Alle inzendingen over eenzaamheid

Hoe een wolf daar danstrippelt meer licht lijkt dan is tanden laat zien als het moet Een wolf die door ogen kijkt rondom en naar binnen in dezelfde blik Hoe een wolf de jager verwacht en zelf de dagen verjaagt omdat het moet Een wolf die steeds alleen is in toch onherkende steppe dor en door verschroeiend droge…

Ze legt haar ontplooide stem voor haar voeten, breekt de spiegel in het hart en zwijgt. Golven wuiven ijskoud diepte onder het gladde oppervlak waar stilte vergetelheid verdrinkt. Zo gaat ze mee in een eindeloze beweging over en weer naar een vage einder en terug.…

Netels kan je beter niet zoenen en egels moet je voorzichtig strelen. Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen. Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten…

het is een zooitje in mijn hoofd oude gedachten liggen weg te rotten ruimen van peinsafval wil niet vlotten de humor is van zijn bron beroofd het is een vieze troep in mijn kop de ideeënontwikkelaar is overjarig de geheugensterkte veel te karig het wordt dementerend zelfs een flop het milieu in mijn bovenkamer is grondig verstoord de lucht…

ik zit aan het water en kijk naar de mensen die met hun boot bezig zijn een hond blaft, auto's tuteren ik vergelijk mezelf met het dore blad dat van de kastanjeboom valt de wankele stengel aan de kant van het water alleen meer blaadjes vallen in het water, het water alles wordt er in weergegeven zoals ik het zie verbogen en grauw…

't Is alleen dat ik dat zou willen zeggen of dit en hoe is het met jou 't Is alleen dat ik een lach zou willen opzetten of leren en wat delen met jou 't Is alleen dat ik zou willen raken of fluisteren en me verstaan met jou 't Is alleen alleen.…

Niemand die weet hoe het is, niemand die het meemaakt, niemand die je begrijpt, niemand die je troosten kan om het verdriet dat jij meemaakt, niemand die je helpen kan omdat ze niet weten hoe het voelt, je bent gevangen in een kooi, samen met DAT GEVOEL! Samen met het gevoel, dat jij de enige bent, met niemand die je begrijpt, of je…

Tegenover elkaar alsof de wereld nog slechts uit twee polen bestaat kan ik enkel nog zwijgen omdat geen vraag mij reden tot antwoord geeft en stilte zoveel zachter breekt dan mijn stem in jouw aanwezigheid…

buiten regent het niet alleen daar inwendig worden longen en hart belaagd door windvlagen elkaar verdrijvende stortbuien hagel tart lever en nieren die vergeefs proberen te schuilen onder middenrif en maag dichte mist omhult de hersenschors slokdarm en luchtpijp zwellen gestaag milt en blaas staan bijkans op springen elleboog enkel en knie…

Gehuld in zongebleekte haren breekt een gegoten glimlach zoutkristallen op gebronsde wangen. Lege windgeslepen ogen dromen zal ik ooit meer vrouw worden of voor altijd meermin blijven.…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…

Soms voel ik me zo leeg zo eenzaam en alleen M'n hoofd zit vol gedachten aan 'n toekomst waar ik niet langer meer op wil wachten Soms voel ik me sterk een kracht die me voortstuwt En toch ben ik bang over wat er met me is gebeurd en duurt het me te lang Soms wil ik niet meer verder wil ik opgeven en kan ik niet meer Toch zal ik voor…

Eenzaam lig je daar vergeten en verloren. Restjes rode verf bladderen gedeukt blik. Dromend, over vroeger waar bruisend verlangen haar brandende dorst mocht lessen. Nu, rest een lege huls weggegooid, vertrapt. Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…

de herder laat zijn bloedhonden los en verpakt zon en maan in ruimtepapier de schapen lopen compact op het heideveld blatend het Drents volks- lied Sheep Ahoy ik zit gevangen tracht mijn boeien af te werpen krijg een hand vrij draag water naar zee neem een van de tienduizend tangen sla op een varken krijg een dreun ontwaak gillend…

Ze was er niet, haar stoel stond leeg, de planten al heel wat dagen droog. En waar was de kanariepiet? Toen pas zag hij het briefje op de tafel: ''Ben even weg, het kan wat langer duren; de katten zijn bij tante Lize." Het kwam niet onverwacht maar toch te snel. De pijn zou nog wel langer duren dan de tijd die al verstreken was. De…

