Alle inzendingen over humor

de beproefde rechten in de leer verkeren bij het huidige weer hevig geestelijk in den nood hun Heer in zijn voorzienigheid voorzag geen zondagse mogelijkheid tot zich ontkleden van zwart boven ondergoed ter luchting van de leden laat staan eens wuft uit baden gaan thans is er schand een geformeerde dame uit mijnsheerenland met enkel…

in de vrij met regen en de karekiet hoorde jij in Nieuwkoopsch riet eerst Piet de pruimekopparkiet toen Arie de krijtwitte kanariepiet ik zei leuk schat geniet maar ook zo heet ik niet…

Wat is dat met dat drijfzand en dat beknibbelen? Zijn dat de hoge heren die zo graag de eerste plaats bezetten, en daardoor zelfs niet meer op wat fatsoen gaan letten? Ik snap de humor wel maar voel de pijn ook steken; de een wil voor de ander niet in sterrenglans verbleken... Ach lieve heren, welk belang heeft toch die eer voor even, Je…

welingelichte kringen hebben mij bericht geflikvlooi in de vrouwelijke scheden behoort vanaf heden tot het verleden je ziet geen kloten bij gebrek aan licht…

dit dicht vlak en braak vol ledigheid kent geen noemenswaardige inhoud er is zoveel onzinnigs geschreven dat ik mij daarom van harte onthoud van scheutigheid door mij bedreven niet dat ik niets heb te vertellen o, je kent me van haver tot gort vandaag ontzie ik jou te kwellen heden geen overpeinzing of nutteloos ongerijmd gedicht op jouw…

Zingt een mooie exotische vrouw ‘zou jij niet willen dat jouw vriendin zo vurig was als ik’ zing vrolijk en blij tot mijn vrouw ‘jij bent mijn vriendin vurig trouw’ dat meisje is leuk maar veel te wild ons huwelijk kent de vurige momenten nu als sara en abraham een paar standjes terug moeten wij soms even kappen het vuurtje opstoken niet…

eens, ja eens zal een schrijfsel van mij tot gedicht worden verheven zullen de kassa's rinkelen dan word ik verheven in de rij der groten dan ben ik opgetogen, zo blij dat de heer het heeft beschikt een oogje dicht te doen en mij gelijk te behandelen met een redactionele zoen zal ik dan naast mijn schoenen lopen of nog gewoon normaal…

nu zeggen dat je van niemand bent een beetje van de zon de maan en sterrenbeelden minder van de mensen die je kent, want tja daar hoor ik bij als jouw lichaam over golven springt drijven blijft, dobbert op zwaartekracht lichter dan soortgelijk gewicht van water…

vooropgesteld dat ik morgen aan een wederopstanding toe ben laat ik u weten dat het wederom niks was, slaap lekker…

in het voorbijgaan groet ik je even gewoon een knikje niets overdreven vandaag geen zin om te delibereren spoed huiswaarts met rasse schreden voel me niet te min om Oranje te eren wat is het leven dan simpel verstand op nul lekker snoepen bij de buis we worden kampioen ik weet het zeker en nog wel met vlag en wimpel…

de waaier wuift aldoor naar mij gericht op geringe verkoeling in deze bedompte benauwdheid weet ik niet hoe jou vergaat maar met hitte heb ik weinig voeling het maakt me suf of lamlendig een soort ingedeukte zak je blijft daar zo in hangen opstaan kent slechts ongemak ook het denken blijft gevangen of gaat vertraagd van hak op de tak…

liefdesdichters dichten doorgaans met voorbedachten raden uit hun blote hoofd met overtol aan cellulaire zaden de echte grote lyrische eroten denk aan de zo geliefde Bredero eindigen doorgaans onverdroten op hun straat nummer zus en zo…

edoch ook het volk morde opgejaagd door wetsgeleerden men riep luid van uit de horde wij bouwden deze Babilonische toren met eigenhandig gebakken lucht Julius, daar moogt gij toch niet vertoeven hij staat ten dienste van onze plaatselijke folklore zoek toch in uw eigen nog te graven groeve daar zullen de wormen slechts u toebehoren…

andermaal sprak God tot mij in bedekte termen Julius, waar zijt gij toch mee bezig al die woorden die gij laat zwermen uit uw verzen voelt gij u nog in het aardse aanwezig ach Heer, wat is toch mis aan het spontaan roepen te juichen in overvloed ik ben toch niet geschapen om te wachten tot de vermaledijde dood…

het is nog steeds zo vreemd mijzelf in de spiegel te aanschouwen wil wel kijken maar ook weer niet doet het mij goed of wellicht berouwen je weet wel wat ik bedoel zal ik op die kop lijken die ik ergens zwevend boven mijn schouders voel laatst keken schimmen heimelijk mee wilden mijn ogen sluiten naar believen kom wees toch…

een enkel woord is genoeg zwijgen nog beter ik kom dan tot rust en jij raakt niet verstoord in je dagelijks gezwoeg niet dat je daarom vraagt soms weet ik hoe het hoort ben dan snel uitgezaagd ik val je niet lastig met stichtelijk gedoe of poëtisch gezwam soms word ik echt moe van mijn eigen gedram ik heb zo van die momenten…

