Alle inzendingen over algemeen

Mijn liefste, deze morgen bij mijn eenzelvig mijmeren, luisterde ik naar de wind, bij het stille rustige meer, hoorde ik je zwoele stem fluisteren, heen en weer. De warme wind aaide me, ik zocht naar je lief gelaat, verstomd en sprakeloos miste ik onze samenpraat. In de uitbundige zon voelde ik je gloeiende aanraking, ik sloot mijn ogen, wachtte…

het gedicht sloeg terug met tomeloze woorden overgeschreven van eerdere gedachten doch nooit eerder zo stellig geklonken ‘hier moet op gedronken worden’ was ergens te horen daarmee werd het een uur om U tegen te zeggen…

inzake nabijheid kunnen we melden dat deze van tijdelijke aard is dat sprake is van ontbindende factoren zo gedurig als voorlopig zoals terzijde leggen een verre reis ondernemen verdwijnen uit oogpunt van afstand, van wederkerigheid bij het aan elkaar rechtlijnig voorbijgaan…

doorbreek stilte met verstommen belijd een voorwerp start als laatste en win ook al staat het zwart op wit het gedicht legt het af tegen uitleg, tegen beter weten het gedicht ontkent grenzen herhaalt redelijkerwijs maar tart alle logica er is geen zin zonder woord -suiker, hitte, karamel zegt het voort…

vlinderke, wat ben je mooi wat zijn je vleugeltjes teer ach, vlieg nou niet weg of kom je strakjes weer je danst bij de vlinderstruik zo sierlijk en vol kleur je strijkt op zijn bloemen neer en geniet van hun geur vlinderke, vertel me over vreugde over geluk en over hoop vertel me over de liefde en over jouw levensloop vertel me over…

om te beginnen vloeit aangeroerd bloed voort uit het niets dan zijn we bezig in te zaaien brood te breken lege ruimte in te richten en er het meest waardevolle uit te lichten zodat we na het late novemberlicht de bloemen kunnen wegdragen…

lief vergezicht onbekende van veraf je kunt je naam nu wel verklappen louter mijn notentuin vol met amorfe schaduw zo diffuus dat vogels blind verdwalen tussen bladerdek en bergen van water…

vertel me, wat is dat toch het idee om eerder te gaan te beseffen uit vrije wil terwijl we boven water staan je klinkt zo vrolijk en blij ooit had je veel te verstouwen en was je zoveel banger nu leef je in blind vertrouwen je dacht nog er is een lange weg te gaan maar sta er niet bij stil om als enige na te bestaan want wie is werkelijk…

het hoog opspattende water van de woedende zee zoekt een opening naar de zachtgroene aarde onbeschermd door afbrokkelende muren staan standbeelden hun monden wijd opengesperd een angstaanjagend aanzwellend geluid is de voorbode een lugubere bijna zwarte lucht komt dreigend naderbij de totale vernietiging barst los de aarde…

begrip opbrengen  door inlevingsvermogen  en medeleven…

lijken dagen groter als eindigheid nadert met de wijzers mee gloort een horizon onder opwaartse druk van een Toorop aan zee ach vezelarme lichtvoetigheid til niet te zwaar er blijven nog stonden te over en ochtenden zonneklaar…

wanneer je altijd maar voor het voetlicht staat dan verlang je ook wel eens naar het duister...…

Alles eindigt ook het schrijven Alles herbegint ook het slechte wéér De dagelijkse goedheid probeer ik in te schrijven. Waar de letters eindigen alles voorbij gaat gesproken zinnen ongebroken, ontwaakt een nieuwe zin.…

