Netgedichten

netgedicht (nr. 12.587):

valschermsprong

na de duik uit de stalen romp
val ik steil en vrij door het veld
een makke pion van de zwaartekracht
huid knelt in het malse harnas
lucht perst mijn buik

ruimte over en horizon rondom
toch ben ik hier niet meer dan een klomp
peillood in een glazen liftschacht

de lens volgt de tuimelaar
achterwaartse salto met schroef
uitgestelde landing
de roes van het gevaar

dan zweefzwemmen we bijeen
tot een scheefvertakte ster
de cirkel die drie tellen duurt

een handgreep verlost het doek
opgevouwen in een rugzak
hanglijnen trekken de baleinen strak
het scherm bolt op
een vleermuisvlerk, een ronde vlek
de schok weert nipt de fatale smak
de spons zwelt in het kruis
doordrenkt van lauw zuur

zo ontdek ik terwijl ik haper aan de weerhaan
ergens tussen kerk en azuur