Alle inzendingen over tijd

nazomeransicht Ik heb zo verlangd naar dit terras onder de Hangende Berk van Babylon het licht dat valt als waterval met liters uit de hemel het rode hout dat stoelen is in tijd, in tijd een ansichtkaart waar niemand nog verblijft de treur zit in de verte van het zitten, kijken, horen niets en niets dan de nazomer in al haar diepten…

Aan gloed ontbreekt het je niet flonkerend knetterend vlammetje met je bitter blauwe stammetje dat oranjerood vertakt in 't verschiet. Ik kijk graag naar je tongen die zoveel stemmen trekken en de zomerdromen wekken die ik ooit heb verdrongen. Gloeiend zuurstof smeden met vlerken die liefde bedrijven me omarmen in het sterke stijven…

Doordrenkt van nachtelijk oranjelicht Kunstvuren neerkijkend op voorbije tochten De oude straat is nu als enige verlicht Een levensweg in alledaagsheid vervlochten Mijn schaduw komt als een tweede bij de lantaarn Draaiend snelt hij zich strekkend aan me voorbij Vervaagt en wordt opgenomen door de nacht Terwijl ik het volgende licht nader…

Ik droom van oude tijden gekerfd in een rots mijn naam Ik droom in beelden en in geuren Ze kleuren mijn verwondering In mijn ik weerspiegelen de oude woorden en de sagen groeit de mythe en de kracht De ruïnes vormen samenhang de geheimen mijn verhaal…

Een wakend oog, mijn opstaan er zijn geen grenzen aan de dagen heldere nachten bij volle maan vetverchroomde volle magen Een starend oog, mijn leven er hinkelt een treurwilg door het beeld vage zaagsporen, achtergebleven onze huid als behang verspeeld Een slapend oog, mijn dood er roest een spijker in mijn hart verzwolgen in de moederschoot…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Ik liep waar Willibrordus liep Heilooërbos Modder, mos Een put zo diep Zo lang geleden Lang voor de Staten en de Steden Naast waar Willibrordus sliep Heiloo vandaag Met heel veel bomen Om te zagen Tijdens dromen Waar hier de mensen wonen graag Heiloo met Witte Kerk Zo oud en sterk Ouder dan Den Haag -------------------------------…

onder mijn voeten de eeuwen verborgen onder dikke lagen leem ze bergen bewogen tijden de laatste ijstijd in uitgestrekte steppe maakt plaats voor zachte regen in het landschap groeien bomen en ijzertijd nog ver graaf in bar verleden waar nomade jager is en de boer zijn toekomst gaat verbouwen de maalsteen is nog…

Ergens bedolven onder stof van gestold verlangen achter echo’s van psalmen en gezangen in de laatste kelder van het hof naast het hakhout uit oude linden hoop ik het terug te vinden Een eeuwige schemer pakt kil mijn hand verpakt het pad in gedoofde kolen en nauwelijks tastbaar ligt verscholen het bruine sieraad uit het verre land Ik breek…

de foto’s nemen hem bij de hand leiden hem naar lang geleden ver weg uit het heden met diepe put onverwachte hobbel afgrondrand boerderijbrand duikt op ’s morgens om vijf uur het is al (extra) licht buurtgenoot wordt opgebracht over Botjes Verdrait huilend opgeborgen dronken doorgereden na ongeluk stoere dorpsagenten jagen verder op kapot…

Ik had geen tijd en moest je kwijt, je wilde aandacht en ik had geen zin... Met een smoesje, dat het druk was, zei je monter, geeft niet hoor, tot de volgende keer... Ik hád wel tijd, die moest ik maken, want de volgende keer dat ik je zag, lag je roerloos en stil in een houten kist zó kil... Ik had geen tijd toen je nog leefde…

Het land lekte laveloos haar liefde naar de sloten die onverzadigbaar gulzig slordig dit genot, zo dierbaar vermorsten. De zotte glimlach hief de tederheid naar een verzakte plank bedwelmd door handgewassen stank Voorbij, te snel voorbij, gleed de lente heldhaftige haver groette het gerst dat weelderig opschietend het verst in wasdom was…

Herinneren is reproduceren van beelden uit de jeugd vervlogen periode vol traag verdwijnende onbezorgdheid verloop is stotterend niet gelijkmatig nu eens snel overspoeld door messcherpe prenten dan weer lege laden in de grijze cellen met veel moeite plaatjes te voorschijn persend uiterst langzaam verhelderend: eerste auto’s in Fordparade…

tijd bestaat niet voor wie wil dromen het vloeit als water vervliegt en raakt op drift als moe gevlogen vogels op hun trek naar noord en zuid zijn de minuten vervlogen in de tijd en wij zoeken naar beschutting in de verborgen dromen van ons hart als de lichten doven boven ons bed.…

Zij huilde Liet tranen De vrije loop Hij danste Weliswaar Zonder emotie Met een hart Vol Hoop Zij communiceert Handen op haar Pregnante buik Hij voelt Intens Gelukkig Warmte Gelijk een Kruik Geborgenheid Vieren zij Staande. Simultaan Hij zet de Dans voort. Op zijn ene wang Biggelt een Beheerste Traan…

