Alle inzendingen over ALICE

Alice, de ogen zedig neergeslagen Moest lachen om de rol haar toebedeeld Later heeft ze -wat moest ze- nagespeeld Wat anderen nu eenmaal in haar zagen Ze wilde Eddy du Perron behagen Maar deze had een ander afgodsbeeld Platonischer, en op zijn ziel veel eelt Hij wist Alice te pesten en te plagen Ze dreigde zich van kant te willen maken…

fragiel gedicht op vergeeld papier bejaard oud ouder dan jij werd lieve Alice…

Uw pen, zo teder voor wie hem hoorde Mijn dichteres, Alice Nahon. Auteur: Wil Breuker, januari 2008…

Alice verbleef in artistieke kringen Was zeer geliefd en onconventioneel Ze declameerde voor het merendeel Gedichten die de mensen blij ontvingen Haar lezers hielden geldinzamelingen Want verder had het meisje niet zoveel Ze praatte met de vogels en ’t struweel Was kleine heilige en kloosterlinge Volgens haar vader had ze t.b.c Dat hebben…

Graag groet ik u nog allen even voor het slapen gaan, dat heeft Alice Nahon mij ooit eens voorgedaan; en wat de criticasters ook maar zullen zeggen: ik hoef ’t waarom toch hier niet uit te leggen? Dus, lieve mensen, goede nacht en slaap maar fijn, Dan zal ook morgen wel een mooie dag weer zijn.…

'k Heb van Alice Nahon geleerd in 't eigen hart te kijken. Wat zie ik daar? Wat laat dit blijken? Dat ik niet beter, gij niet slechter zijt maar dat we samen 't zelfde leven delen en dat we dwaas en dom zijn ooit, maar elkaars wonden kunnen helen.…

het liefst zou ik kort willen aanmeren tussen de leidraad van haar oeuvre poëzie waar het barst van schone volzinnen tot stiller stilte als een tijdgenote dat dromen kruidt voor de ’eigen haard in tekens van taal als een open boek zonder schaduw stil lees ik, jouw licht blijft achter de stilte van iedere dichtregel hangen in mijn hart…

‘k Leg aan uw hart mijn koppeke Schreef Liezeke daags na de nacht Die ze met Jef had doorgebracht ’t Kleine, Vlaamse poppeke Voor het publiek een engeltje Zo zuiver en zo dicht bij God Hoe schikte zij zich in haar lot Niemand wist van het bengeltje Dat zich buiten het hospitaal Te goed deed aan het mannenvlees Flemende bedelbrieven stuurde…

de enige keer dat jij mij écht zag was toen opa dood in de kist lag…

koud als een ijzige wind die door mijn hart zijn weg vindt. koud als een duik in de diepte van mijn zijn. koud als de stilte die bezit nam van mijn onrust. zo koud…

het lichtje in mijn hoofd en hart is gevuld met smart een bries van pijn en verdriet doet veel warmte teniet maar mijn lichtje blijft branden door alle uitgestoken handen een bries liefdevol gegeven dankbaar ontvangen zodat ik mag blijven leven want het lichtje in mijn hart en hoofd heeft die liefde ditmaal…

keer op keer geen contact nogmaals weer verloren nogmaals weer onderga ik ook weer deze keer wat ik niet wil ook weer deze keer huil en schreeuw ik dat ik ... niet weer laat me met rust niet weer .... machteloos roep ik stoppen deze keer ! het ... verstilt in mij de laatste keer die wil ik niet want er is veel meer wat…

gevangen in een kubus met muren van ijs bevroren bevroren verstijfd liggend alles horend verstild verstilde woede en verdriet geen woorden meer verstopt verstopt in die ijskubus wanhopig vechtend…

Omgeven door muren liggen scherven op de grond door tralies gescheiden van woorden die veel meer zeiden Niet alleen in woorden verstopt maar verwijderd als lijkt oneindig het gevangen verdriet verstomd als een stil lied Ze lacht als ze praat maar spreekt als een traan met zoveel machteloze pijn niet wetende waarom hier te zijn…

Steeds maar weer lopende in cirkels, in dat doolhof waar geen eind aan komt en waar het begin van zoek is; verdwaald in het doolhof van eenzaamheid. Koortsachtig zoekende naar een uitweg, een zij-route of rustplaats ... maar niets van dit blijkt te bestaan daar, daar waar ik ben, helemaal alleen. Roepende om hulp heel zacht, in mijn…

Klein teer vogeltje , met je indrukwekkende zang, al vroeg bouwde je een kooitje om te kunnen blijven bestaan. Klein teer vogeltje, je verbleef in het dichte struikgewas, de doorns staken je steeds weer maar je had geen keus. Klein teer vogeltje, met je verlangen naar warmte, het kooitje wou niet open je bleef wanhopig achter. Klein…

