Alle inzendingen over Esoterie

er spiegelde slechts oneindigheid geen universele begrenzing of de volheid van materie alleen esoterie vleugde vaag dat ik er was…

zij had als opschik glas in alle variaties waarvan de vorm glanzende stilte uitstraalde de ontvangst was dan ook overweldigend in de fragiele breekbaarheid van het spiegelend effect juist het weglaten van de kleuren in de zwaarste stukken gaf de esoterie in vorm alle kans…

In het gezelschap van anderen, zal ik leren mijzelf te zien als de minste van ons allen. En uit het diepst van mijn hart vol respect anderen als verheven te beschouwen. ******* Gehandhaafd heb ik verloren momenten tezamen met uitgemergelde beenderen welken mij de herfst drachtiger maakten dan jonge enten van een steeds weer nieuw…

Mijn geloof is simpel. Mijn geloof is goedheid. *** Naar het handelen in een waarheidsgetrouwe kledij bivakkeert de rust als de onderzijde van alle oceanen, al golvend brengen oorzaken de vruchten tot bloei en wij al plukkend en toch onwetend onze manden vullen met de goede en slechte daden Laat ons gaan in vreugde wanneer wij het bedrog…

(voor een moedige dominee) Niet van buitenaf bepaald kan ik in het goddelijke geloven in dogma of leerstellingen vertaald oorzaak van kerkelijke kloven maar van binnenuit gevoed zal ik het goddelijke beleven die vonk geeft mij de moed om liefde door te geven…

. rond die bomen zong haar huid een wiegenlied zacht gerimpeld tot een plas, waar spiegels helder leken kinderwensen dreven stil vanuit de glans dat zonlicht immer achterliet als sterren, dieper, tot de oorsprong van de dag en schrijvers dansen letters ongedwongen langs de avond, zuiver in het oogpunt van een kleine blonde dood…

schipperen kan alleen als twee kanten wal dragen, waar water botst en verlegen lelies bloeien langs het kroos verlaat de dag de ongeboren zon tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel of de karekiet wel houvast vindt hij zingt er wel maar toch laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed de riemen slijten slechts voorzichtig…

onder de bomen is het droger daar buigt het gras niet, naast de regen wordt maar weinig nat en loopt de hond niet zo te trekken even staan, even nog ademen zuiverend verlaat de avond thans de dag tot ver in schemeruren leeft de herfst hij laat het water langzaam rijpen op het laatst dat zomerblad…

tussen muren en glas huist de kamer, breder door het zwart; kouder in gevoel, nu licht verstoken blijft alle ruiten ademen elke deur verdraait de glans van kleine denkvermogens even lijkt het, of mijn slaap verloren raakt maar dan kruipt warmte onder dekens tussen lijven die de nacht bezoeken en de zinnelijke nood te raken waar…

toen een roodborst riep dat het morgen was verdween de vage kleur van dromen mijn hart barstte haast, door overgaan vol nieuwe adem in gestrekte ledematen kwam dit lijf op gang goedemorgen wereld je bent ingeluid door hoop, gezongen door de zuiverheid van dauw, op oude nacht ik vertrek nu naar de dag -en wacht tot aan de stille overdracht…

ach, de lamp legt weer haar licht op mijn doorgeleefde tafel en daaronder rusten slechts m’n voeten, warm in luchtdoorlatend wol er liggen zwarte dagen rond wat oude tijd waar vogels zwijgen, als de wind weer kille tonen fluit reten -vol met stof- vergeten dat het helder was en dat rauwe korrels zand een schurend ritme maakten overal…

. overdonderend verstikte zoveel kou het oude blauw van doorgaan dagen tot de zon verdwenen was, verdiepte de avond zich tot warme woorden, kaarslicht en de zachte klank van kleine windgeluiden, buiten in de tuin negenmaal verliep de lamp in blanke traankristallen -negenmaal kleurde er een regenboog van laag naar hoog kroop violet…

zoals het was en is het worden mocht of misschien wel mag: zo zal het gaan ik tast af langs doorzichtig spiegelen waar gefilterd licht subtiele beelden weeft leeft mijn eendagsbloem in witte uren tegen muren uit de tijd…

ik was even weg geweest, maar toen ik terug kwam liep de wereld mee en alles was gewoon lakens wit - voetstap zwart, een indruk in wat zachte ondergrond buiten velden en een strakke maan; geen wind maar ook geen nevel waar mijn kussen liggen rust mijn hoofd waar mijn dekbed zwelt weeft warmte rond een volle buik langs de vastgevormde…