Woorden onderscheiden in het goede of het kwade leiden soms tot onbegrip gedachten lopen door gaan hun eigen weg verliezen grip en proberen zich vast te klauwen in los zand waar soms trillend het pad weer begaanbaar gemaakt wordt maar het witte bord met de helderrode rand heeft haar werk dan al gedaan ………

verrot ben ik van binnen totaal verrot vergaand gevangen in woorden niet in zinnen bestaand kapot ben ik van binnen ontbindend voor de dood aan gedonder voor de lichtflits opkomend na het afgaan verzot ben ik op minnen lief hebben op de korte baan een kus verzet de zinnen de glimlach spiegelt een traan genot zit ook van binnen niet…

Haar leven is gevuld met mensen Met feestjes, parties enzovoort Maar eenmaal thuis na afloop van Is er niemand die haar hoort Ze wast de lach van haar gezicht En laat haar schouders hangen Duikt dan alleen in 't kille bed Met haar onvervuld verlangen De onrust in haar slaat dan toe De nacht lijkt op een eeuwigheid De mensen zien haar…

Voor de matroos blijft de haven gelijk Hij die nachten op golven slijt En onder de zeespiegel het vloeiend rijk Niet raden kan. Hij slingert een verwijt Naar het vaste, vlottend land Waar een wachtend, edel wijf Een Penelope zonder frullen Haar man en moed en macht kwijt Dwalend over fossielen uit de ijstijd Het strand uitkamt, en stijf Van…

Haar schommelstoel voor het raam met het uitzicht op het land daar schommelde zij urenlang met een breiwerk in haar hand. Dan dwaalden soms haar blikken af en het tikken van de pennen stopte even kijken in het breiboek of het patroontje nog wel klopte. Zo sleet zij heel veel jaren alleen daar voor het raam steeds maar breiend en turend…

En dan komt de zon weer op De eerste stralen strelen mijn gezicht Net was de lucht nog zo donker En nu plots is het al weer licht De nacht en de dag worden langzaam een Uren verstrijken geen gevoel van tijd Ik herken het van het begin tot het eind Het pijnlijke gevoel van de eenzaamheid Vertel me waar is al dat moois nu gebleven Mijn liefde…

De weg waarop ik liep had heel veel huizen, ook krotten en kastelen, 'k bezocht ze allemaal. soms te gehaast, 'k had weinig tijd, de weg was nog zo lang, totdat 'k ineens, heel onverwacht, een rimpel tegenkwam, ik struikelde en viel voorover in het zand. Veel voeten gingen langs mij heen, niet één hield bij mij stil, ik was, beneden…

moord met voorbedachte rade slachtoffer is lang aan het lijntje gehouden benauwd voelt hij het touw verstrakken het donkert perspectief is met de noorderzon vertrokken schuld en schuldbesef staan hand in hand belangstellend toe te kijken weemoed komt op en klaagt spijt vermant zich plicht is een roepende in de woestijn schijn en wezen…

de lucht is opgeklaard donkere wolken houden desondanks de wacht bij sombere gedachten de zon schijnt de horizon staart achter de horizon verdwijnt de zon de hemel vertoont vlekken opvallend lijkend op de donkere wolken die wacht houden bij sombere gedachten de weerman voorspelt een heldere nacht de vlekken verdwijnen aan de horizon sombere…

De morgen vloeit over in de middag En ik mis nu al je warme lichaam Vanmorgen lieten we ons smelten In een liefdesvuur van genot De middag vloeit over in de avond En ik wacht tot ik je mag beminnen Kaarsen laten de passie vlammen In een voorspel van opwinding De avond vloeit over in de nacht En ik wacht..wetend dat het niet mag Je gebondenheid…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

in de hangaar met het harde licht graait amos met de graaienden en ziet dan in de drom de vrouw zo droef en dromerig gebootst door botticelli de ogen druppels van de zee hij loodst het winkelwagentje langs haar lange haren en schrikt van het dode kind van celluloid tegen haar borst en van de grote glad gesleten donkerbruine…

Een onzekere toekomst een bizar verleden drijven op eenzaamheid in het donkere heden Ik praat tegen muren liggend op mijn rug ze luisteren aandachtig maar zeggen niks terug Niemand om mee te praten niemand om te strelen gedoemd om alleen te zijn en de stilte te delen...…

Ik vouw mijn handen in gedachten zend een diepe zucht omhoog daar vliegen hoop en stil verwachten langs zon en getinte regenboog in het schuim van de hoge golven zie ik almaar jouw gezicht onder zoute tranen bedolven zoek ik wanhopig een straaltje licht sluit beide ogen voor het duister laat mijn tranen langzaam gaan nog hoor ik het zacht…

complete leegte, alleen vier muren, een stoel en jij complete leegte, ondanks alles wat er eigenlijk is complete leegte, mijn hart klopt razendsnel complete leegte, je kust me, je aanbidt me complete leegte in een drukke wereld…