Alle inzendingen over overig

We mochten zelf kiezen: wilden we zee en zand, wind en lucht, of heerlijk zonovergoten. Liefde werd het, met kussen en heel veel plezier, genieten met een glas wijn in de hand, of een bier. Jammer was het wel dat de tijd zo vloog, daar, waar de zomer door ons met een rotgang werd genoten.…

De vogel hangt doodstil in de lucht Ik pak 'm met beide handen vast en laat m'n voeten van de grond los. Het is een eigenwijze vogel die niet van z'n plaats wil gaan, een vogel van steen die niet wil bewegen. Ik hou het niet lang en laat uiteindelijk los. Val lang naar beneden en raak dan de grond. De grond is zacht, is van mos,…

onze aarde tranendal van pijn en vreugde…

streel de nacht onder de lakens bemin de warmte in diepe rust want in de ochtend vroeg zal de zon er zijn die je wakker kust slapen is genieten onbewust bewust…

Alles is bijzonder En niets is doodgewoon Het leven is een wonder Want alles loop synchroon Het leven is niet Alleen ademen Leven is veel meer Leven is niet doodgewoon Ervaar het iedere keer weer…

Er is meer Ik weet het zeker Ik spring op En klim verkalkt Met handen en voeten Schurend langs het touw De knopen zijn mijn roes De glorie kruist mijn blik Er is meer Ik weet het zeker Onder mij de klas Ik kijk en hoor de fluit Maar zwetend klim ik Euforisch verder Ik nader het einde Schat mijn kansen En ga door Er is meer Ik weet…

doelgericht op weg abrupt gestopt door bandenpech soms trapt het leven de mens op zijn staart…

En elke week overschreden wij de grens terwijl een welwillende douanebeambte met een wuivend gebaar een teken gaf dat we door mochten fietsen. Opgetut overbrugden we de vijf kilometer die ons huis scheidde van een voormalige bioscoop waar we op een glimmende, houten vloer op muziek van de Rollingstones de avond stukdansten. Daar wachtten…

gulzig beet je in het leven je appetijt zo groot en toen alles op was dronk je jezelf een oceaan om in te verdrinken en de uitgestoken handen werden vingers van verwijt wezen naar schuld en boete maar wisten geen woorden je had al zoveel duivels te bevechten…

handen en voeten overbruggen de afstand tussen theorie en praktijk…

Dwangmatig bijna Check ik mezelf Soms voel ik Afschuw soms Ben ik berustend soms wat Vertwijfeld maar vaker zoek ik hoopvol gestemd bevestiging op de volgende vraag Misschien valt het wel mee vandaag?…

wat maakt mij zo bang vanavond, het is de aankomende nacht, de stilte die wacht, de terreur van zich opdringende gedachten. hoe licht ik 't ook is in m'n kamer, om t donker te bestrijden buiten, hoe hard ik ook de muziek zet, de stilte blijft. Ik zet de deur naar de gang toe open, kijk in het trap- portaal. Geesten vechten beneden…

Hoofd vol met leegte. Moe ben ik. Het leven moe. Heb ik geleefd? Te weinig moed. Geobserveerd en gadegeslagen. Aangeraakt en betast geweest. Maar nooit echt geleefd. Nooit echt vrij geweest. Maar ik ben vrij. Ik ben ik. Mijn hele leven lang. Heb ik geleefd? Ja, in de letterlijke zin. Maar niet met mijn hele ik. Met maar een deel.…

trappende treden treden hun trappen stijgend en dalend door weer en wind…

als het licht net aan door een kier schijnt verwart het mij nogmaals schrijf ik jou mijn maan de zon ooit begon de tijd met rijmen ooit begon de storm in Leiden de stad mijn stad jouw schat hadden wij zoveel spinsels in gedachten die zich als draden door mijn geest lachten omdat deze clown een boek schrijft waarin alles echt lijkt…

