Alle inzendingen over ziekte

Ongemerkt gestorven Te lang al Dwaal ik over Het kerkhof van Vergeten namen En ontdek in 't Voorbijgaan mijn eigen Naam - en 't stelt Mij gerust want Mijn eigen sterven Was ongemerkt Aan mij voorbijgegaan…

Mijn leven Overziende tot En met nu Zie ik dat Ik het niet Meer overzie…

Storm die Door mijn Hersens Jaagt op Schimmen die Ooit woonachtig Waren in de Mens die Ik Genoemd werd…

Ingevallen Haar wangen Mumm'lend Haar spraak Zat ze in Zichzelf gevangen Nadat ze bezoek Van Alzheimer Had ontvangen…

Giftige tongen Vlammen overal Die uitslaan Duivelse ogen Gretige bek Waarmee 'k dreigend Welhaast verslonden Word - over 't smalste Richeltje ontsnapt De helhond voorbij…

Ik heb niks meer En ik ben niks meer Fluister ik naar De gedaante die Zich zwijgzaam Naast mij voortbeweegt In een moment dat Nu maar ook evengoed Toen kan zijn - Alle besef van Wat ooit tijd - Of ikzelf - was Opgelost in een Levende nevel Die totale leegte toedekt In vriendschap opgedragen aan Manon Munsterman…

In die ene winter, van het jaar 1995, op het jaar 1996, was het een heel koude nacht. Er was niets te eten, want ik had geen trek en geen behoefte..., als alleen leeg te geraken... . Het was bijna niet te overleven. De krankzinnigheid van mij in leven te houden, in enig vertrouwen van kaarslicht. Slechts veel wantrouwen. Er was water. Maar…

ik kijk naar ogen, troebel als mist ze staren me weer aan ik zie jou passeren en ik denk wat doe jij hier toch? dit spiegelbeeld, ik ken het nog niet goed ik moet er zo aan wennen het is niet ik, zeker niet de ik van vroeger mijn contouren, ongemerkt weg gegomd, in enkele halen ik kijk naar angst en twijfels, ik kan ze bijna ruiken…

Hoe het ging Vroeg de Gedragstherapeut Aan de depressieve - Buiig, zei deze Die met dat ene Woord niets te Veel had gezegd…

Geloof in mij Nu ik nog leef Zing ik naar mijn ouders Die er niet meer zijn Hou mij vast En geef me rust Op het strand dat vrede is - Waar geen verdriet is, geen gemis, Want weten moeten ze Dat ik ben uitgekust Regel 1-2: dank aan Harrie Jekkers (c) 1992 Regel 9-10: dank aan Frans Halsema (c) 1985…

Hersens van mij Tot moes geslagen Tegen de muur Die leven heet Tot moes geslagen, Iets anders is het niet, Want die muur Is van graniet…

Door niets belemmerd En toch geremd - Mijn eigen ik - De euforie beteugeld En mijn verdriet getemd…

Flarden Oorlog voerend In het brein Ongelijk de strijd Van mijn ik Met de andere Vormen van zelf En eigen die wonen In dezelfde mens Zwaar het gevecht Uiteind'lijk aangeland Op de rots die in De branding vrede is En 't nieuwe leven gekust…

als een vogel die niet meer vliegen kan, gewond en kwetsbaar zo ga ik door het leven de vraag die me bezig houdt zal ik ooit terug kunnen vliegen? mag ik hopen of is het beter van niet? begrijp je dat? ik wil niet weer zo diep vallen... en toch zal ik blijven vechten, alleen... ik weet niet hoe? me blijven afzetten tegen…

Ruisend hart In bruisend verdriet Woede en angst Om voorrang vechtend Ruis op mijn eigen Lijn waardoor ik Er niet meer wil zijn…

Zo zorgvuldig opgekweekt En liefdevol verzorgd Toch teer geworden Met de tijd En van 't leven losgeweekt…

Zelden mijn gemoed Heftiger bewogen Dan in die Beweging waarin 'k Gretig welhaast Het leven liet…

