Alle inzendingen over Blaak

Kubuswoningen Potloodhuis Metro halte Bibliotheek Laurenskerk Nergens in De wereld Is er een Plek als Blaak…

Om een wereld te zien In een korrel zand En een hemel In een wilde bloem Wil je leven Uit Gods hand Alles in alles Tot in eeuwigheid Eerste vier regels naar William Blake, visionair, 19e eeuw…

Ware ik niet zo bang, schoon liefke, Zeggen zou ik, ten begin, Dat ik u bemin; Dat mijn hart voor u zal blaken, Blaken heel mijn leven lang - En nog honderd andre zaken... Ware ik niet zo bang!…

De kieslijst gaat van Eickhout tot aan Blaak: Vijfhonderd kandidaten, altijd raak!!…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

Naamlozen die van twijfel blaken zonder tastbaar te beseffen. Onstoffelijk schijnsel bestijgt vaal langs onberoerde gordijnen. Ruimte die naar leegte neigt, afgezonderd, in gesloten staat. Krapte van kruisende lijnen, belichaamt desolaat.…

Met spetterend vuurwerk in haar ogen, hoog opschietende gevoelens met o’s die de omgeving doen blaken en mij met kleuren bombarderen. Ik lig plat van bewondering. Met mijn voeten op de grond en mijn hoofd in de wolken heb ik banden van tederheid, liever dat dan boeien van zogenaamde vrijheid: met banden kan men ver rijden.…

't Waar' vergeefs dit koude blad Met nog kouder zwart beklad, Om te melden, welk een gloed Ge me in 't harte blaken doet; Zulks vereiste ene englenhand, Met een stift van diamant, En een inkt van vloeiend vuur Op des hemels reinst azuur! 1839…

mag ik jou lentebloemen geven jij zag ze ontkiemen de bollen wist al het leven ik rooide ze in zomers blaken ze droogden we lieten ze in onze rust hun kleur weer herverdienen het is nog vroeg in tijd maar deze winter heb ik alles voorbereid mag ik jou mijn eerste lentebloemen geven…

Wat ik weet over zeilschepen is dat ze varen naar de hemelpoort door de wind en door regen zeilen bol op hoop van zegen naar een ver verantwoord oord waar de doden mogen slapen ze mogen altijd blijven slapen omdat schepen weer gaan varen wind in waarheid zal ontwaken edelmoedig eeuwig blaken.…

wit van trots te paard of hangend aan de rots blaak je van pracht spierwit van gebalde kracht ik heb je weergaloos in steegjes en op pleintjes openhartig en oprecht ontdekt je oude kern ijzersterk gesmeed keihard geplaveid krijtwit gekneed op een pleintje tasten mijn handen verliefd naar de milde stilte van de wind.…

Is dit de wereld van fysiek strijdend om tijdelijke zaken die middels dienen van repliek slechts ego’s laat blaken? Met zelfingenomenheid trekkende naar het front Goede bedoelingen ten spijt ontsteken wij het lont. Zo klinkt de duizendklapper herhaalt zich alsmaar rapper zijn gillende keukenmeiden niet meer te vermijden.…

Ik kan me verbeelden een geduldig landschap te zijn, dat in de winter wacht op andere tijden. De werkelijkheid is anders. Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en kom langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

Zes rijtjes huizen naast elkaar, een heel klein schooltje, een bazaar, een pleintje afgezet met draad: de Gravenstraat. De huizen, scheef gegroeid en moe, zijn bijna aan vervanging toe. Ellende is ze aangepraat: de Gravenstraat. Op 2 en 6 een Turks gezin, een Poolse woont daar tussenin. Een neger is op 5 gezien, een Ierse leeft op 17.…

Weer voel ik warm mijn vaders hand en hoor zijn stem in mijn gedachten, als ik de geur van spijkers in een roestig blikje ruik, die lang vergeten in een schuurtje wachtten…

Niets is van de dag in de nacht. De tijd is vreemd, de kleuren uit, geluidenritsel en gerucht. Vertrouwd is dan het lieve lijf dat naast je schuilt en heeft bemind. De tijd is goed, de kleuren aan. Geluiden en geruchten? Ach...…

Tussen de cakewalk en de achtbaan speelt het leven. De kist blijft leeg ook als je er een handvol konijnen in verbergt. Je ziet iets en je ziet het niet. Het is er en het is weer weg. Alleen je hoofd is vol en soms je hart. Maar voor de rest is het de cakewalk en de achtbaan.…

Voor mijn geliefde speel ik, zing ik, zoek ik, vorm ik de zoetste tonen tot een melodie, die door mijn adem haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie.…

Oceaan, broedplaats, moederschoot, woonplaats van de dorenhaai, de hamerhaai, de franjehaai, de mensenhaai. Speelplaats van de zuigervis, de ombervis, de vleermuisvis, de dwergwalvis. Vloeibaar paradijs. Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven. Daar is het verdriet: de pijn, om wat je bent en straks zult zijn…

De vroege morgenstilte breekt en sluit. In die korte spanne slaat de specht.…

Ik heb mijn laatste rekening betaald, geboet voor zonden die ik had begaan, en met mijn oude schulden afgerekend en, voor zover 't in mijn vermogen lag, de vrede weer getekend. Ik heb een streep gezet en de balans ziet er niet gunstig uit, maar goed genoeg om weer opnieuw te starten.…

we zwegen jij ik lang treinreizen lang bijna voorbij de laatste halte de trein daverde langs wissels te hard te luid we konden het zwijgen niet verdragen we leden voortdurend onder die stilte iemand moest spreken ik jij wie opent zijn mond en zegt het goede woord we bleven zwijgen waar we moesten spreken bang…

Denk niet aan weemoed, heimwee, liefde en dat soort zaken als je de blues speelt, maar denk aan rode strepen op een zwarte huid en vloek.…

Hé, zwart jasje met je grijze streepje weet je nog? Duke Ellington, Benny Goodman, Louis Armstrong, blues en jazz, nacht en ontij, sexy sax en swingklarinet. Hé, zwart jasje met je grijze streepje weet je nog? Zweten, drinken, geur van gerst en reuk van rook. Hé, zwart jasje met je grijze streepje. Oud, versleten, weggehangen…

Als ik niet onderweg mijn zware rugzak had gestald bij 't oud papier, verroest gereedschap en machines en niet mijn kaartje had verscheurd, als ik niet onderweg mijn loden jas had uitgedaan en aan een boom gehangen had met slechts twee kale takken en niet mijn sleutels had verbeurd, dan zou er eelt zijn op mijn ziel en kale plekken in…

'k ga met je mee bereis gedachten kwetsbaar open 'k ga met je mee hoe wankel ook het evenwicht je bent een zeepbel die vandaag geen hand verdraagt ook geen die streelt en zwijgend spreekt maar toch... 'k ga met je mee verpakt en ingepakt vertraand betraand vermoeid en moedeloos 'k ga met je mee…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en dwaal langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, halve gedichten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is…

Hij was prachtig om te zien, die lange man met saxofoon, gezichtverbergend donk're bril, de lijfgebogen dramatiek. Mood Indigo. Hoe hij daar stond in eenzaamheid, te midden van het snobbig volk en zwetend, zwoegend overtuigd zijn niet geremde solo blies. Mood Indigo. Ik had hem lief, niet om zijn lijf dat parelzwart op glad parket zijn…

ik ben een uit een muur gevallen steen een uit de lucht gevallen meteoriet een zwerfsteen uit een gletsjer aan land gekomen opgenomen…