Alle inzendingen over Brahman

En de eiken aai 'k: zij voor mij aaiend reiken Naar Brahman's zon, die hen, mijn waaiende eiken, Vroeg 's morgens, 's avonds 't laatst bediadeemt: Niets dierlijks, mens'lijks, ja - want Brahman ken ik Als 't wereld denkend Ene, en Brahman ben ik - Mij is, Zijn Zelfbesef, niets godlijks vreemd.…

En golvend in mijn Brahman, diep en koel, Zal 'k naar Zijn wet ons beider glorie eren, En, noctiluca, vroom fosforesceren Met vonken kunst en eeuwigheidsgevoel; En slaat smartelijk mij Zijn golfgewoel, Ik weet: de schok zal zich tot vlam verkeren; Tot trots in Brahman zal dat vuur verteren, Wat bleef van angst om Noodzaak zonder Doel.…

’k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Die uitzendkracht van ons: Ze is ook nooit op tijd. - naar Johan dèr Mouw…

ik gaan, Ik die, uit angst van aarde, hijgend wou vluchten Naar bevrijding in storm, in sterreluchten, In koele smartenloosheid van natuur, Tot waar, van eeuwigheid in Brahman dronken, De extaze ziet als wolk van as en vonken Stuiven 't Heelal uit 't eigen Wereldvuur.…

I Soms vraag ik nuchter: Is 't misschien een waan, Wanneer ik denk, ik ben Brahman's profeet -? Herleeft in mij, zonder dat 'k zelf het weet, Een zon- en regentov'rende shamaan? Of doe ik aan mystiek, noem 'k mij brahmaan, Omdat het literair staat en gekleed?…

Wat Weet meer dan ik van 't Brahman zo'n brahmaan? Het is mijn thuis, ik kom er net van daan, De Schone Slaapster van jouw Lotusstad. Stil leg ik in de ziel je heel mijn schat Van zelfgeschouwde God, geen mensenwaan: Hoor, nu ik wakker ben, mijn fluist'ren aan, Niet 't plechtigst org'len van de Oepanishad.…

sonnet, Waarin onzichtbaar 't diepste leven trilt. -------------------------------------- uit: Brahman, deel II (1919)…

Aan 't wereldoppervlak stormen de dingen: Zelfs geen gedruis zal tot in de afgrond dringen, Want stil de ziel aan 't hart van Brahman kleeft; Al kan het oud verdriet niet meer genezen, Hij weet: gezonken naar zijn eigen Wezen, Nu bloedt hij verzen, waar Zijn licht op beeft. ----------------------------------------- uit: Brahman I, p. 99…

En deze wens, die christ'lijkheid verbant En ik aanvaard, is Brahman's and're kant: Hem kreeg ik steeds terug, bij ied're ruil. Zo handhaaft zich het eeuwig evenwicht: Een helft van de aarde is donker, de and're licht; Lag er geen drek om heil'ge Simeon's zuil?…

In Brahman is vergaan Mijn wereld, en ikzelf, grijze brahmaan - Hij had blauwe ogen en mooi donker haar.…

. ---------------------------------------------------- Brahman I, p. 129 Sonnet XXIII in de cyclus 'In de Hoogte'…

. --------------------------------------------- uit: Brahman (1919), deel I, p. 246…

Geen stilte is zo diep, als die volgt op tranen; En, weggevlucht voor lach, komt dichterbij De schuwe wijsheid van vred'ge brahmanen: Schijnbaar gescheiden lijdt, die sloeg, in mij. En 't is, als hoorde ik Iets zichzelf vermanen: 'Mijn liefde was ikzelf'. - Zo werd ik vrij.…

Niets is me vreemder dan het Zelf, het Zelf dat nimmer door de poort van verrukking zal gaan omdat ik ongewild “ dukkha “ ( 2 ) eens in mijn tijdelijk hart heb gesloten. 1 asceet 2 lijden 3 brahmaan)is een brahmaanse priester en de hoogste van de vier varna's van het Indische kastenstelsel.…

niks, ik zit gewoon blikken zijn niet verboden blauwe halve maantjes zien de stoute bruine sterren van de brahmaan wat doe je dan? je wast mijn haar bij de dorpspomp giet je bekers water over mijn hoofd 's avonds loop ik de woestijn in alleen onder de groeiende maan tot de stemmen achterblijven eeuwig wil ik hier zijn…

De gele wolken werden langzaam rood. Dan dacht hij: Nu begint zonsondergang; En keek weer naar de zwaluwen, die zo lang De zon nog konden zien. En dikwijls schoot De angst door hem heen: Eenmaal gaat moeder dood, Hoe moet het dan? - Eens voelde hij bij zijn wang 'T laag rits'len van een vleermuis, en werd bang, Toen hij 'm van dichtbij…

Hij ligt er nog, de steen: een jaar geleden Heb 'k zelf hem daar gelegd; en ik herken Heel goed de plek, vlak naast die scheve den, Waar 't zandpad, wit, loopt naar de hei beneden. 'k Dacht vaag: Wat 'k doe, lijkt op wat Farao's deden; Eenzelfde ontzetting vroeg in mij en hen: Alles vergaat: ben ik niet, die ik ben, En was en blijven zal in…

