Alle inzendingen over Brahman

En de eiken aai 'k: zij voor mij aaiend reiken Naar Brahman's zon, die hen, mijn waaiende eiken, Vroeg 's morgens, 's avonds 't laatst bediadeemt: Niets dierlijks, mens'lijks, ja - want Brahman ken ik Als 't wereld denkend Ene, en Brahman ben ik - Mij is, Zijn Zelfbesef, niets godlijks vreemd.…

En golvend in mijn Brahman, diep en koel, Zal 'k naar Zijn wet ons beider glorie eren, En, noctiluca, vroom fosforesceren Met vonken kunst en eeuwigheidsgevoel; En slaat smartelijk mij Zijn golfgewoel, Ik weet: de schok zal zich tot vlam verkeren; Tot trots in Brahman zal dat vuur verteren, Wat bleef van angst om Noodzaak zonder Doel.…

’k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Die uitzendkracht van ons: Ze is ook nooit op tijd. - naar Johan dèr Mouw…

ik gaan, Ik die, uit angst van aarde, hijgend wou vluchten Naar bevrijding in storm, in sterreluchten, In koele smartenloosheid van natuur, Tot waar, van eeuwigheid in Brahman dronken, De extaze ziet als wolk van as en vonken Stuiven 't Heelal uit 't eigen Wereldvuur.…

I Soms vraag ik nuchter: Is 't misschien een waan, Wanneer ik denk, ik ben Brahman's profeet -? Herleeft in mij, zonder dat 'k zelf het weet, Een zon- en regentov'rende shamaan? Of doe ik aan mystiek, noem 'k mij brahmaan, Omdat het literair staat en gekleed?…

Wat Weet meer dan ik van 't Brahman zo'n brahmaan? Het is mijn thuis, ik kom er net van daan, De Schone Slaapster van jouw Lotusstad. Stil leg ik in de ziel je heel mijn schat Van zelfgeschouwde God, geen mensenwaan: Hoor, nu ik wakker ben, mijn fluist'ren aan, Niet 't plechtigst org'len van de Oepanishad.…

sonnet, Waarin onzichtbaar 't diepste leven trilt. -------------------------------------- uit: Brahman, deel II (1919)…

En deze wens, die christ'lijkheid verbant En ik aanvaard, is Brahman's and're kant: Hem kreeg ik steeds terug, bij ied're ruil. Zo handhaaft zich het eeuwig evenwicht: Een helft van de aarde is donker, de and're licht; Lag er geen drek om heil'ge Simeon's zuil?…

In Brahman is vergaan Mijn wereld, en ikzelf, grijze brahmaan - Hij had blauwe ogen en mooi donker haar.…

Aan 't wereldoppervlak stormen de dingen: Zelfs geen gedruis zal tot in de afgrond dringen, Want stil de ziel aan 't hart van Brahman kleeft; Al kan het oud verdriet niet meer genezen, Hij weet: gezonken naar zijn eigen Wezen, Nu bloedt hij verzen, waar Zijn licht op beeft. ----------------------------------------- uit: Brahman I, p. 99…

. ---------------------------------------------------- Brahman I, p. 129 Sonnet XXIII in de cyclus 'In de Hoogte'…

. --------------------------------------------- uit: Brahman (1919), deel I, p. 246…

Geen stilte is zo diep, als die volgt op tranen; En, weggevlucht voor lach, komt dichterbij De schuwe wijsheid van vred'ge brahmanen: Schijnbaar gescheiden lijdt, die sloeg, in mij. En 't is, als hoorde ik Iets zichzelf vermanen: 'Mijn liefde was ikzelf'. - Zo werd ik vrij.…

Niets is me vreemder dan het Zelf, het Zelf dat nimmer door de poort van verrukking zal gaan omdat ik ongewild “ dukkha “ ( 2 ) eens in mijn tijdelijk hart heb gesloten. 1 asceet 2 lijden 3 brahmaan)is een brahmaanse priester en de hoogste van de vier varna's van het Indische kastenstelsel.…

niks, ik zit gewoon blikken zijn niet verboden blauwe halve maantjes zien de stoute bruine sterren van de brahmaan wat doe je dan? je wast mijn haar bij de dorpspomp giet je bekers water over mijn hoofd 's avonds loop ik de woestijn in alleen onder de groeiende maan tot de stemmen achterblijven eeuwig wil ik hier zijn…

De gele wolken werden langzaam rood. Dan dacht hij: Nu begint zonsondergang; En keek weer naar de zwaluwen, die zo lang De zon nog konden zien. En dikwijls schoot De angst door hem heen: Eenmaal gaat moeder dood, Hoe moet het dan? - Eens voelde hij bij zijn wang 'T laag rits'len van een vleermuis, en werd bang, Toen hij 'm van dichtbij…

Hij ligt er nog, de steen: een jaar geleden Heb 'k zelf hem daar gelegd; en ik herken Heel goed de plek, vlak naast die scheve den, Waar 't zandpad, wit, loopt naar de hei beneden. 'k Dacht vaag: Wat 'k doe, lijkt op wat Farao's deden; Eenzelfde ontzetting vroeg in mij en hen: Alles vergaat: ben ik niet, die ik ben, En was en blijven zal in…

