Alle inzendingen over verdriet

De herfststorm blaast de bladeren van de bomen De takken buigen kreunend door Alles wordt omver geblazen Net zoals in mijn hoofd Daar blaast een wind mijn mijmeringen Langzaam uit m`n herinneringen Mijn hart huilt van verdriet Zoals de regen neer valt op de straat Het vormt plassen in mijn ziel Het verlaten gevoel Het opgesloten…

donkere wolken, gaan ze voorbij of komen ze terug stemmingen gaan vlug maar niet voor mij die wolken, ze zijn er... wit of zwart met niets daar tussen in gaan weer voorbij, wat is de zin ze raken niet mijn hart mijn hart is zwart, het wit is met jou weggegleden hoe moet dit verder gaan wat kan een mens nog aan wanneer is er genoeg geleden…

een vuil gezicht besmeurd met bloed geen enkel iets dat nog fascineert de tranen schonen delen van je wang maar het maakt niet uit je blijft toch wel bang het zwart kleurt je ogen weg is elk beeld de realiteit vergaat waar haat ontstaat pijnlijk scheurt je hart waar rood druppelt je huid droog, plakt en de pijn verdubbelt…

terug van de therapeut stap ik in mijn auto aan de overkant van het water het smalle gazon naast de muur van de torenhoge flat daar zie ik je lachend wat drentelen wachtend op mij terwijl je speelt met je kleine hond die zo op mij is gesteld... even steek ik achteruit rijd dan weg en kijk in de spiegel het lege gazon wordt langzaam…

Je staart me in de ogen, ik zie de tranen op je gezicht, die daar glinsterend vallen in het felle ochtendlicht. Je gebroken blik, eenzaam en alleen, even zou ik willen vragen, gaan we samen heen? Maar je draait je om, ik laat de spiegel staan, ik zal weer met dat meisje, mijn weg op moeten gaan...…

zonder dat ik het wil horen luister ik naar wat je zegt doch de pijn kan ik wel voelen daar waar jij je vinger legt zonder dat ik iets wil zeggen praat ik door je woorden heen diep gekwetst zoeken jouw ogen of ik wel mijn woorden meen en je warmt je koude handen tevergeefs aan wat er was waar eens de liefde brandde rest alleen nog smeulend…

In 't donker van de nacht terwijl mijn lichaam slaapt vloeien de tranen van mijn hart om de wond die daar nog gaapt Als ik 's morgens dan ontwaak en kijk naar mijn gezicht neem ik een lange douche en plak de wond weer dicht.…

Mijn moeder zei op een keer Ik wil niet oud worden Ik wil niet meer Ik ga nog liever dood Al die rimpels Zò veel en zò groot Haren verven voor een grijze pluk Ik ben aan 't bederven Is dit nou geluk? Maar het leven Komt zoals het komt Het is nog maar voor even Zie je verdriet Kijk naar binnen Je innerlijk verandert niet Dus…

waar pijn overheerst vloeien tranen angstige ogen sluiten zich zacht in die rust van dromen waar sluiers breken hoorbaar verdriet een lach aanvaardt zal jouw kracht in het flirten met de dood dit leven omhelzen als enige hoop…

Een zwoele avondschemering geurend als gewassen kersen verkwikkend als een bad De rust van de avondschemering tranen lopen over mijn lippen als ik denk aan mijn dromen Eenzaam in de avondschemering rustend op de bank vissen die in de vijver zwemmen Leven in de avondschemering stemmen komen me tegemoet een kind roepend om zijn moeder…

Ik draai de ring rond mijn vinger vlecht de tranen met het goud ik sie raad ooit gegeven in de cirkel waar begin noch einde elkaar raken toekomst was nog toekomst ik voel de mouwen van de jaren ik haal ze uit steek voor steek rol de wol op en brei een nieuwe trui minstens zo warm, geschikt voor elk seizoen, maar ditmaal…

Ik wentelwiek gedachten omhoog in een gat van waken, slapen en weer waken Snelheid is van belang in woord en gebed stil schroef ik zinnen vast in hoop ik wil niet los komen van de grond die ooit zo vast stond in geloof en vertrouw op het goede droom dag terwijl dat ene kleine lichtje het lampje liefde laat schijnen rotsvast .…

de eerste burger deelt goedgemutst pluimen uit aan brandweerlieden speldt medailles op spreekt woorden van lof gaat cadeaus aanbieden de eerste burger de eerste de beste laakt de chaotische toestanden rond de hulpverlening in Beslan: huilende mensen verwrongen handen de eerste burger keek naar het journaal zag dat het niet goed was wij…

een andere tijd breekt aan waarin zal blijven wat waardig is in gevoelens tussen ons gebleven waarin ik altijd zal praten over jouw afwezigheid als zou je net in aantocht zijn een andere tijd breekt aan waarin ik zal lijden gaande langs dierbare nu ook trieste plekken waarin onze muziek zal zijn verstomd mijn stem zo stil zal blijven…