Stel je voor, als ik dertig ben! Hoe zou ik dan zijn? Wat zou ik doen? Wat zou ik voelen en vinden? En hoe zie ik er uit? Dan ben ik vast heel oud! Woon ik dan in een groot huis? Helemaal alleen? Of ben ik al getrouwd? En waar zal ik dan aan denken? En verdien ik geld met wat ik heel goed kan? Welke dromen droom ik dan? Dromen op mijn…

ik aanvaard dat nachten vallen als tranen dat stilte breekt maar ook een nieuwe dag dat sterven komt voor al wat leeft en lente winter nodig heeft…

Als ik op mijn piano liedjes speel, uit vervlogen tijd uit vergeelde boeken droom ik weg en ben terug in mijn ouderlijk huis. M'n zussen spelen op piano en accordeon een nostalgisch repetoire en hoopte ik als kleine meid dat ik dat ook kon. Zie Pa en Ma trots zitten genietend van hun spel pinken af en toe 'n traantje weg de kachel snort…

De zonnestralen uitgebreid ze schitteren en schijnen dat mist en zelfs de nacht onze zorgen doen verdwijnen. Ga weg, o nacht en duisternis het voelt als een verschrikking de morgen die er nu weer is brengt blijdschap en verkwikking. Uitgebreid de zonnestalen met schitterende glans ver over bergen, dalen de mensheid weer in trance.…

de tafel het raam terug in de tijd toen stilte nog bestond de punt van de pen in inkt gedoopt het wit dat wachtte vond de tafel en stoel van eikenhout waren nog één geheel ik telde de kralen hoe roetste het raam met rood en groen en geel…

Als los zand gleden de dagen door mijn vingers en in mijn hand bleven keer op keer de parels soms dof soms glanzend ik ontving steeds met verbazing en reeg dankbaar alles tot een snoer van vele vreemde jaren.…

traag sleept de week zich door de nachten voort als koude stroop door een gesloten poort ineens is daar het uur c'est un Moment Suprême opeens ontwaar ik vuur en snelheid zonder rem minuten uren dagen weken maanden jaren eeuwen de tijd heeft alle tijd en uren duren uren om toch weer eindig te gaan blijken er was alleen een eindeloos…

De dag die deze extra uren brengt bedriegt alleen de omgezette klokken. Al werd hij nog zo listig uitgetrokken, geen enkele seconde werd verlengd. Want tijd verschuift de vastbesloten wegen en trekt zich van de wijzers weinig aan, laat gaten in het eerdere bestaan die maar met moeite worden weggezwegen. Mijn lichaam loopt voortvarend langs…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

De menigte spoedt zich door dagen, zelfs nachten heen. Een praatje met een ander; geen tijd of interesse meer voor. Snel reageren, bellen, afspraken maken terwijl je vriendschap kwijt loopt te raken geblinddoekt door tikkende klokken word je uit het echte leven weg getrokken. De tijdgeest is meedogenloos doch niet machtig over jouw doen…

Clara kwam langs het huis ligt vol met sterren van heinde en van verre liggen zij uitgestrooid in de verstuurde brief die wij vandaag ontvingen liet zij de woorden zingen het lied van leed en lief en jaren naderhand als wij zijn uitgeflonkerd de schemering haast donkert dan licht er aan de kant één vonk, een niet-verwachte zo tussen…

Het oude huis wordt gesloopt De grondvesten van vervlogen tijd In dit huis heeft mijn jeugd gewoond Herinneringen raak ik niet meer kwijt Eens was dit huis een bruisend hart Dat een schuilplaats bood voor iedereen Nu zullen de stenen voorgoed zwijgen De geluiden verstommen in het sereen Het oude huis wordt gesloopt De muren zullen in stof…

't Dumstert* en de landman gaat Met de avond in 't gelaat, Vrouw en kind traag tegemoet. Navond, navond, Vredige avond; De avond maakt de mensen goed. Mij, die zonder reisgezel, Haastig, driftig, verder snel, Ach, hoe hartelijk klinkt hun groet: Navond, navond, Vredige avond; De avond maakt de mensen goed. Eens is alle leed geleden…

De wekker licht de tijd op: pas half twee. Nog dom van slaap doe ik wat niet kan wachten tot half acht. Rustgevende gedachte aan ruim nachtrestant stemt soezerig tevree. Behaaglijk nestel ik weer in, maar hé, er knagen muizenissen en karrevrachten nutteloos bedachte klusjes wachten in slagorde, wat moet ik daar nu mee? De torenklok galmt…

sluimerend slome sloffende voeten/ steevast starend stamelende blik handig hupse batonmanoeuvres/ heftig huilende koperwind schattig schuifelende pas-s(ch)andalen/ rillende regels vol jasverhalen op de tonen van trompettenoeuvre/ klappertandend als slagwerk gezwind kletsend klaterende cimbalen/ tergend tomeloze lanterfantfare…