Haar schett'rend blingmobieltje in de hand, boezem strak achter koffie en de krant, schudt ze blondbruine krullen, snerpt dat hij niet zo moet lullen. Ze wacht nu al een kwartier, vindt het niet zo prettig hier. Haar lichtend grijze ogen, kohlzwart omrande bogen, kijken me nijdig even aan, zien me niet werkelijk staan. Dan lacht het mondje…

de consument schreef de dichter leuk hoor dat u schrijft echt u vult mijn dag met hoon dan wel gelach maar voor den dag van morgen verlicht u nooit echt zorgen niets van uw schrijfsel beklijft straks bent u gewoon vergeten alleen kunst mag blijvend heten alles van u is zo genaamd niet wat ware poëzie betaamt de poëet schraapte zijn droge…

Sabbelende lammetjestongetjes met krullende vliegstaartjes in een grasruikend tafereel blèren hun geluk en onwetendheid de wereld in met wazige oogjes enigszins scheel Die je aan lijken te kijken met de woorden van: Kijk mij, kijk mij, ik spring wel vijftig centimeter hoog! Een geweldig aangezicht die heerlijke onschuldige elan Wél vijftig…

met al zijn handel op zijn rug stond Koos de kramer naast de brug zijn waterblaas te legen de steile oever van de beek was, zo hem pas iets later bleek bemodderd door de regen Koos had zijn plasje net gedaan en wilde weer naar boven gaan maar is toen uitgegleden geholpen door zijn handelsvracht en door de aardse zwaartekracht kwam hij zeer…

morgen, ja morgen ga ik u raken morgen, als de ochtendstond naar de tandenborstel grijpt om onwelriekend te verdoezelen als u dan, ondanks weer een smerig etmaal voor het slapen gaan, denkt, ik heb het gehad, wacht dan morgen af ik heb nog een paar nare woorden voor u.…

ogenschijnlijk ietwat doelloos loop ik trots en zeer tevree aan het kleine kinderknuistje van mijn oudste kleinzoon mee 'k laat mij door het ventje leiden langs de snackbar in de straat waar een bordje vol verleiding voor de kinderoogjes staat 'k voel het ventje even dralen daarom kijk ik wat opzij zie zijn bruine oogjes stralen hij…

Net gedicht Beentje gelicht Is af Uit…

ogenschijnlijk heel godsdienstig ingetogen en bezield lag de slechtaard op de kerkvloer voor het kruisbeeld neergeknield hij was van geloof verstoken en het was slechts voor de schijn dat hij voor het oog der mensen zeer godsdienstig wilde zijn het reeds eeuwenoude kruisbeeld was van eikenhout gemaakt maar door houtworm en de eeuwen iets…

"Hoe ouder hoe gekker," zei ik op een dag toen ik een bejaarde met wangpiercing zag zij antwoordde mij toen ik er naar vroeg dat zij door haar tepels vier ringetjes droeg haar navel was bloot, die kon ik zo zien die was van een staafje met bellen voorzien en verder hield zij, nog iets lager bij haar haar edelste deel met een ring bij elkaar…

M'n eigen goudvis ging vrijdag in de kom waarin het beest, zonder naam nog, zwom en zwom. Mijn moeder zei: "na zo'n menig rondje wil de vis meer dan water in 't mondje. Zorg dat je hem te eten geeft, als je wilt dat ie het weekend overleeft." In mijn wiek geschoten antwoordde ik: "Hoe kan je denken dat ik dat vergeten zal, moe." Maar…

Een vrolijke noot na dagenlang wroeten, na zeuren en zagen, na kommer en moeten, een glimlach naar sommigen die me wel kennen en die deksels goed weten hoe me te mennen... Een vrolijke noot, al is het maar even, maar die doet me goed en helpt me te leven; ik geef ze hierbij dan ook maar aan jou: een klager, een zager, een man of een vrouw..…

ik heb hem keurig gekozen uit zeven maal zeven modellen kant en klaar in plastic verpakt in gestapelde kartonnen dozen hij stond te blinken in het uitstalraam tussen sinaasappelpers en microgolfoven ik geef het grof toe, aan faam heeft hij een groot gebrek toch verbaas ik me over wat hij daar allemaal bekokstooft hoe hij tussen zijn gloeidraden…

toen ik als kind een eikel vond heb ik die meegenomen omdat ik wist dat uit zo'n vrucht een eikenboom kon komen ik plantte en verzorgde hem waardoor hij goed ging groeien doch toen mijn eik wat groter werd vergat ik hem te snoeien zodat mijn boompje ongeremd snel hoger wist te komen en hoger groeide dan mijn huis en alle andere bomen…

je straalt als een donderwolkje zo je daar staat aan de halte bij je moeder en je zusjes, je broertje en je tante die je oom kon zijn met ingetogen passie tover je walging en afkeer uit je onzichtbare hoge hoed met neergebogen hoofd en ogen distantieer je je koeltjes van hen die je altijd gekend hebt je straalt als een donderwolkje…