Omhoog zien naar de zon de waterrozen, Kinderlijk, alsof 't Rafaels eng'len waren; Grauw slib en wijde schem'ringen bewaren, Die hier de dood stilde tot smartelozen. Opzuigt de bliksemstorm het meer tot hozen: Dan staan in blauw doorschijnende pilaren De doden: hun zwarte ogengaten staren Boven hun grijns om macabre apotheozen. Naar…

Besef van 't eindeloze op onze planeet is hemelwaarts gericht in het zenit, niet in oneindigheid Niet in het grenzeloze van het tijdloos eeuwig niets der onzichtbare fatamorganisch oplossende uitgestrektheid zonder horizonten Noch in brahman's altoze eeuwige sereniteit der atmosferisch- stratosferisch peilloos diepe ijlten…

De mensengeest, zei 'k? Ja, was dat maar waar! Iedere geest danst op zijn eigen koord; Dat de een, rechtlijnig eenzaam, de and're stoort, Die kans is klein; voor botsing geen gevaar: Ze dansen naast en om en langs elkaar, Elk door zijn eigen gratie zo bekoord, Dat hij de roep van de and're artist niet hoort, Die aandacht vraagt voor zijn…

Die stond, klaar, op een zolder van mijn geest: Hij stond te wachten, voelde ik, al heel lang. 'K wist, dat ik 't kon: toch was 'k een beetje bang: Ik dacht: In sport ben 'k nooit een held geweest. Maar vierde schoonheid in mijn ziel haar feest, Dan trilde 't in zijn vleugels als gezang; Ik leunde er tegen bij zonsondergang: Dan gonsde…

Wie ooit in zee zwom, en over hem goot Een storm ontzetting; en de golven slaan Over hem; maar hij - hij wil niet vergaan: In hem stormt 't leven, en hij wil niet dood; En met zijn armen mokert hij de oceaan, En met zijn benen trapt hij weg de dood. Hij voelt zich zelf voor 't eerst in 't leven groot; Zij beide, klein, laten hem levend gaan…

Ben ik het zelf? Moe evenwichteling, Kroop uit tricot mijn vergeefs len'ge geest, Zoals naar 't donker kruipt een oud, ziek beest, Naar druipsteengrot van koele herinnering: Vol echo's was 't, metalen tinkeling; En wat ik hoopte als jongen, daar herrees 't, Zodat 'k vergat, wat 't leven was geweest En zijn zou, als 'k weer naar de wereld…

Zoals een fijn schommelende balans, Even zich richtend, evenwichtig staat, Als voorzichtig in spiegelende plaat 'T prisma te rusten legt zijn stalen glans - Hij staat, aandachtig. 'T juk, plotseling, slaat Door, links, rechts, in rechtvaardige kadans, Want de ene schaal ving op een muggendans, Of onder de and're woei een spinragdraad -…

Nu draagt, zelf triomfant balancement, Zelf zwevend rag, zelf ontzaglijk insekt, Mij de aeroplaan, wiens vaart, zilverig, trekt Een draad, hoog boven zee en kontinent: De trots van wie zich, mens, als Brahman kent, Houdt breed zijn dubb'le vleugels uitgestrekt; De zekerheid, die 't Brahmanweten wekt, Houdt recht naar Hem 't evenwicht heengewend…

Van Brahman's wereldrijkdom houd ik boek: Geen Algol, geen elektron is ooit zoek; 'K zie steeds - Laplace - ze elk cirk'len langs hun baan, En als 'k een Brahmanperiode sluit, En Zijn nieuwjaar begin, komt alles uit Tot op een Melkweg en een kindertraan.…

Tóén zalig, trots, dat je Dat weten mocht, Scheen 't je, als was niets dan Dat en jij alleen: Wat in je rilde, toen tot ogenblik De oneindigheid zich samentrok, was ik, Brahman, jouw Zelf. En deze drie zijn Een. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - Sonnet XI in de cyclus 'In de Hoogte'…

Wie mij gevonden heeft, kan niet vergeven, Te groot, dan dat hij 't toegebrachte leed Misbruikt tot wraak, als vergiff'nis verkleed, Te klein tot oordeel over Brahman's leven, Dat, hier tot Christus, Bach en Kant verheven Zijn diepte in daden, kunst en denken weet, En ginds door laagheid, zelfzuchtig en wreed, De top van tere Zelfzucht leert…

Jouw zenuwen, spieren, pezen, botten, knurven Trilden, waar vals uit de afgrond van 't verdriet Waanzin de half gewilde val bespiedt, Maar ik, ik greep je stevig bij je lurven; 'K zei: 'Wat? Zou je niet kunnen? Of - niet durven? Schaam jij je dan voor Plato's gletschers niet? Vooruit! Ik maak tot straatweg van graniet De draad!' En grac…

Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen Van 't leven jou met late idylle lokken; Je zag, hoe bergop lange schaduwen trokken Onder een mist van scheve zonnestralen; Nog hoorde je over lichte hoogten dwalen 'T elegisch tink'len van verspreide klokken Nog zag je, wit door zwarte dennen, brokken Van 't sneeuwveld, nu niet meer bereikbaar…