Alle inzendingen over afscheid

Met zekerheid geladen, dat ook de laatste trein is voortgegaan zonder een antwoord uit te laden heeft geen lantaarn meer blinde moed te schijnen hoe het verder moet en duistert verder morgen heen het huis blijft stil en koud alleen.…

Ik weet nog dat ik je voor het eerst zag je stond met je blonde haren in de wind je lieve stem vanaf het gras je huid door de zomer getint Nooit werd iemand zo door mij bemind Ik heb al pijn in mijn buik, weet al wat er komen gaat Ik vrees het moment dat ik jou gedag moet zeggen en alleen in mijn bed mijn tranen de vrije loop laat. Drie…

ach, ik weet het niet geplukte bloemen worden niet mooier maar sterven een trage dood sterren zijn verleden nog voor ze zichtbaar schijnen en mensen zo lief en goed geboren en zie hoe ze geworden zijn…

Eau la la-ogen! Mijn tranen vervangen jouw oneindige lach…

in het donkere huis leek niemand meer te wonen alsof hij voorgoed vertrokken was doch aan de wazige einder werd onverhoeds het licht ontstoken alsof hij was aangekomen daar waar zijn reis ooit begon (aan A)…

Dag Meer woorden weet ik niet.. Alleen dat jij niet meer komt is voor mij nu een zekerheid. Dag Mooier kan het niet, Weinig woorden zeggen veel, Geen mooier woord dan afscheid. Dag Voor de laatste keer, Tranen geven je alleen meer dorst, Ik heb mijn les geleerd…

Zo ook gaat de geliefde Mitri Karamasoff dood Ons op de schouders valt nu laat en schuin de schaduw des Iwan Om het lijden dankbaar worden en schijnbaar blijde het scherpe vechten van spin en bij verbeiden Soms reeds is schoon mijn hand gesloten alsof er geen verlangen over mijn…

Jij kleine, lieve meid, je bent zo ver van hier; gegaan tot waar geen wegen zijn, en enkel maar vermoeden. Je draagt een leven met je mee, een teer bemind-zijn dat niet wijken wil. Je neuriet van verlangen, van loslaten en van verder gaan, maar laat ons zo in raadsels achter dat we niet verder kunnen denken dan waar de morgen weer…

Misschien komen de tranen later als je in mijn dromen verschijnt mij weer laat stralen misschien is zo’n afscheid beter een levende herinnering die geluk laat herleven leven, leven, leven ik wens je in vrijheid en in vrede.…

Z'n leven pijnlijk blijft hij op 'n dag liggen haast bewegingloos; m'n zoon blijft hem aaien als de arts z'n leven beëindigd…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…

Als een druppeltje, Een druppeltje lichaamssap Dat parelt op een voorhoofd, Glinstert op een vale huid. Zomaar, een pareltje geboren. Dat glijdt over een wangetje Omlaag als op een glijbaan. Zomaar, een traantje gelaten. Dat sijpelt uit een mond, Lost op in een kussen. Zomaar, zonder het te weten. Zo, als een druppeltje, Een druppeltje…

Lees dit eens even door terwijl ik je ogen volg die langs de letters glijden en lezen van de spijt die beduiden dat mijn leven slechts voor jou is bestemd Ik kan de oerknal niet terughalen uit de jaren die zijn weggeleden zoals een droom die onwerkelijk leek te zijn om dán te worden beleefd terwijl jij de deuren sluit Het papier in je…

Een laatste blik op jouw gezicht, mijn ogen die jouw trekken scannen om ze te branden in mijn hoofd, een laatste streling op jouw zachte handen die mij koesterden wanneer het nodig was, een laatste blik, een laatste groet voordat de kist gesloten wordt. En met het sluiten van die kist wordt ook jouw leven afgesloten, een stukje tijd, een…

Waarom jij, pap, waarom nu al? Je was nog zo jong, nog zo geliefd Waarom ben jij uit mijn leven? Waarom duurde het samenzijn maar even en waarom ben je eigenlijk niet gebleven? Waarom ben je vertrokken zonder reden? Ik wil me je herinneren zoals je was Maar nu besef ik pas Wat ik je allemaal nog had willen vragen en zeggen We hadden…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

Waar zou ik zijn als ik mijn eigen weg zou nemen? dood of levend? alleen of met vrienden? nu ik jou zo zie lijden denk ik waarom? zelf wil ik niet meer doorgaan! de wereld gaat door, maar de rede om te leven is weggevlogen voor mij. ik zit thuis te denken. wat zou de minst pijnlijke manier zijn? wie zal me missen? wat zullen anderen…