Van gisteren ben ik En niet van vandaag Geketend aan mijn verleden Getekend tot op vandaag Thema: PTSS…

LIEDJE VAN WANHOOP EN ONGEMAK Dan heb ik dit dan heb ik dat ja ik heb altijd wel wat slaap ik slecht of doet de rug zeer een gaatje in de kies of gewoon geen energie zo gaat de dag heen en kom ik weer tot niets maar vandaag gaat alles lukken want ik ik negeer het allemaal de zon schijnt en ik ben heel normaal een liedje in de ochtendstond…

beetje bij beetje haak ik af mijn lichaam dwingt me ertoe gewoon op, veertig jaar oud, nog zoveel te doen maar nu voel ik me dubbel zo oud wachten tot alles weer beter wordt en er terug nieuwe energie komt tot dan houd ik me maar stilletjes en wacht op een dag zonder afhaken…

Van achter de spijlen Van mijn gekooide ziel De oneer voorbij, Het diepste ondergaan - Van alle begeerte bevrijd Getekend door het bestaan Eindelijk vrij En tot nieuw leven opgestaan…

Buigend Het stug meegaand Pitriet Vergramd zijn geest Over alles wat was geweest Mooi gemuild de korf Die zonder die ellende Nooit was geweest In zielsverwantschap opgedragen aan Bob, Arbeidstherapie jaargang 2011, Academisch Ziekenhuis Groningen…

niet denken aan morgen aan wat er gebeuren kan simpelweg gedachten op nul doen alsof er niets veranderd is maar elk detail, elke waarneming is anders simpelweg omdat ik het door andere ogen bekijk simpelweg zo anders, simpelweg…

Beetje bij beetje valt het weg Sluipend komt het Je moet sterk zijn nu maar ik weet dat je dat bent Afwachten niets dan afwachten Rusteloos In de nacht zijn mijn ogen open Starend in de duisternis Maar ik weet dat jouw innerlijke kracht groter is dan die van ons allemaal…

Geheim gedicht van en voor foppe dit gedicht is aan mijzelf gericht ik had een geheim en dat moet zo blijven maar ik besprak het met beitske de hulpverleenster en nu neem ik het mee in mijn graf met dit gedicht dat ik haar niet gaf ik ben schizofreen in gedachten maar helemaal niet ziek alleen een betoverde kikker met een tabaksverlaving…

Vroeger als men ziek was ging men naar de dokter deze stelde de diagnose en gaf het juiste pilletje Heden gaat men naar de dokter met de vaststaande diagnose vragend het gebruik van het verkeerde pilletje…

De verlichting valt uit, het geluid verstomt De eens zo hevige spraakwaterval delft het onderspit met eeuwige stilte. Elastisch val ik op de grond, als een broos poppetje met een wit gezicht waar haast alle leven is weggesijpeld. Alleen het hart klopt nog. De toevoer van lucht wordt niet onderbroken, heeft het soms moeilijk maar de luchtfilter…

nu ze terug zijn in de tijd koffiezetten weer als vroeger wordt en de tijd weer stilgezet en ik geen zoon meer ben maar vraag en ook wel lief bekende geur en stem en wat ik verder dan nog ben stel ik mezelf de vraag over wie ik dan werkelijk ben dan kind en nu ook zelf een opa en zit ik op de warme stoel waarop mijn moeder juist…

Ik weet nog wel hoe het vroeger was onschuld huisde in de muren in de geur van de bloemen kon ik onopgemerkt schuilen klein en overzichtelijk onbedreigd door haar sterke hand onverschrokken daagde zij de buitenwereld uit ik zweeg en keek in haar dappere ogen nu kijk ik in angstige ogen die wereld heeft haar bedrogen ik pak haar hand en…

mensen passeren mij in de grote inkomhal mensen van alle leeftijden groot en klein een oude dame wordt naar buiten gereden in een rolstoel wie weet hoe lang zat ze opgesloten in duffe lucht, vol apparatuur? een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten…