Alle inzendingen over woonoord

woeste welgelegen wegen aangebroken aangelegd asfalt dunbevolkte dromerige dorpjes snelle splitsende straat op weg naar toe kom ik jullie tegen als verkooppraatjes voor onbezorgdheid uitgestald verlaten geborgenheid ik ben weer bij de les trots standhouden in overdaad…

tussen loze duinen welt het water door moeder aarde voor het laatst gekust nog helder, van geen zorg en kwaad bewust een kalme stroom -timide, geen geklater- vervolgt zijn weg langs dromerige straten een pelgrim op zijn doelgerichte reis na Zorgvliet en een vredig oud paleis besluit hij om het daglicht te verlaten z'n diepe dal is nu volkomen…

"Broek op, Langedijk", zei de agent tegen de halfnaakte vent en sindsdien kent van Den helder tot Gent goed ingeprent eenieder in ons rijk Broek op Langedijk…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf, in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan. Den Haag, je werd stad van het water, de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s, nu niet meer zo vaak Den Haag, je bent nog altijd de wind van het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel, de éénpootsvogel…

de ezel wankelt en de tube lekt maar het palet is kleurrijker geworden vreemde tinten sluiten traag akkoorden het vlees van Rubens is geheel bedekt de Haagse school is overwegend zwart verdwenen is het bonte dialect met zware ziektes en de dood doorspekt het maakt in Zoetermeer een nieuwe start het licht van Rembrandt is er ver te zoeken…

een meeuw wacht op een trapgevel tot de viskraam afgebroken is koude stralen spoelen een stroom andijvie in de regen de marktmeester gaat rond langs de droge vierkanten de armen op de rug in een boom hangt blauw papier en een man rakelt met een zwarte paraplu het verleden op tussen de kisten…

Lopen hele einden lopen lopen naar het water lopen naar de bron de bron vol helder water waar het dromen ooit begon dromen over het leven dat het leven beter kon. hopen dat het beter kan al is de toestand hopeloos is het uitzicht troosteloos kinderen hongerig brodeloos ouders ziek en moedeloos. denken dat het beter kan in de hete zon…

Op een ogenblik besloot ik Een betere thermostaat te kopen […Te vervangen met een simpele klik Waarna warm water spoedig circulair begint te lopen…] Helaas de simpele klik blijft achterwege Onderwijl komen de elfsteden bijeen gehaast Buiten immer nog min negen De eerste tochten zijn uren geleden al geschaatst […Draai alvorens te beginnen…

het land van vreemde klanken is nabij ik hoef nog slechts een dijk te overbruggen verborgen achter wolken woeste muggen ligt daar het thuis van kruidkoek en stabij wat brengt mij in die kille negorij hoe is een stadsmens zo diep kunnen zinken in Moddergat een beerenburg te drinken de fierljep van huis naar woestenij hier trouwt mijn liefste…

Aen d'Áemstel en aan 't Y, daer doet sich heerlijck open Sy die, als Keyserin, de kroon draeght van Europe, Amstelredam, die 't hooft verheft aan 's hemels as, En schiet, op Plutoos borst, haar wortels door 't moerasch. Wat watren worden niet beschaduwt van haar zeilen? Op welcke marckten gaat zy niet haar waren veilen? Wat volcken zietse…

In een eenzaam huis behangen met schijncoryfeeën Waart rondt een jager Hij graait naar elke schaduw Als een rusteloze tijger op zoek naar duidelijke sporen Op de trap en in de gang glijdt hij als een moordenaar langs de koude muren Zelfs onder het bed op zoek Naar dromen die zijn jachtterrein Al jaren hebben verlaten…

Het Venijn De Andrieskruisen wapperen in karmijn over de stad de oude haven huilt, rilt nog van haar verloren water een waterpoort toont geschiedenis, bewaart voor later haar kloeke mannen, als vent uit Breda, dan had je wat stad van koepel en kerk, huis van geel en zwart de Heren van Breda huizen nog altijd in hun burcht van geadeld bloed…

Gescheiden door de Westerschelde 't Zeeuws-Vlaamse land, de overkant Het land van rust, van kabbelend water Haaientanden op het Cadzandse strand Een open land, omzoomd door dijken Daarbinnen is de aarde verdeeld Vanaf het voorjaar tot de late zomer Worden hier ontbijt, lunch en diner geteeld Het Volkslied zegt "Een land apart" Het loopt…

-Het zonlicht dwarrelt schuw door de kamer De schaduw die schuchter volgt- Zijn huis is leeg zijn wereld is zijn huis Zijn gedachten zijn rommelig als de kamers (Vazen in de keuken kuchen neerslachtig stof) (Kinderlaarzen dromen water en weten niet meer of ze lekken) (Een deuntje tracht met dof geluid voorbije sferen te behouden…

Soms zit ik stilletjes op de dijk en kijk naar het land beneden dan zweven mijn gedachten weg naar hoe het was in het verleden Ik zie wel plaatjes in de boeken maar dat is eigenlijk niet zo echt en ik luister naar de verhalen over wat men van vroeger zegt Het heeft wel wat die nostalgie al proeven we alleen de buitenkant wij weten niet…

Koude december middag een stille tocht naar Schattenberg vooraf wordt duidelijk gemaakt waarom ik daar sta. Gelaten gaan wij die richting op onderweg waait de herinnering mij tegemoet. De hoge bomen voor de huizen de wasplaats, kerk en school de bus vanuit de steden de warmte van het mannenkoor. De smaak van ritja ritja de liefde…

Daar, het bord van einde snelweg. Daar, waar rustig zijn weer mag. Bijna thuis en in de spiegel, slechts de woorden, 'guret ag'. Daar, de lichten van die kruising. Lokkend groen, niet stil te staan. Onverhard naar links en rechts. Moeilijk, om hier af te slaan. Daar, de poort in dompel maanlicht. Spitsen glans, gerenoveerd. Stenen hoop…