Waar de wind streelt door mijn haren Waar de golven beuken op de rotsen Daar vind ik mijn rust Zie de meeuwen in hun vlucht Als witte geesten Die mij steels verleiden Langzaam verdwijn ik in De omringende mist Van vergetelheid Een laatste blik Op de wereld achter mij Vol verloren dromen Daar zie ik je, in een witte jurk gekleed…

Geen bloemen wilde zij echt geen bloemen ja, dat had ze ooit gezegd daar staat hij dan met een rode en een witte roos in zijn handen want daar hield zij zo van geen bloemen wilde zij echt geen bloemen ja, dat had ze ooit gezegd wat nu, mompelt hij zacht voor zich uit tot de dood ons scheidt was toch ook niet de afspraak geen bloemen…

Eerbiedig doch stevig ligt mijn hand op het laatste restje leven * de lente met moed gepasseerd kwam de zomer attent met vroege warme dagen, de wolken droegen sluiers op het moment dat het zou gaan regenen, neen geen hemelwater uit den hoogte maar tranen van angst dus geen genezing waar jij op hoopte het gezicht met bril de ogen…

eens schreven we samen zee ik keek in je hand en glinsteringen van zomer vulden de lucht met blauw, bloesems bomen, beminnen vlinders aarzelden niet, ze waren gewoon onmeetbaar en wij zee daarna zei je woorden van wolken, meestal vogels in regen rotsen roest rozen verscheurd en het water werd donker, de poëzie haastig in…

Niet meer dan de helft kan ik jou geven het andere deel dat is mijn leven * nog schijnt het licht over je tranen op je dood gezicht, je rimpels verstijven en het wit begint maar ik weiger het laken over je hoofd te trekken, laat me nog een poosje bij je blijven neen zeg maar niets het is goed om deze stilte te laten spreken…

Mijn woorden en jouw ogen vinden elkaar niet in de echo van de tijd die alles kwetsbaar maakt wanneer ik jouw stem niet kan vinden. Je bent een droom die snijdt en scherven en naalden belooft als het vuur eerder dan de hoop uitdooft. Koud is je schaduw die ik weer zal vinden als ik je naam achterlaat en je metgezellen…

Aan het eind van ons bestaan maken we de overgang van het aardse naar het eeuwige en komen we in een niemandsland maar toch is er voor iedereen een stukje iemandsland…

Ik was ziek geworden van het spel om de liefde, maar nu mag ik opstaan uit mijn ziektebed. Ik doe een gouden kettting om mijn nek en een gouden armband om mijn pols en schud het stof van mij af. Het is tijd om op te staan en verder te gaan, tijd voor nieuwe dingen. Jij gaat weg, een nieuw leven, een nieuwe baan en ik verhuis naar een nieuw…

waar eens een arts slagen telde heeft een pols het hart verlaten afgesneden van de wereld, toch nog scherp van weten hier houdt het op het moet zo zijn…

ze raadt de dagen nog in vlagen ziet geen licht of donker meer levend heeft ze zich begraven en daar leg ik me bij neer heel lang heeft ze zich verzet ging niet voor, maar achteruit het te strak knellende korset werd steeds meer eigen huid nu haar ogen uitgekeken zijn kan ze het leven laten rusten vertrouwend op een duisternis die níet…

Nooit verwacht maar toch vaak gekregen Die klap in mijn gezicht Mijn leven door schaamte ingericht Je wereld wordt zo klein De klappen doen zo'n pijn Nooit verwacht maar nu toch eindelijk gezegd Ik ga nu echt, mijn lieve schat Mijn lichaam heeft genoeg gehad…

mama, ik mis je, elke dag ga je verder van mij af. mama ik mis je, ga nu asljeblieft niet dood! mama ik mis je, als ik je zie denk ik waarom? waarom jij en niet ik? mama ik mis je, je leeft nog maar voor hoelang? mama ik mis, mama ik hou van je! mama ik mis je, wil je me never nooit verlaten!!!…

ik ving jouw kushand met mijn ogen en beantwoordde jouw zwaaien met een zonnige lach maar in mijn blik leefde reeds de stilte in de schaduw van de dood toen verlangen stierf in 't weten mijn hand had voor het laatst jouw lieve lach gespiegeld in het kijken van mijn ziel…