Omhoog zien naar de zon de waterrozen, Kinderlijk, alsof 't Rafaels eng'len waren; Grauw slib en wijde schem'ringen bewaren, Die hier de dood stilde tot smartelozen. Opzuigt de bliksemstorm het meer tot hozen: Dan staan in blauw doorschijnende pilaren De doden: hun zwarte ogengaten staren Boven hun grijns om macabre apotheozen. Naar…

Besef van 't eindeloze op onze planeet is hemelwaarts gericht in het zenit, niet in oneindigheid Niet in het grenzeloze van het tijdloos eeuwig niets der onzichtbare fatamorganisch oplossende uitgestrektheid zonder horizonten Noch in brahman's altoze eeuwige sereniteit der atmosferisch- stratosferisch peilloos diepe ijlten…

Wie mij gevonden heeft, kan niet vergeven, Te groot, dan dat hij 't toegebrachte leed Misbruikt tot wraak, als vergiff'nis verkleed, Te klein tot oordeel over Brahman's leven, Dat, hier tot Christus, Bach en Kant verheven Zijn diepte in daden, kunst en denken weet, En ginds door laagheid, zelfzuchtig en wreed, De top van tere Zelfzucht leert…

Jouw zenuwen, spieren, pezen, botten, knurven Trilden, waar vals uit de afgrond van 't verdriet Waanzin de half gewilde val bespiedt, Maar ik, ik greep je stevig bij je lurven; 'K zei: 'Wat? Zou je niet kunnen? Of - niet durven? Schaam jij je dan voor Plato's gletschers niet? Vooruit! Ik maak tot straatweg van graniet De draad!' En grac…

Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen Van 't leven jou met late idylle lokken; Je zag, hoe bergop lange schaduwen trokken Onder een mist van scheve zonnestralen; Nog hoorde je over lichte hoogten dwalen 'T elegisch tink'len van verspreide klokken Nog zag je, wit door zwarte dennen, brokken Van 't sneeuwveld, nu niet meer bereikbaar…

Jou gaf en ernst en scherts mijn amphitheater. Eerst 't passiespel: uit doop in de oceaan Zag je mijn zonneheros zeg'nend gaan, Een heerser over lucht en land en water; Dan voor wat zilv'ren sterren deed zijn hater Hem op bebloede bergen ondergaan; En wit van smart en eerbied stond de maan; En 't donderorgel speelde Stabat Mater. Dan…

Ik ben geen wereldmacht, die loont en straft; Mijn eigen Doper, maak 'k mijn paden recht; Ik leer: Wie zijn geluk in liefde legt, Vergaat; weg spoelt de tijd hem, vlucht'ge haft. Wat Lenau's Faust tegen Mephisto zegt: 'Zu schwarz und bang, als dasz ich wesenhaft, Bin ich ein Traum, entflatternd deiner Haft', Dat Godsbesef heb 'k voor…

'Smart'lijk is 't niet-DAT', Orakelde ik als zalige brahmaan. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - Sonnet XXII in de cyclus 'In de Hoogte'…

Ik, die met bossen ruis en, meisje, lach, Die zonnig vink en schem'rig nachtegaal, En tot nocturnes aai met manestraal Mijn lier, de hei, besnaard met herfstdraadrag, Ik, die uit orgel, zwart voor blauwe dag, Smijt over de aarde mijn donderchoraal - Jou koos ik, dat je op 't orgel van je taal Eert Brahman, mij en jou, ons beider Bach.…

Spreek nooit, door mij verrijkt, met domme spijt Van cirkus, slappe koord en akrobaat: 'T is of nog nevelige dageraad De zon zijn stijgen, dat hem draagt, verwijt. Bedenk ook dit: je zou tot literaat Verworden zijn, had ik je niet geleid: Jou leerde mijn Natuur natuurlijkheid, Die boek'rig versgepruts als leugen haat. Hierover zeg 'k…

Met 't vlossig deksel was de wind aan 't spelen; En nu de weefsels losgeplozen zijn, Wijs ik je met mijn stok van zonneschijn Dwars door de ring van drijvende kastelen, Hoe 't vasteland ligt als een open schrijn, Vol blauw gefonkel van gletscherjuwelen, Behoedzaam vastgelegd in groen-fluwelen Kussens met stralig zilverfiligrein. Ja, straks…

't Is nacht. 'k Zit op de hei. Nergens geluid. Over me staat, als transparant kristal rondom een oude berggod in zijn hal een halve bol van stilte, die me omsluit: 'k hoor, hoe heel ver een lang gillende fluit een tunnel boort; mijn berg kraakt overal. Een blaf, ginds, hakt een gat; en recht en smal knapt een spleet open, tot mijn oor hem…

'T is of een hefboom draait om de aarde als as: Hij draagt in 't west en 't oost doorzicht'ge schalen, In de een blauwgroen gebergte van opalen, In de and're een enk'le bol van chrysopras: 'T lijkt of 't een wedstrijd van juwelen was, Wie 't zwaarst en kostbaarst de and're omhoog zal halen; Of moet veeleer onwillig de ene dalen, Nu…