Misschien verloren voor de toekomst vergeet ik het geleefde verleden en zoek mijn weg naar de overkant daar waar het licht op mij wacht en mij zal begeleiden naar mijn eeuwig zijn, vrij van gedachten over liefde en haat, zonder pijn en verdriet, begeleid geven maar ook ontvangen mijn eerste stap naar vrijheid…

het duurt mij een levenlang, voor ik kan zeggen; het is goed verzoenen met wat er gebeurde wanneer aanvaardt mijn leven dagen van weleer, nachten waarin ik schaduw zag ontvouwen mij telkens weer rusten in de nacht zonder de schaduw die het leven gaf soms dan lijkt het te komen, verzoenen met het verleden, maar het zijn heldere…

De avond is zo simpel blauw, er zweeft iets van stil berouw over het wijde water. Daar bij de biezengroep klinkt van heel ver, wat schuw geroep een weifelend gesnater. Een snelle zeilboot komt naderbij, een snelle zakdoek wuift naar mij over het wijde water. Ik voel in mij een vreemde pijn, zou er dan toch nog.........iemand zijn? Die mij…

ik heb mijn vloot verbrand; wat leugen en geen waarheid was mijn verse wonden spoelen schoon in deze zoute plas het tij tilt mij zeewaardig…

Even die zonnestralen proeven door het kleine wolkje van geluk heel even maar die intense warmte voelen in het zicht van de nacht waar de koude weer bezit neemt van mijn onstuimige gedachten terwijl ik diep onder mijn vier- seizoenendekbed wegkruip in de duistere vergetelheid en de onbegaanbare wegen aanschouw in het zicht van…

Soms is het verlangen mooier dan het bezitten zijn dromen heftiger dan elke realiteit soms is haten, écht haten een emotie dieper dan liefde en échte liefde een schijnbare onwerkelijkheid soms, ja soms, is écht leven een vorm van overleven en dan ben je jezelf zomaar heel even kwijt ...…

Mijn hart is door jou gebroken in ontelbare scherven van verdriet zonder een woord te hebben gesproken is er die ander waarvoor jij mij verliet Ik blijf hier achter met zoveel vragen waarom wij, waarom jij, waarom ik dit boek is nog lang niet dichtgeslagen mijn hart is verlamd en geeft geen kik Ik worstel mijzelf door elk uur heen zoveel…

bij tegenslag in het leven komen nare gevoelens boven drijven van het geluk waar ik naar wilde streven zal maar weinig overblijven tranen die bevriezen in ogen die verslagen zijn mijn eigen ik verliezen uit het ooit zo sterke brein met de wanhoop nabij zoek ik een uitweg zoals blinden bij nacht en ontij zal ik die nooit vinden toch…

Heel stil en onbeantwoord het vragen zonder weten de antwoorden vergeten roep om liefde nooit gehoord het gedonder in de glazen woorden van betekenis en toch dat hevige gemis laat gevoel door bloed razen geopende handen vol liefde om te geven en te ontvangen bevredigt heel stil puur verlangen verdwenen zijn woorden die griefden…

Mijn ogen zijn nat en rood gevoelens bestaan niet meer mijn hart is koud en dood het doet zo schrijnend zeer De zoveelste klap te krijgen terwijl je me iets had beloofd begin je weer met bedreigen van vertrouwen ben ik beroofd Waarom moet je manipuleren om te krijgen wat je graag wilt is het leuk om mijn leven te ruïneren kick je erop…

Ze wil er niet aan denken Maar 't overvalt haar steeds Bij iedere kus, iedere streel Denkt ze aan wat is geweest Zijn handen die dwongen Zijn mond wreed en hard Zijn lichaam klam zwetend En zij steeds verward Zijn woorden die klonken Luister maar naar vader En praat hier niet over Wees maar geen verrader Dit is ons geheimpje schat…

Rouw dragen de bomen en grauw is de lucht 't gezang van de vogels verstomd door verdriet het zwijgen van alles wat leven moet zijn is als het graf dat mijn ziel heeft geborgen moe dwalend door 't doolhof blijf ik zoeken naar 't licht dat doofde op het moment waarop jij mij verliet...…

In de grijsgrauwe mist probeer jij te vatten elk onbegrepen woord zichtloos, zinloos blind voor gedachten zie je jouw beeld kleurloos, koud klinken klanken kil in het duister waar vergetelheid geen warmte brengt tot aan de dageraad…

Net even anders Niet meteen beter Integendeel zelfs Maar net even niet Zoals jij; Gewoon Net even anders Een andere Stem And're Kleur Ogen 'k Dacht even te willen Andere Ogen 'k Dacht even te willen Een andere Stem…

Soms heb je woorden aangestoken, om zo je gedachten in rook te zien opgaan. Soms heb je foto's verscheurd, om zo de pijn in stukjes te verdelen. Ik wou dat ik dat nu kon doen, om zo mijn lasten te verlichten. Maar de inkt is nog nat, en de teksten ongelezen. Maar jij bent er wel, om mijn woorden aan te steken. En al die andere vrienden,…

Ze is mismoedig vandaag ziet het even niet zitten vindt 't leven een plaag wil het liefst gaan pitten. Wat heeft haar gevoel verdoofd waardoor d'r glimlach verdween, hangen donk're wolken om haar hoofd omdat dat zon al dagen niet scheen? Of heeft ze niet gekregen, niet gehoord wat ze graag wou dat haar man begripvol en genegen weer…