November, donkere maand voor kerstmis ik haal een grijze haar uit het dalen van jouw wenkbrauw je bent ieder jaar mooier in ouder worden en ik drink rode wijn rond jouw buikjurk neemt de bruine herfst langzaam kalend afscheid naar overzichtelijke winter witte schouderkleden naast mezelf, ben jij een rots vaak verregend, maar…

vang ik misschien een lezer met een lasso blijkt hij warempel ziende blind voor hem is het gedicht niets meer dan een lege fles met hooguit iets aan statiegeld verder zijn het loze woorden... ja de dichter moet soms heel wat slikken…

De stille pracht, die opgesloten is. Zo onverwacht, dat ik je schoonheid mis. De stille pracht, die is je schaduw schuilt. Zo ondoordacht, van karakter geruild. De stille pracht, die langzaam wegkwijnt. Zo onverzacht, uit je hart verdwijnt…

ik deed een stalen bril op zodat de harde werkelijkheid m'n ogen niet zou slaan. Maar m'n ogen bloedden omdat ik nog visioenen had van brandende schepen. beelden als breipennen in mijn vizier en m'n oren hoorden de storm aankomen. schuin als een zinkend schip zou ik vergaan en ik schreeuwde als een leeuw, helaas maakte ik de…

mijn tijd mijn waarheid het is herfst ach zij heeft gewoon haar naam in mijn bast gekerft…

wie wijst me waar ik rustig slapen kan nu mijn bed met ijs is toegedekt een berijmd gordijn stijf de buitenwereld weert morpheus wenkt met armen wijd open doch stoorzenders scheuren mijn nacht aan stukken een slaapwandelaar doolt door de donkere nacht zoekt de verdwaalde stilte wie heeft voor mij een plaatsje vrij waar leg ik het…

met stompe punt het potlood ongeslepen schrijf ik mijn zachtste woord voor jou mijn lief zoek het in de chaos die mijn dagen draagt dat ene woord zacht en warm als de vacht van het lam nooit zal het wijken verpakt in stralend zonlicht met zilveren maanlicht lint wacht het op jou ik zwijg bedeesd durf het niet luidop te noemen…

voorbije mist regent uit de bomen wolkeloos is de hemel en ongelovig de fietser nattigheid is realteit en dringt door…

zoals een slager bespat met bloed de garagist overall besmeert een dronkaard walm voorop zo melkt een auteur ieder contact naar sporen uit het leven inkt is het sperma van de schrijver…

ik streef naar hoog mooi goed maar moet dan eerst door laag afzicht wreed dat kan dus wel even duren…

een boot is zoekgeraakt en de zee is veel te groot, overal zoeklichten, maar nergens een teken van leven, het waait hard op het strand. de meeuwen staan stil in de hemel... waar moet ik nu heen verlamd in bed liggend...?…

Nachtraven schuifelen voorbij in een halo van gifgroen terwijl het aardvarken likkebaardend uit het keldergat kruipt, schetenlatend zonder enig fatsoen. Nachtmerries draven briesend door het dromende land, zoekend naar het slachtoffer, nietsvermoedend ingedommeld in het te benauwde achterpand. En ik, ik leun over de rand van morgen en…

Er liggen veertien regels op de loer. Ik weet nog niet of zij een valstrik spannen, misschien mij naar verlegenheid verbannen om een gedicht dat slechts een woordensnoer is, zonder inhoud of belang; droog voer, terwijl in fijner schotels, ranker kannen de poëzie verlokt tot proeven van een geraffineerder maal (zoals de Cour du Nord serveert…

niet begrijpend keek ze hem na de volle trein die opnieuw langs het lege perron reed waarom stopte hij niet haar kleinkind kon niet wachten met het vieren van z’n verjaardag bij elke nieuwe trein zwaaide ze maar ze reden allemaal voorbij toen ze de volgende trein persoonlijk wilde tegenhouden reed ze eindelijk mee zo’n kleine 100 meter…

als keien op de maag liggen mijn vragen daarbij ontlast ik ook nog traag dus komen de antwoorden na vele zware dagen…