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

in de kracht van het zijn zweeft de naakte uitgave van wie ik ben... de wereld is hard hij vergaart ijs in bonte vormen groengepluimde bomen en een woud vol gevaar waar ben ik dan? vraag ik me af verborgen binnen prisma’s licht omgebogen kracht de macht van een illusie buigt daar mee tot onder zee en waterweg waar hun vorstkap…

rondom zon, maan en sterren blik dwaalt gevoel achterna het reiken buiten langs binnendoor achterom… terugkijken draagt de jas van warm herinneren een hart klopt tweemaal in dezelfde slag en ooit- ooit op een dag zijn jij en ik…

niets veegt zichzelf weg onder de mantel der liefde ligt een lichtend voorbeeld bijééngeraapt ben ik de uitkomst van mezelf…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

ik herinner me een nacht, gewikkeld in de dodenwacht van zeven maal plus één keer werkelijk een dag geleefd de lakens werden nat, het klamme zweet betrad al lopend oude ruggen in het overbruggen van ‘t armzalig schietgebed in de weggezette kast daar achter, in de la versta ik geen gekerm of honderduit ik wankel slechts, waarna…

na zeven slokken wijn beslaat de schrijn van helder glas ik teken rondjes en een kruis het dodenhuis van nu is opgebouwd uit zonlicht en een wervelend grand cru vol rode, volle lagen eens verschijnt mijn hamerslag eens verliest mijn lach ach ik zal je nimmer vragen om het einde van de dag…

ik mag niet spreken over een getal er zijn er veel ze zweven rond mijn aura, binnen purperen dimensies, in de terugkeer van het stuk heelal dat rond mijn vrouw-zijn beeft er zweeft nog meer het heeft de schitteringen van kristal de ogen van de nacht het glimlachende kind en negen aureolen daarom heb ik deze dag bevolen er te zijn…

ik deed een kleine stap naar links, opdat de duif mij niet zou zien zijn lichte buikje stootte zacht tegen het glas ik- beschermvrouwe der duif, zoek vrede in een mooi moment mijn tuin bloeit roze nog zolang het zomer is een kleine bel luidt onmiskenbaar aan de buitenlamp de schijn bedriegt, en wendbaar vliegt een witte vlinder boven…

daar te staan tegen een bakstenen muur lucht in te zuigen, met getuite lippen langzaam uitblazen, rust vinden in wijdte rondom benen gekruisigd door zichzelf wederhelft gevangen in schaduw de terugblik naar jezelf…

Ik geloof in de Hemelse Moedergodin In Egypte als Isis geëerd Geïncarneerd in Maria, de Moeder Die Liefde en wijsheden leert Ik geloof in Haar Zoon, de Zonnegod Horus In Yeshua kwam hij tot leven Die ons als Christus het voorbeeld geeft Hoe Liefde en Licht te geven Ik geloof in de Grote Godin van de Maan Magdalena aan Yeshua's…

In het mysterieuze veld van diepe zieleroerselen maak ik een vrije val omgeven door duister Waar niemand komen kan en woorden weinig zeggen waar langzaam het licht door liefde wordt ontstoken Diepe emoties vullen mij in ongesproken zinnen waar lief met leed samenvalt in het ogenblik van weten Dat pijn zo zacht kan zijn en vreugde…

Ik was daar op Golgotha, daar bij het kruis waar het bloed van die visser met op zijn hoofd een krans van doornen, beekjes in het warme zand deed stromen en nu december mijmert spreekt de kerst mij nog slechts van verdriet het vuur uit luchten die het zwart verstuurden naar hen die smaalden waar pijnen werden gesmoord in kelen van een dorstig…

Boeken verzwijgen hun geheimen uit vrees te worden verbrand Letters rukken zich uit woorden en woorden uit hun verband Afscheid van de waarheid zoals die geschreven staat Voltooit de aftakeling van de wereld die haar draagt Alles evolueert Tijd en ruimte voelen aan als zachtnatte klei Schaduwen uit schaduw brengen zeven rassen dichterbij…

liet ik gedachten keilen over water, het was vuil maar de oppervlakte schoon ze droeg er lelies die hun onschuld bloeiden, rijker door de vroege zon; het klaarde op en overal liep leven kleine vogels zochten tussen blad en boom ze zongen dat de dag er was en ook dat alle zomers nu nog geuren in mijn slaap slechts een enkele…

. met wel duizend tegelijk bezongen ze de boom zo leek het en zo torende hij luidkeels hoger in de blauwe herfst de kilte brak in honderd stukken een wagenwiel vol goud verdraaide allengs alle hoeken in het oude gras langs hun glanzende stipjesjas gleed de dag ineens omlaag de hond pakte de stok en ik hielp zoeken tot de…