is nog maar zo kort geleden dat je het duister van de aarde zag, zo onvoorstelbaar diep beneden. Allerzielen is het, de hele dag waarop het grind op velen wacht, wanneer een mens diep bukken mag uit eerbied met een bloemenpracht. Laat het voorbijgaan deze dag, omdat ik nog lang niet kan beseffen…

Niet licht zal ik vergeten zoals hij onverdroten stond diep buigend in het circuszand en wuivend mij liet weten iets uit zijn wonderland. De grijns rondom zijn mond die ieder in het leven wacht wie om de wereld niet meer lacht, als troost gestrooid in 't rond. Scheef z'n hoedje en het gele haar, de wanhoop om wat is mislukt en toch te…

Soms denk ik over mensen na die ik maar even heb ontmoet, een kort gesprek, een warme groet met hooguit nog een wuif erna. Als stille schepen in de nacht gingen ze aan mijn kust voorbij als schimmen langs de horizon zo onbereikbaar als 't maar kon, maar ogenschijnlijk zo nabij. Komt er een schip alsnog in zicht, dan vind ik uit een…

Je ziet haar op de televisie gaan, een vrouw zo diep gehuld in zwart en dan ineens die klap, die smart, te veel voor doodgewoon een traan. Haar armen die in de rondte slaan, haar wild gekrijs als zijn gezicht nog witter dan het bleekste licht verschijnt onder een doek vandaan. Iemand te zien van wie je houdt zo wreed tussen verwrongen staal…

Aanwezig bij een graf alweer van iemand die is heengegaan. Een droefenis, ook deze keer onder treurenden te staan. Bij het afscheid van de kist nog door het glas gekeken naar iemand die is weggegrist, het deed mijn huid verbleken. Want wie een ander ooit begraaft, staat oog in oog met eigen dood; in rouwkleding snel opgedraafd, verschijnt…

Het huis waar ik een kamer had was doorgaans stil de hele nacht; hooguit een muis die onrust bracht of iets van buiten uit de stad. Maar soms weerklonk een roep om hulp door alle kamers heen, over een gestalte op de stoep die iemand haalde naar het scheen. Verloren liep hij door de gang voor spoken en voor mensen bang, en hoorde weer de…

Wat duurt de avond sierlijk lang met dalend licht nog om me heen, met straks de schemer zo meteen. De radio speelt zacht gezang. Voor avondlucht niet langer bang, neem ik vast afscheid van de dag die als een zomer languit lag voorbij de tuin, voorbij de gang. Met zoveel bloemen uitgestald als een ruiker in het paradijs, win ik opnieuw…

Het is een mooie dag vandaag, zo te zien, geen wolkje aan de lucht, een enkele misschien. Wat wuivend groen, waarbij een hoge plant over een steen naar voren buigt aan deze kant. Er staat geschreven, gebeiteld met erin wat goud, een meisjesnaam: Marloes; ze was pas zes jaar oud. Er lag een pop op vers omwoelde aarde, een schoteltje, een vorkje…

Er is iets met de zondagmorgen als stilte heerst in vroege uren, die langer dan gewoonlijk duren. Dan ben ik thuis, en als geborgen. Nog nauwelijks begonnen kijken straten voor zich uit met auto's, fietsen - zo door de ruit als voor gebruik verzonnen. Het heeft iets weg van Legoland, een speeltje voor een kind dat elke dag opnieuw begint…

Altijd en door alle jaren heen heb ik mezelf soms horen zingen van iets dat boven alle dingen me als een diamant toescheen. Een geluk dat nimmer zou vergaan en met zijn schittering wil zijn als lichtjes in een stadsfontein waar 'k vaak ben blijven staan om het spel te zien van 't water dat in de lucht een buiging maakt, maar toch al…

Ik wou dat ik weer was toen ik een beetje lachte om iedere gedachte - en nog iets had van een onbeschreven blad. Dat jochie uit de eerste klas die naar de mensen keek - en in zichzelf gebleven nog niet op iemand leek. En in dat prille leven nog met verbazing zag hoe wolken verder zweven, ook op een doordeweekse dag die windstil was…

Verstreken zijn de vele jaren. Versleten raak ik als een schoen die in de etalage bij Van Haren het absoluut niet meer zal doen. Dat komt wanneer de tijd verglijdt en elke dag een beetje meer iets van de hak en zolen slijt, met krassen in het bovenleer. Ook met de veters is iets mis, die vaker slepen over straat, hetgeen niet ongevaarlijk…

Van verre komt de wind voorbij, je ziet het aan het koren dat meebeweegt en diep van kleur de avond helpt aan een odeur als nooit tevoren. Op goed geluk hierheen gegaan en in de countryside beland, waar dorpen je nog groeten - ook als je even stil blijft staan en op de kaart van Engeland niets zoekt om te ontmoeten. Zachtglooiend zijn…

Een middag midden op de oceaan langs trappen naar het bovendek gelopen kom ik bij de railing aan en blijf er staan tussen twee breedtegraden van de tropen. De einder neemt rondom geen einde als mijn ogen als een albatros gaan dwalen over 't water met beneden de koralen die bloeien in het blauwe zijnde. Bruinvissen lijken op gevonden…

Nimmer heb ik tot Hem gezongen, een lofzang in een kathedraal of kerk. Nooit voelde ik me ertoe gedrongen, niet bij het opstaan of na m'n werk. Alsof Hij dan het lied beluistert zoals een leraar die mij overhoort, of 'k als mens wel ben gekluisterd aan een God zoals dat hoort. Eerder wil het me overkomen dat ik dichtend op een strofe…