Alle inzendingen over overig

Soms zie ik alleen de lucht. De wolken die voorbij gaan. De blauwe lucht strak gespannen. Doorbroken door een vogel. Soms zie ik de aarde. Soms zie ik een mens. Dan kijk ik om me heen. En zie vele leven zonder leven. Soms is de dag voorbij en dan…. Weet dat ik leef.…

Een lege glimlach verlicht de nacht. Een glinstering van een gevallen lach. Een oog valt dicht, een laatste glans. Rolt naar beneden zonder te vallen. Ik zie de wolken in je ogen. En hoor je naam als een zachte fluistering. Een zachte klank weerklinkt als een echo voort. De glinstering uit jouw oog valt op mij. De band die zo ontstaat verbindt…

Vlinders voel ik in mijn buik ik zie hen als ik mijn ogen sluit in een paradijs met duizenden bloemen vlinders vliegen daar vrij ze kleuren dat sprookjesland als een schildershand als ik mijn ogen dan weer opensla en naar buiten kijk zie ik één vlinder op een stengel ik voel me rijk.…

We kunnen nog heel wat leren van de vogels met hun fijnbesnaard gezang alles in harmonie en op het juiste moment maar bij ons is de fijnbesnaardheid soms een kakofonie omdat we zo aan eigenbelang zijn gewend…

Schielijk schuift zij een wolk voor zich als je naar haar kijkt terwijl zij aan het wassen is Maar kijk elke nacht en ze geeft steeds meer bloot tot ze op een nacht volledig open staat voor al je dromen Terwijl je verlangend zweeft naar het lokkend licht van een verlichte nacht denkend: niets is toeval toeval is iets dat droomt op…

De meeste jonge vogels sterven niet door de kogels van de jager, maar vallen uit hun nest ook al doen de ouders nog zo hun best hen te beschermen tegen de val.…

het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

Twee goedgevormde benen plus twee goddelijke voeten Ze loopt warempel alleen en waarom zou dat nou moeten Twee zalig gevormde billen plus nog die prachtige ogen Zou ze misschien wel willen wat zij ook niet mag mogen Twee heerlijk stevige dijen plus nog haar zalige knieën Zal ik eventjes mogen vrijen tot wij erna zijn met drieën Twee…

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

verlaten ruimte, gebroken spiegel rode lippenstift, oorbellen ernaast spoor van vers bloed en tranen vergeten uit te wissen in alle haast omver gelopen stoelen, horen als verlamd de akelige stilte aan zo snel mogelijk weg van hier is er de laatste ogenblik gedacht verlaten ruimte, ongezien geweld reflectie van vernietigende woede - maar…

In het land bij de rivier volgden wij de polderroute oude roeiboten aan vergane steigers stoere knotbomen aangetast door de zaag geen nostalgie kon ons bekoren in wat wij zagen zat een vraag hoe lang nog in een droom verloren daar in de polder van vandaag hoe veel nog om er bij te horen met vragend dromen in de maag door de polder…

Ik ben soms mijn woorden kwijt en dit tot mijn grote spijt, want in woorden voel ik mij geborgen en niet te kunnen spreken baart mij zorgen. Maar dan weer vind ik mijn zinnen, de berg in mij weet ik te beklimmen. Achterom kijkend of vooruit maak ik van letters mijn buit. Al ben ik thuis of verre oorden in een gedicht weet ik mij te verwoorden…

De kamer is leeg het verleden is een kiezelsteen alle scherpe randen zijn nu afgesleten alle herinneringen vergeten de kamer klinkt hol van leegte vol woorden eens hier gezegd worden door de stilte weerlegd alles voorbij voorheen de kamer is alleen.…

Van goeden huize tot in hun droefenis decent taai geleerd is schatoud belendend de straat stil als geel goud…

Eenvoudig is een berg beklimmen een akker ontginnen een kanaal graven tijdens snikhete zomerdagen echter, ik raak buiten zinnen als ik tracht jou te beminnen.…

De hangklok viel stil met de schemer de regen geruisloos geen wind…

Ik maak een gedicht de tuin neem ik als decor rozelaars geknipt winterjasmijn uitgebloeid een zwarte kat zwerft " panter "…

De vader kijkt naar zijn kind hij ziet hem naar boven staren vraagt zich af of hij wat in de wolken vindt laat het kind zijn gedachten gaan zoals hij ooit heeft gedaan schepen die voorbij varen of hoort hij de muziek van de man met zijn viool die speelt voor een groot publiek wolken drijven voorbij hij loopt weg van de dromen zijn…

Er werd een man gevonden bij een sloot blijkbaar beschonken de man bloedde dood ik las het in de krant man dood aangetroffen bij een sloot hals geschonden de man bloedde dood een ekster deed het de ader blonk uitdagend rood hij wikte niet maar pikte de man bloedde dood…

fantaseren is je gedachten de vrijheid geven een eigen weg te gaan en zie daar... er komen de meest wonderlijk gekleurde strepen van de regenboog die je de weg wijzen naar UtopiA daar waar alles mogelijk is doch verzwegen blijft voor hen die schade kunnen berokkenen aan de gefingeerde werkelijkheid…

Muisstil zit ik in een hoekje van je kamer en je pakt een boekje, je bladert er door ik zit muisstil en wat ik doe is je blik ontwijken je ziet mij niet ik kan je rustig bekijken ik zou zo graag een boek gelijken.…

In de dichte nacht hangen boze wolken over het meer vol rustig wachtend zwart. Geruis, kabbelklank, zacht door elkaar verward, willen reeds het komende uur vertolken. Plots gaat de zware lucht lichtend kolken. Bolbliksems boven het water schreeuwen hard: brandende kraanvogels, roepend van smart. die moeten vluchten, naar vreemde volken.…

Ik was nooit de held in ons toneelstuk alles was ondergeschikt aan jouw geluk we schreven het stuk allebei maar de rollen verdeelde jij jij had de regie hier voor en ging er met alle eer vandoor ik schrijf nu een monoloog over verstopt verdriet een held ben ik nog steeds niet.…

De hond van mijn buurvrouw blaft iedere ochtend exact om halfacht ze zegt mijn hond blaft nooit wie blaft er dan…

In alle vroegte er was geen hond die blafte de maan op een kier geen vogel ging te water om zich heen keek het kasteel…

Piëta hangt roerloos op zijn moeders schoot. Alles spat uiteen in duizend scherven, Maar het kind in hem is nog niet dood, Het is gestorven zonder sterven. Hij zou zijn moeders leed trotseren, kastelen op de vloedlijn bouwen, en zo hij kon, zijn vader eren, maar van zichzelf wou hij niet houden. Hij kon het niet – de lasten dragen, en wierp…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

Een verre hond blaft gedweeë populieren in de winterzon lege nesten hoog in het nobel gebinte zwijgen lijk vermoord een paard dat ik aan de praat probeer te krijgen snuift vervaarlijk luid ik lach me dood…

Ik word niet vergeten een echo van mijn bestaan zit in jouw hoofd ik zit stilletjes in je hart daar ben ik geborgen. In jouw ogen besta ik en in je lach lach ik mee.…

lees dit hard op ...voel wat het met je doet! storm van woorden .. boze woorden .... woorden die niet willen liggen .. woordenstorm ... storm ga liggen .... schreeuwen in het donker.. tegen de wind in .. woorden wind... maak het wind stil .. windstille woorden storm ... storm van stilte maak het stil in mijn hoofd geef me de…