Laten we zacht zijn In een wereld die vaak hard is In een leven dat soms zeer doet Oorlog Verlies Ziekte Eenzaamheid Verlangen Rouw Gemis Laten we zacht zijn voor elkaar Vrienden Buren Familie Vreemden Dieren Bomen Een voorbijganger En ook wie we denken dat onze vijand is Waarom zou iemand vijand zijn We…

het gesprek vindt plaats in gemeenschap van gedachten op locatie zoals gebruikelijk bij plaatsvinden tezamen op het bankje blootgesteld aan elementen en een naderende avond waarvan het strijklicht de suggestie wekt van vertrek laten we niet bij de pakken neerzitten, hier gloort een breder verband er blijft meer over dan alleen…

toen werd het zaak de vleugels te spreiden koers te zetten bij te draaien een wereld te bereizen om terug te keren naar de plek waar het lot begraven ligt…

nog niet van werkelijkheid ontdaan klonk onvervalst een nagelaten refrein voordat alles bestond koortsachtig en nachtelijk met ontwaken als overweging gewoon, omdat dit zo liep in ivoren ochtendstond…

Zo voel ik mij veel verborgen voor andere Maar het vreet wel aan mij elke keer overwinig behalen Is een gevecht in mij niemand hoeft te weten Het blijft in mij ben gesloten persoon Stil en wachtend op dingen die gebeuren gaan Al voel ik mij ondergaan ik kan mij helaas niet uiten wie ik ben waar ben ik dan vraagt mij zelf af STIL vraagt…

we drinken onze thee de tuin aangeharkt tot nader order wonen we binnen kaders in huiselijke kring om zoals gebruikelijk in samenspraak ons hebben en houwen uit te dragen…

alles koek en ei noodgedwongen speelden ze het spelletje mee…

We hebben een slootmeermin maar ze heeft twee staarten aan haar hoofd. Ze vouwt haar benen met laarzen op in de blauwe schelp drijvend op het donkere water. De jonge schoonheid beweegt haar schelp voort met twee stokken in haar handen. Kleine slootvenus, gekleed voor de winter, omdat in de zomer de sloot droog staat. Daar gaat ze onder…

rennen en vliegen haast, haast, nergens meer tijd voor nooit bij iets stilstaan…

is een gedachte lijfelijk aanwezig in het lichaam zoals een boom in de wei? betreden we onbekend terrein bij elke verbazing dansen voorspelbare wolken op onbeschreven hoogte ligt er adem op daken dichter dan mist ijlen woorden na achter omzoomde muren wachten en vergeten we met de wijzers mee bewaren we onszelf en alle dingen…

Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige ritmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen. -------------------------------- uit: Serena (1898)…

hier bestaat geen consensus over maar is dat nodig bij landelijke stroomstoring bij aanwezigheid die ter plaatse geldt dieper doordrongen in landschap langer dan miskenbaar verder dan afstand tijdelijk maar reeds voltooid en tastbaar zonder twijfel of onbehagen het staat geschreven in overdrachtelijke zin uiteindelijk…

moeilijke keuze besluiteloos getwijfel gevoel of verstand…

Ik lees nog wel zo lief een detective als de memoires van Nadjezda Mandelstam. Een mens wordt wel eens moe van het gedram waarmee zo’n boek de mensheid wil gerieven. En dat geldt idem dito voor de beelden waarmee de televisie ons ontwricht. Met uppercuts slaat zij de ogen dicht van wie zich bij Mies Bouwman niet verveelden. Natuurlijk is…

Afstand is digitaal, een contactformulier, een chatrobot voor 24/7, eerst een app installeren. Afstand is zoeken naar, jammerlijk tijd verliezen, wachten op zoveel vóór u, een uitgevallen verbinding. Afstand is geen vervoer, gebrekkige toegankelijkheid, apparaten niet kennen, juiste woorden missen. Afstand is weg raken, steeds zoeken…

het ‘alleen’ woont prettig in het huis gebouwd met trouwe muren en knusse hoeken met ramen dichtgeplakt voor ogen die kijken op de stoelen zitten gedachten te wachten op hun beurt ruziënde gevoelens rennen rond de tafel verschuilen zich voor ogen die kijken het ‘alleen’ woont tussen klachten krakende protesten van ouderdom…

kunnen we terug naar de toekomst en wiens schaduw is dat dan is het mogelijk om vleesloos voorbij te gaan als een wolk welke indruk zou de streling maken of minzaam te lachen naar het onaanraakbare…