Als ik je aankijk ,denk ik ik ken je al jaren. Eeuwen zo niet langer. Ogen van rust en liefde, omdat ik je te eten geef, soms met je speel,...mensen maken me banger. Alleen gelaten , en nu zo tevree. en als je ooit bij me wegloopt ..loop ik met je mee.…

een steek door mijn hart een traan over mijn wang door de pijn die ik voel pijn, jouw pijn die ik zo voel je stem spreekt met mij als door angst gevangen door de pijn van jou ... jouw pijn die ik zo voel bereiken kan ik je niet een hand verdraag je niet door de pijn jouw aangedaan jouw pijn ... die ik zo voel…

liggend in bed happend naar lucht, starend naar het plafond slaak je een zucht. jij, mijn vader, nooit begrip voor mij gehad en nu... nu heb jij het, jij. ongeneeslijk, smachtend naar toch een sigaret. ook al voel je nu de 'maar' woede hier en toch heb ik meelij... met hem, mijn vader nú pas weet hij hoe ik me altijd heb…

eenzaam voel ik mij tot op het bot alleen ben ik niet een aantal mensen nabij het eenzaam gevoel is niet uit te drukken niemand kan er iets aan doen het is in mij, is wat ik bedoel dat gevoel van eenzaamheid is niet mijn schuld is mij gezegd en herhaal ik zelf zodat ik misschien minder lijd eenzaam voel ik mij altijd en nu nog…

Terwijl de sneeuw jullie verdriet bedekt, is er dan tóch nog iets wat haar leven rekt? Sneeuwstormen overleefd maar deze keer is het dan echt, geen beschutting meer alleen de liefde die nog rest. Sneeuwvlokjes dalen buiten in de koude, maar zij zal met jullie warmte heengaan naar daar. Sneeuw als tranen om haar jarenlange strijd,…

Het lot al wetende Toch vliegende naar beter Levend als een tijdbom Neem je elke meter Je vleugels zijn zo teer En de zon die je graag zag Met je lot dragende Ga je ten onder op een dag De reis na het hiernamaals Ooit zal je hem maken Met je vleugels gesmolten Zal je ons allen diep raken Te weinig herinneringen Je bent nog zo jong…

Gedachteloos lopende woordeloos denkende wacht ik tot het donker mij inhaalt.…

Het begon mij te dagen.. Hij durft niet te vragen. Ik stuurde een emailbericht, om hem over de streep te trekken, zag alleen een slachtoffergezicht, en hij liet mij verrekken. Hij is niet dom, maar intelligent, maar....is hij dan wel een echte vent? Zo passief, geen verlangen? ach...weet je wat? ik ga verder en laat deze 'hangen'.…

Soms dan voel ik me alleen en eigenlijk ook weer niet. Ik heb veel broertjes om me heen, en iemand die het ziet, die zegt: dat is toch niet alleen!? Maar diegene die begrijpt mij niet. Want diep van binnen in mij, wat geen mens van buiten ziet, zit een hunkering naar liefde, maar die liefde krijg ik niet...…

papa mama, Nee ik wil niet, nu niet meer Ik wil niet praten steeds maar weer, Het is je eigen fout, je eigen schuld, Ik wil niet praten, al heb je nog zoveel geduld Het is mijn leven, mijn verdriet, mijn moeilijkheden zie jij niet. Ik los het zelf wel op, daar heb ik jou niet meer bij nodig Jouw hulp is voor mij helemaal overbodig. Dit…

Vertrouwen was weg, alles kapot. M'n hart sloot zich af, het ging weer op slot. De muur stond er weer, groot, hoog en dat deed zeer. Vertrouwen, kom terug! Waar is toch die brug? De brug tussen jou en mij maar ik kon niet vergeten wat je zei. Vertrouwen blijf weg! Het hoeft nu niet meer, ook al is het hard en ook al doet het zeer. Voor…

Als niemand je begrijpen wil, niemand zelfs je ouders niet, dan lijkt de wereld zo verschrikkelijk kil. Alleen maar eenzaamheid en verdriet. Dan wil je niet meer verder gaan, alles vergeten wat iemand vindt of vond. Dan wil je eenzaam blijven staan. Dan wil je dat je niet bestond. En toch maar alleen weer verder gaan en niemand iets vertellen…

waarom zou ik nu nog verder leven? Ik heb toch geen toekomst meer wat kan het leven mij nog geven? Het leven doet alleen maar zeer. Ik wil dood, ik wil niet meer. O God, help me dan, al dat gezeur hier steeds weer. ik word gek hiervan. Als het eindelijk weer iets beter lijkt te gaan. Val ik weer terug in intens verdriet en pijn. blijf…

Alleen nog maar wat zand met daarop een kleine steen. Maar niemand ziet de band en het verdriet nog daaromheen. Niemand die het ziet.. Hoe erg de pijn kan zijn, hoe scherp het intense verdriet, hoe erg die eindeloze pijn. M'n hart krimpt steeds ineen Bij al die herinneringen die zo pijnlijk zijn. Het leven in soms zo gemeen en het doet…